กระทู้แรก หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

เรื่องของเรื่องคือ แม่กับลุง มีเรื่องเข้าใจผิดกัน แล้วลุงก็พาลมาโกรธบ้านเราทั้งบ้าน ทั้งพ่อเราและตัวเราเอง ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้เค้า
ลุงเราเป็นคนว่างงานอยู่บ้านเฉยๆ รายได้ไม่มี สร้างหนี้ให้แม่และป้าเรารับผิดชอบ
เราหางานให้คุยจนเค้ารับเข้าทำงาน โทหาลุงก็ไม่รับสาย ไปหาที่บ้าน เรายกมือไหว้ก็ทำเป็นไม่เห็น ไม่สนใจ ทำเหมือนเคาไม่มีตัวตน
จนเมื่อวานนีไปหาป้า (ลุงมาอาศัยบ้านป้าอยู่) ป้าก็บอกให้ลองไปสวัสดีลุงดู เราก็เดินไปยิ้มแย้มปกติของเรา ทั้งๆที่ในใจเราติดลบไปตั้งแต่ครั้งก่อนละ
เราไปยืนตรงหน้าโต๊ะคอมเค้าเลย แบบประจันหน้าเลยอ่ะ แค่แหล่สายตาขึ้นนิดนึงก็สบตากันละ เราเรียกชื่อลุง พร้อมกับยกมือไหว้สวัสดี ก็นิ่ง
เราบอกเราซื้อของกินมาไปกินแ้วยกันไหมคะ ก็นิ่ง เราเรียกชื่ออีกครั้งก็นิ่ง เราเลยเดินออกมาเลย คือเรางงว่าเราผิดอะไร
คุณทะเลาะกับแม่แล้วก็พาลมาโกรธเราด้วยหรอ อยากรู้ว่าเราควรทำตัวยังไงดี แต่ในใจเราอ่ะ ติดลบ เอามากๆ
ทำนิสัยแบบนี้กับเรา เราก็ไม่ชอบนะ แก่ตัวไปใครจะเลี้ยงถ้าไม่ใช่เรา ถ้าทำนิสัยแบบนี้เราก็ไม่อยากเลี้ยงหรอกนะ
ทุกวันนี้ที่ป้าให้มาอาศัยอยู่ที่บ้านก็เพราะคำว่าพี่น้อง กับป้าเค้าก็คุยกันแบบถามคำตอบคำ ซึ่งจิงๆมาอาศัยเค้าอยู่ก็ควรทำตัวดีๆปะ หนี้เค้าก็ใช้ให้ เงินก็ให้ใช้ บ้านก็ไม่ช่วยดูแล แม่เราก็ไม่ได้เงินเยอะก็ต้องคอยช่วยใช้หนี้กับป้าสองคน
มีเป็นหลาน เราทีสิทธิ์ที่จะโกรธ และไม่สนใจลุงที่นิสัยแบบนี้ไหม
แล้วถ้าเราไม่เลี้ยงลุงตอนลุงแก่ตัวไป เราจะอกตัญญูมากไหม