คือเราชอบฝันแปลกๆอยู่บ่อยๆ เวลาฝันมันเหมือนจริงมาก ตอนฝันเราจะรู้สึกตัวว่าตัวเองฝันอยู่
แต่ไม่สามารถบังคับให้ตัวเองตื่นได้ นอกจากจะตื่นขึ้นมาเอง แต่ความฝันครั้งนี้แปลกกว่าครั้งก่อนๆ
เราจำเนื้อเรื่องได้มากกว่าทุกครั้ง และมีส่วนร่วม รู้สึกครั้งนี้จะฝันนานมาก เรากลัวจะลืมซะก่อน
ก็เลยอยากจะเล่าให้ฟัง 55555 ช่วงที่ฝันคือตอนเช้ามืด เราฝันถึงตึกแห่งหนึ่งกลางทุ่งหญ้าที่ไม่มีบ้านคน
ตึกมี 38 ชั้น ปกติตึกในความเป็นจริงนับจากชั้นล่างขึ้นไปชั้นบน แต่ที่เราฝันนับจากชั้นบนลงล่าง
เรากับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งถูกทิ้งในตึก จำอะไรไม่ได้ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มีสิ่งที่ติดตัวเราทุกคนคือหมายเลข
กับแท่งอะไรสักอย่างเล็กๆเหมือนมีสวิตช์อยู่ตรงกลาง เราไม่รู้ใช้ทำอะไร เรากับคนกลุ่มนั้นลองสำรวจรอบๆ
พบอะไรไม่รู้วิ่งไล่ตามเรามา เราจะเรียกมันว่าปีศาจแล้วกัน พวกปีศาจวิ่งเข้ามาเหมือนจะเอาชิวิต
วิ่งหนีตายกันเลยที่นี่ มีคนในกลุ่มตะโกนบอกให้เอาไปในลิฟต์ พากันวิ่งไปกดปุ่ม ลิฟต์มาพอดี
ช่างบังเอิญ 55555 ในความฝันอะไรก็เป็นไปได้ เข้าไปอยู่ในลิฟต์ กดชั้นอะไรจำไม่ได้แล้ว แต่รู้มันพาลงไป
ข้างล่าง จะบอกว่าในตึกไม่ร้างนะคะ เหมือนมีอะไรผสมกันไปหมด บางชั้นเป็นเหมือนโรงแรม แล้วมีห้าง
ในตัวด้วย สิ่งที่อยู่ในตึกมีแต่ปีศาจ เราขึ้นขึ้นลงลง อยู่หลายรอบเพราะไม่รู้ต้องทำยังไงถึงจะได้ออกจาก
ที่นี่ คือวิ่งจนเหนื่อย แต่ที่รู้ที่ปลอดภัยที่สุดคือในลิฟต์ มันไม่สามารถมาทำอะไรเราได้ ต้องเข้าให้ทันนะถ้า
ไม่ทันต้องวิ่งลงบันไดหนีไฟแทน อะไรไม่รู้ให้เราไปชั้นตามหมายเลขเรา ทั้งชั้นมีห้องเต็มไปหมด แต่ทุกห้อง
จะเป็นสีแดง เราเข้าไปห้องหนึ่ง ไปเจอคนใส่กิโมโนแต่งหน้าแบบญี่ปุ่น เขาพูดอะไรก็ไม่รู้ แล้วภาพก็ตัดตอน
ที่เราเกิดพร้อมกับชื่อของเรา ที่แม่ตั้งให้ และเราก็จำได้ว่าตัวเองเป็นใคร เรารู้เลยอัตโนมัติว่าห้ามลืมชื่อตัวเอง
สิ่งที่เราแปลกใจคือมีเพื่อนในวัยเด็กในกลุ่มด้วย ในฝันเราจำตัวเองได้แล้วแต่คนอื่นๆยัง ตามชั้นต่างๆจะมีความ
ทรงจำของคนอื่นอยู่ พอจำชื่อตัวเองได้มีคาถาป้องกันปีศาจด้วยนะ55555 ให้เรียกชื่อตัวเองพร้อมกับร่ายคาถา
ปีศาจมันจะกลัว มีสำคัญคือมันอยู่ได้แค่ 5 นาที ตอนนั้นแหละวิ่งในสุดชีวิต เราหาตัวตนของตัวเองเจอแล้ว
แท่งสวิตช์กลายเป็นสีเขียว ทีนี้เราต้องช่วยคนอื่นๆหาความทรงจำของตัวเอง กำลังสนุกแมวเรียกตื่นพอดี
ฝันยังไม่จบ เสียดายมาก เราไม่รู้เพราะดูหนังมากเกินไปหรือเปล่า รึเป็นเพราะอาการป่วยของเรา ถึงฝันได้ขนาดนี้
