สวัสดีครับ วันนี้จะพาบินไปญี่ปุ่นกับเวียดนามแอร์ไลน์ โดยปกติจะเปลี่ยนเครื่องกันที่ไซง่อน(โฮจิมินห์)SGN หรือ ฮานอย HAN วันนี้จะพาไปเปลี่ยนเครื่องที่ดานัง DAD เชิญติดตามรับชมครับ

รอบนี้ผมบินสองตุ๊บ ตุ๊บแรก VN620  1.50 - 3.25 น. ใช้เวลาบินประมาณ 1 ชั่วโมง 30 นาที ใช้เครื่อง A321 ที่นั่งกว้างมาก ถึงมีคนนั่งข้างๆก็สบายสำหรับคนสูง 180

ผมเช็คอินออนไลน์มาแล้วแต่ยังไม่ได้ปริ้นบอร์ดดิ้งพาสเพราะคิดว่ายังไงก็ต้องมาต่อแถวโหลดกระเป๋า ได้บอร์ดดิ้งพาสมาสองใบตามปกติ (แสดงว่าต้องมีแบบไม่ปกติ ฮ่าๆ)


สนามบินสุวรรณภูมิอันคุ้นเคย

ภายในเครื่อง BKK - DAD อันนี้โหลดน้อยจนน่าตกใจ ประมาณ 50% เท่านั้น น่าจะเป็นเพราะไฟลท์ดึก

เสิร์ฟกล่องยังชีพ ภายในมีขนมปังเย็นๆ (เย็นจริงๆ) ขนม 1 ห่อ

พอถึงดานังปุ๊ป ตอนแรกผมกะจะไปเดินเล่นข้างนอกหาของกินแต่ผิดคาด พอลงเครื่องจะมีเจ้าหน้าที่ยืนรอต้อนผมและคนไทยผู้ร่วมชะตากรรมกลุ่มนึงไปสแกนตัวอีกรอบ (รอบนี้ยังไม่ต้องสแกนรองเท้า) แล้วเอาไปปล่อยที่เกท พี่ผู้ชายผู้ร่วมชะตากรรมเดินไปถามเจ้าหน้าที่ว่าออกได้ไหม ผมยืนดูอยู่ห่างๆเหมือนว่าจะออกไม่ได้แฮะ เลยยอมรับชะตากรรมนอนกันซะดีๆ

ตื่นเพราะเสียงประกาศราวๆ 7 โมงเช้า ลุกขึ้นมาล้างหน้าไม่ได้แปรงฟันเข้าห้องน้ำเสร็จสรรพเดินหาของกิน ที่นี่รับเงิน US Dollar เป็นหลักนะครับ ผมพกเงินดองมาเลยงงๆกับการแปลงค่า เดินเข้าหาของกินตอนเช้าได้ข้าวผัดกินกันตายกับน้ำส้มโครตแพงมา (ตอนสั่งไม่ไม่ได้ดูราคา เงิบ)

รูปเครื่องบินยามเช้า

เริ่มบอร์ดขึ้นเครื่องแล้วครับ วันนี้ได้เกท 2 แน่นอนว่าเป็นบัสเกท (และที่เกทนี้แหละ จุดที่วุ่นวายตอนขากลับ ฮ่าๆ)


เครื่องใช้ A321 เหมือนเดิม ขึ้นเครื่องปุ๊ป  นึกว่ามาผิดสายการบินคือบริการดีมาก สงสัยเพราะโค้ดแชร์กับแอนนา (ANA) คนญี่ปุ่นเกือบ 80% เต็มลำ จัดหนักกันไวน์ เบียร์ไม่อั้น ส่วนผมออเร้น จุ้ยกับเป๊ปซี่ เหอๆ ใช้เวลาบินประมาณ 4.30 ชั่วโมง


อาหารดูดีมาก ซัดซะเรียบเลย


ถึงญี่ปุ่นโดยสวัสดิภาพ

ตัดมาที่ขากลับไทย เช็คอินที่ Terminal 1 พร้อมกับแก๊ง Skyteam
ขามาน้ำหนัก 6.7 กิโล ขากลับงอกมาเป็น 13.1 กิโล ซะงั้น
มีเรื่องงงเล็กน้อย คือผมเช็คอินออนไลน์เพราะอยากเลือกที่นั่งก่อน แต่พอถึงเค้าเตอร์เจ้าหน้าที่บอกว่าออกบอร์ดดิ้งพาสให้ได้เฉพาะขา NRT > DAD ส่วนขา DAD > BKK จะไปได้รับที่โน้น ส่วนกระเป๋าไม่ต้องเป็นห่วงเช็คทรูถึงกรุงเทพเลยนะจ๊ะ ผมก็โอเค ไม่ได้คิดอะไร อาหารบนเครื่องลืมถ่ายเนื่องจากหิวจัด แต่โดยรวมคล้ายๆกับขามา ใช้เวลาบิน 6 ชั่วโมงเลย
พอถึงเวียดนาม มีเจ้าหน้าที่รอต้อนเข้าเกทเหมือนเดิม ถามหาบอร์ดดิ้งพาส ผมบอกว่าไม่มี เขา(NRT)บอกว่าที่นี่(DAD)จะออกให้ เจ้าหน้าที่ก็งงๆ ประสานงานกันให้วุ่นไปหมด ขอดูใบจอง ฯลฯ เสียเวลาประมาณ 15 นาที ถึงให้ผมสแกนตัวเข้าเกท รอบนี้ต้องถอดรองเท้าด้วยแฮะ ผมเลยบ่นเจ้าหน้าที่ในใจ แต่พอหันไปขนาดเจ้าหน้าที่ยังต้องถอดรองเท้ามาสแกนด้วยเลยวุ้ย อันนี้ผมก็ขอโทษเจ้าหน้าที่ในใจเหมือนเดิม เหอๆ

พอรู้ว่าเจ้าหน้าที่ทราบเรื่องแล้ว ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ชะล่าใจแหละง่ายๆ นั่งรอจนกระทั่งเกทเปิด พอถึงคิวผมไม่มีบอร์ดดิ้งพาสเจ้าหน้าที่ก็วุ่นกันอีกรอบ (ผมนึกในใจ พี่ไม่ประสานงานกันก่อนเหรอครับ เหอๆ) เสียเวลาอีกประมาณ 10 นาที พร้อมกับผู้ร่วมไฟลท์บินที่ยืนรออยู่บนรถบัสแบบงงๆว่าไอ้อ้วนนี่ติดปัญหาอะไร สุดท้ายเจ้าหน้าที่ก็ออกบอร์ดดิ้งพาสให้ เดินขึ้นรถบัส ขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพโดยสวัสดิภาพ (เลยไม่มีอารมณ์ถ่ายรูปต่อเลย 555+)

สรุป ถ้าจะเช็คอินออนไลน์ขากลับ ให้หาที่ปริ้นบอร์ดดิ้งพาสมาด้วยไม่งั้นจะวุ่นวายแบบผม ขอบคุณที่ติดตามครับ