เรื่องมีอยู่ว่า เราอยู่บ้านแฟน ในบ้าน มีพ่อแฟน แม่แฟน แล้วก็ลูกเรา 1คน แล้วก็แฟนเรา และทุกๆวัน แม่แฟน กับแฟนเราต้องออกไปทำงาน ที่บ้านเลยเหลือเรากับพ่อแฟนและลูก ลูกเราเพิ่ง 1 ขวบ เข้าเรื่องเลยน่ะ คือเราเลี้ยงลูกเอง พอลูกเราล้มอย่างเนี่ย เราก็ตอนพ่อเค้าบ่นละ ว่าทำไมไม่ดูลูกดีๆ แล้วเมื่อวาน เราพาลูกไปเล่นกับเด็กแถวบ้านอยู่หน้าบ้าน เด็กมันนั่งเก้าอี้อยู่ แล้วลูกเราก็ปืนขึ้นไปไอ้เด็กคนนั้น มันก็ลุกขึ้นพรวดเลย ทำให้เราจับลูกไม่ทัน แล้วลูกเราก็เลยหน้าทิ่ม ปากแตกนิดหน่อย แล้วพ่อก็บ่นเราใหญ่เลย บ่นต่อหน้าทุกคนที่อยู่แถวนั้น เค้าบ่นว่า เลี้ยงลูกอะไร ลูกอยู่ตรงหน้าแท้ๆยังให้ลูกล้มได้ เลี้ยงลูกชอบเหม่อ หลายครั้งแล้วน่ะ แล้วเราก็บอกไปว่าก็เด็กคนนั้นมันลูกออกพอดีก็เลยจับไม่ทัน แกก็บอกว่ายังจะมาเถียงอีก ตัวเองเหม่ออเอง คือตอนที่แกบ่น เราอยากจะพูดอะไรกลับไปบ้าง แต่เราก็พูดไม่ได้ แกบอกว่าแกเหนื่อยที่แกพูด เราก็เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว แถมยังต้องฟังพ่อแกบ่น เแล้วต้องทำเป็นใจดีสู้เสือ แล้วต้องเก็บมาร้องไห้คนเดียว มันหลายครั้งอะเพื่อนๆเราโดนบ่อยมาก เราก็ต้องทน ต้องเก็บอารมณ์ไว้ เราก็เหนื่อยเหมือนกัน แกบ่นที่ยาวและก็ลามไปเรื่องอื่น ๆเช่นเรื่องเรียงขนมเงี่ย เรียงยังไงลกหูลกตาทำอะไรเชื่องช้าอืดอาด ทั้งๆที่เราก็พยายามทำให้ถูกใจแกที่สุด เราก็ยังโดน เราก็เสียใจน่ะ แต่เราแสดงออกมาไม่ได้ เราก็อยากจะออกจากบ้านหลังนี้ แต่เราก็สงสารลูกเรา เราไม่อยากจากลูกไป เนื่องนี้เราไม่บอกกับใครเลย เราเครียดเราเก็บมาร้องให้คนเดียว เราก็ไม่อยากบอกแฟนว่าเราเครียด ยังไงแกก็เป็พ่อของแฟนเราเราเลยอยากจะระบายในนี้ เฉยๆ เราก็ไม่อยากเล่าให้พ่อกับแม่เราฟัง เราก็กลัวแกเป็นห่วงเรา เราบอกใครไม่ได้เราเลยต้องมาระบายความรู้สึกในนี้ ขอบคุณที่อ่านน่ะค่ะ 😢