เริ่มเลยคือ ตอนเด็กเคยฝันไว้ว่าหลังจากขึ้น ปี1 จะเรียน รด. ให้ได้ ได้ผจนภัยและฝึกความอดทน
แต่ทว่า พอเวลามาถึง ผมกลับปล่อยโอกาสมันไป ซึ่งนั่นก็คือลืมไปจ่ายเงิน เนื่องจาก ชื่อรอบแรกไม่มี และ ครูบอกว่า รอสมัครใหม่ปีหน้า
เลยตัดใจไป และดันมาติดซะได้ [แอบเสียใจเบาๆ]ซึ่งนั่นคือต้นกำเนิด ฝังใจแบบอัตโนมัติ ซึ่ง เพื่อนอีกคนที่เราเป็นคนดึงมาเรียนด้วย ดันติด จ่ายเงินเรียบร้อย 555
จนมาถึง ปี2 ไม่คิดอยากจะเรียนอยู่แล้ว เพราะผ่านมาแล้ว ช่างมัน แต่สุดท้าย เพื่อนอีกคนมันดันอยากเรียนอีก ชวนผมไปสมัคร ก็เลยอยากลองอีกสักครั้ง พอไปสมัคร คราวนี้ดันไม่ผ่านเลย [เสียใจ X2] เพื่อนดันติดแทน ก็ไม่ได้อะไรมาก เฉยๆแล้ว เพราะ ความฝันที่อยากเรียน มันถูกตัดไปเรียบร้อย เวลาผ่านไป ฝันร้าย ในวันที่ลืมไปจ่ายเงิน ภาพของเพื่อนที่เรียน ทุกวันพฤหัส เพื่อนที่อยู่ด้วยกัน ก็ไม่อยู่ รู้สึกหดหู่ชั่วคราว ถึงแม้จะแค่วันเดียว มันลบไม่ออกจริงๆครับ ผมควรจะทำอย่างไรดี ถึงจะแก้ ปัญหาฝังใจได้ ทั้งๆที่มันไม่ได้สำคัญอะไรเลย อยากลืม อยากเลิกคิดเสียดายโอกาสที่จะได้ประสบการณ์สนุกๆ มันก็ไม่ได้สักทีครับ

ทุกวันนี้ผมมีทุกอย่างที่เพื่อนบางคนไม่มี มีเงินเหลือใช้เป็นหมื่น จนเลี้ยงเพื่อนกิน ซูกิชิ kfc pizza mk บ่อยมาก  ทั้งหมดนี้เป็นต้นทุนของพ่อแม่ ถึงแม้ต้นทุนชีวิตดีกว่า ก็จริง
แต่ผมรู้สึกไม่มีความสุขเลย เพราะความสบายเกินไปจากพ่อแม่นี่แหละ ถึงอยากจะเรียน อยากลำบาก แต่คงต้องทนจนอายุ 21 มั้งครับ
แต่เห็นข่าวด้านลบแล้ว ก็ไม่อยากเกณฑ์เลยจริงๆ   หรือผมเป็นโรคจิต อยู่ๆสบายแล้วอยากลำบากหว่า - -*

ทั้งหมดนี้ไม่ได้กระทบการเรียนนะครับ

อยากหาทางออกจริงๆครับ ว่าควรจะทำอย่างไรดี
ผมควรจะไปสมัครเรียนอีกครั้ง หรือ หรือปล่อยมันไปดีครับ
แต่ความรู้สึกตอนนี้เลยคือ  มีเงินแล้วไม่มีความสุขเลยครับ