ใครบางคน เคยบอกเอาไว้ว่า
“การเดินทางมันมีอะไรมากว่าจุดหมาย”
ประโยคนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางที่มากว่าแค่ซื้อตั๋วรถ หรือขับรถไปเพื่อให้ถึงจุดหมาย…
นั่นคืออะไรล่ะ…โบกรถดีมั้ย…
ทันทีที่ได้ไอเดียในการเดินทาง ต่อมาคือเลือกจุดหมาย แล้วก็มาลงตัวที่ “ภูทับเบิก” จังหวัดเพชรบูรณ์
สิ่งที่ต้องทำต่อมาคือการหาเพื่อนเดินทาง ซึ่งก็ชวนเพื่อนๆที่เคยไปเที่ยวด้วยกัน พอบอกว่าโบกรถไปเท่านั้นแหละ… เงียบกริบเลย จนตัดสินใจว่า ไปคนเดียวก็ได้วะ จนกระทั้ง “แจ๊ค” แอดมินเพจ “my journey by นักเดินทางตัวน้อย” ที่ เคยรู้จักกันในทริปนึง เห็นเราโพสใน Facebook แล้วบอกว่าอยากไปโบกรถเหมือนกัน ก็เลยลงล็อคพอดี ได้เพื่อนเดินทางแล้ว
เราออกเดินทางกันคืนวันศุกร์ โดยมีแพลน 2วัน1คืน ที่ภูทับเบิก หลังเลิกงาน กลับบ้านเก็บกระเป๋าแล้วออกไปที่สถานีขนส่งผู้โดยสารหมอชิต
เราเองไปช้าเลยให้แจ๊คซื้อตั๋วรถไว้ให้ก่อน ได้ตั๋วรถของบริษัทเพชรประเสริฐทัวร์ รอบ 22.45 น.
มีเรื่องตื่นเต้นนิดหน่อยคือ ก่อนเดินทางบัตร ATM เราหาย เงินสดก็ไม่มี แต่เราก็หาวิธีแก้ปัญหาได้ (คือโอนเงินผ่าน Application เข้าบัญชีแจ๊คแล้วกดเงินสดออกมา) เอาล่ะ…หมดปัญหา ออกเดินทางได้
นั่งรถกันเพลินๆประมาณ 6 ชั่วโมง ปรากฏว่า นั่งเพลินไปหน่อย เลยไปลงที่ตลาดหหล่มสักนู่น เลยต้องลำบากขอติดรถ รอบตีห้าครึ่ง ที่จะเข้ากรุงเทพฯ ย้อนกลับมาลงที่ บขส.พ่อขุนหล่มสัก สรุป นี่ถึงแล้วจริงๆนะ
นี่แค่การเริ่มต้น…
ต่อจากนั้นเราเดินออกจาก บขส. มาเพื่อเตรียมโบกรถขนผักของชาวม้งเพื่อขึ้นไปบนภูทับเบิก ที่นี่เองที่เราได้เจอเพื่อนร่มทางอีก 2 คน คือน้องโค้กกับคุณแม่ ที่มารอโบกรถเหมือนกัน
เรื่องราวตรงนี้ มีทั้งโชคดีและโชคร้าย
โชคดีของเราคือ เราได้รถที่จะขึ้นไปภูทับเบิกอย่างรวดเร็วจากการเจรจากับพี่ชาวม้งที่รอลงกะหล่ำ พี่เค้าบอกว่าจะไปส่งให้ถึงที่เลยแถมจะพาไปหาที่พักด้วย ระหว่างนั้นพวกเราก็นั่งพักสั่งกาแฟรอให้พี่เค้าลงของเสร็จ
ฟ้าเริ่มสาง แสงสว่างเริ่มมาเยือน พวกเราก็ยังนั่งรอต่อไป…
จนกระทั่งโชคร้ายของเราได้มาเยือน…นั่นคือ พวกเราถูทิ้งให้คอยเก้อ เพราะคุณลุงร้านกาแฟที่เรานั่งรอได้ดถามคนแถวนั่นให้ ปรากฏว่าชาวม้งคนนั้นที่เรารอเขาได้ทิ้งเราไปแล้ว…
แล้วยังไงต่อล่ะ โบกใหม่สินะ…
ตามหาคนใจดีที่มีปลายทางเดียวกันอยู่นานพอสมควร จนเริ่มสาย สุดท้ายก็มีพี่คนนึงอาสาไปส่งเรา แค่ไปส่งไม่ถึงนะ ไปแค่ทางแยกนี่แหละ แต่แค่นี้ก็ขอบคุณมากๆครับ
จากแยกเซเว่น (ขอเรียกชื่อนี้แล้วกันเพราะไม่รู้ว่าชื่อแยกอะไร) เราหารถต่อกันอีกแป๊บเดียวก็มีรถขึ้นไปส่งเราที่ภูทับเบิก เส้นทางคดเคี้ยวเลียวได้สะใจมาก
หยุดเรื่องราวของการเดินทางเอาไว้ตรงนี้ก่อน เพราะตอนนี้เรามาถึงจุดหมายของเราแล้ว … สวัสดี ภูทับเบิก