มีใครเคยฝันแปลกๆกับสถานที่ ที่ไม่มีอยู่จริงไหมคะ
แต่ไม่สามารถบังคับให้ตัวเองตื่นได้ นอกจากจะตื่นขึ้นมาเอง แต่ความฝันครั้งนี้แปลกกว่าครั้งก่อนๆ
เราจำเนื้อเรื่องได้มากกว่าทุกครั้ง และมีส่วนร่วม รู้สึกครั้งนี้จะฝันนานมาก เรากลัวจะลืมซะก่อน
ก็เลยอยากจะเล่าให้ฟัง 55555 ช่วงที่ฝันคือตอนเช้ามืด เราฝันถึงตึกแห่งหนึ่งกลางทุ่งหญ้าที่ไม่มีบ้านคน
ตึกมี 38 ชั้น ปกติตึกในความเป็นจริงนับจากชั้นล่างขึ้นไปชั้นบน แต่ที่เราฝันนับจากชั้นบนลงล่าง
เรากับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งถูกทิ้งในตึก จำอะไรไม่ได้ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มีสิ่งที่ติดตัวเราทุกคนคือหมายเลข
กับแท่งอะไรสักอย่างเล็กๆเหมือนมีสวิตช์อยู่ตรงกลาง เราไม่รู้ใช้ทำอะไร เรากับคนกลุ่มนั้นลองสำรวจรอบๆ
พบอะไรไม่รู้วิ่งไล่ตามเรามา เราจะเรียกมันว่าปีศาจแล้วกัน พวกปีศาจวิ่งเข้ามาเหมือนจะเอาชิวิต
วิ่งหนีตายกันเลยที่นี่ มีคนในกลุ่มตะโกนบอกให้เอาไปในลิฟต์ พากันวิ่งไปกดปุ่ม ลิฟต์มาพอดี
ช่างบังเอิญ 55555 ในความฝันอะไรก็เป็นไปได้ เข้าไปอยู่ในลิฟต์ กดชั้นอะไรจำไม่ได้แล้ว แต่รู้มันพาลงไป
ข้างล่าง จะบอกว่าในตึกไม่ร้างนะคะ เหมือนมีอะไรผสมกันไปหมด บางชั้นเป็นเหมือนโรงแรม แล้วมีห้าง
ในตัวด้วย สิ่งที่อยู่ในตึกมีแต่ปีศาจ เราขึ้นขึ้นลงลง อยู่หลายรอบเพราะไม่รู้ต้องทำยังไงถึงจะได้ออกจาก
ที่นี่ คือวิ่งจนเหนื่อย แต่ที่รู้ที่ปลอดภัยที่สุดคือในลิฟต์ มันไม่สามารถมาทำอะไรเราได้ ต้องเข้าให้ทันนะถ้า
ไม่ทันต้องวิ่งลงบันไดหนีไฟแทน อะไรไม่รู้ให้เราไปชั้นตามหมายเลขเรา ทั้งชั้นมีห้องเต็มไปหมด แต่ทุกห้อง
จะเป็นสีแดง เราเข้าไปห้องหนึ่ง ไปเจอคนใส่กิโมโนแต่งหน้าแบบญี่ปุ่น เขาพูดอะไรก็ไม่รู้ แล้วภาพก็ตัดตอน
ที่เราเกิดพร้อมกับชื่อของเรา ที่แม่ตั้งให้ และเราก็จำได้ว่าตัวเองเป็นใคร เรารู้เลยอัตโนมัติว่าห้ามลืมชื่อตัวเอง
สิ่งที่เราแปลกใจคือมีเพื่อนในวัยเด็กในกลุ่มด้วย ในฝันเราจำตัวเองได้แล้วแต่คนอื่นๆยัง ตามชั้นต่างๆจะมีความ
ทรงจำของคนอื่นอยู่ พอจำชื่อตัวเองได้มีคาถาป้องกันปีศาจด้วยนะ55555 ให้เรียกชื่อตัวเองพร้อมกับร่ายคาถา
ปีศาจมันจะกลัว มีสำคัญคือมันอยู่ได้แค่ 5 นาที ตอนนั้นแหละวิ่งในสุดชีวิต เราหาตัวตนของตัวเองเจอแล้ว
แท่งสวิตช์กลายเป็นสีเขียว ทีนี้เราต้องช่วยคนอื่นๆหาความทรงจำของตัวเอง กำลังสนุกแมวเรียกตื่นพอดี
ฝันยังไม่จบ เสียดายมาก เราไม่รู้เพราะดูหนังมากเกินไปหรือเปล่า รึเป็นเพราะอาการป่วยของเรา ถึงฝันได้ขนาดนี้