[CR] บันทึกภูทับเบิก ของ มือใหม่หัดโบก
“การเดินทางมันมีอะไรมากว่าจุดหมาย”
ประโยคนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางที่มากว่าแค่ซื้อตั๋วรถ หรือขับรถไปเพื่อให้ถึงจุดหมาย…
นั่นคืออะไรล่ะ…โบกรถดีมั้ย…
ทันทีที่ได้ไอเดียในการเดินทาง ต่อมาคือเลือกจุดหมาย แล้วก็มาลงตัวที่ “ภูทับเบิก” จังหวัดเพชรบูรณ์
สิ่งที่ต้องทำต่อมาคือการหาเพื่อนเดินทาง ซึ่งก็ชวนเพื่อนๆที่เคยไปเที่ยวด้วยกัน พอบอกว่าโบกรถไปเท่านั้นแหละ… เงียบกริบเลย จนตัดสินใจว่า ไปคนเดียวก็ได้วะ จนกระทั้ง “แจ๊ค” แอดมินเพจ “my journey by นักเดินทางตัวน้อย” ที่ เคยรู้จักกันในทริปนึง เห็นเราโพสใน Facebook แล้วบอกว่าอยากไปโบกรถเหมือนกัน ก็เลยลงล็อคพอดี ได้เพื่อนเดินทางแล้ว
เราออกเดินทางกันคืนวันศุกร์ โดยมีแพลน 2วัน1คืน ที่ภูทับเบิก หลังเลิกงาน กลับบ้านเก็บกระเป๋าแล้วออกไปที่สถานีขนส่งผู้โดยสารหมอชิต
เราเองไปช้าเลยให้แจ๊คซื้อตั๋วรถไว้ให้ก่อน ได้ตั๋วรถของบริษัทเพชรประเสริฐทัวร์ รอบ 22.45 น.
มีเรื่องตื่นเต้นนิดหน่อยคือ ก่อนเดินทางบัตร ATM เราหาย เงินสดก็ไม่มี แต่เราก็หาวิธีแก้ปัญหาได้ (คือโอนเงินผ่าน Application เข้าบัญชีแจ๊คแล้วกดเงินสดออกมา) เอาล่ะ…หมดปัญหา ออกเดินทางได้
นั่งรถกันเพลินๆประมาณ 6 ชั่วโมง ปรากฏว่า นั่งเพลินไปหน่อย เลยไปลงที่ตลาดหหล่มสักนู่น เลยต้องลำบากขอติดรถ รอบตีห้าครึ่ง ที่จะเข้ากรุงเทพฯ ย้อนกลับมาลงที่ บขส.พ่อขุนหล่มสัก สรุป นี่ถึงแล้วจริงๆนะ
นี่แค่การเริ่มต้น…
ต่อจากนั้นเราเดินออกจาก บขส. มาเพื่อเตรียมโบกรถขนผักของชาวม้งเพื่อขึ้นไปบนภูทับเบิก ที่นี่เองที่เราได้เจอเพื่อนร่มทางอีก 2 คน คือน้องโค้กกับคุณแม่ ที่มารอโบกรถเหมือนกัน
เรื่องราวตรงนี้ มีทั้งโชคดีและโชคร้าย
โชคดีของเราคือ เราได้รถที่จะขึ้นไปภูทับเบิกอย่างรวดเร็วจากการเจรจากับพี่ชาวม้งที่รอลงกะหล่ำ พี่เค้าบอกว่าจะไปส่งให้ถึงที่เลยแถมจะพาไปหาที่พักด้วย ระหว่างนั้นพวกเราก็นั่งพักสั่งกาแฟรอให้พี่เค้าลงของเสร็จ
ฟ้าเริ่มสาง แสงสว่างเริ่มมาเยือน พวกเราก็ยังนั่งรอต่อไป…
จนกระทั่งโชคร้ายของเราได้มาเยือน…นั่นคือ พวกเราถูทิ้งให้คอยเก้อ เพราะคุณลุงร้านกาแฟที่เรานั่งรอได้ดถามคนแถวนั่นให้ ปรากฏว่าชาวม้งคนนั้นที่เรารอเขาได้ทิ้งเราไปแล้ว…
แล้วยังไงต่อล่ะ โบกใหม่สินะ…
ตามหาคนใจดีที่มีปลายทางเดียวกันอยู่นานพอสมควร จนเริ่มสาย สุดท้ายก็มีพี่คนนึงอาสาไปส่งเรา แค่ไปส่งไม่ถึงนะ ไปแค่ทางแยกนี่แหละ แต่แค่นี้ก็ขอบคุณมากๆครับ
จากแยกเซเว่น (ขอเรียกชื่อนี้แล้วกันเพราะไม่รู้ว่าชื่อแยกอะไร) เราหารถต่อกันอีกแป๊บเดียวก็มีรถขึ้นไปส่งเราที่ภูทับเบิก เส้นทางคดเคี้ยวเลียวได้สะใจมาก
หยุดเรื่องราวของการเดินทางเอาไว้ตรงนี้ก่อน เพราะตอนนี้เรามาถึงจุดหมายของเราแล้ว … สวัสดี ภูทับเบิก