เราบังเอิญเจอคนที่รู้สึกถูกชะตา
ได้ไปเที่ยวด้วยกัน ในกรุ๊ปหลายๆคน
คือเป็นทริปที่รวมตัวกันจากคนหลายๆกลุ่ม
จริงๆวันแรกที่เจอเราก็มองๆดู เค้าเฉยๆ
รู้สึกว่า เออ ก็น่ารักดีนะ แต่พอวันที่สองที่สาม ... ชักรู้สึก ถูกชะตา
แค่เค้ามองมานิดๆหน่อยๆ
หรือเข้ามาทัก เพราะบังเอิญยืนใกล้กัน
ซึ่งจริงๆแล้วหลายๆครั้งเค้าก็ทำเมิน ทำไม่มอง
หรือ สบตาแล้วก็หลบสายตาไป
เราก็ชอบมโน คิดเป็นตุเป็นตะ
ว่าเค้าก็แอบสนใจเราอยู่เหมือนกันนะ
แต่แอบทำเป็นนิ่งๆ วางฟอร์มไว้ก่อน
จนจบทริป กลับบ้าน ทางใครทางเผือก
เค้าก็ไม่มีท่าทีอะไรนะ
ขนาดมีไลน์กลุ่ม แต่เค้าก็ไม่ได้แอด ไม่ได้ทักมา อะไรมา
เราก็ยั้งงง มโน คิดถึงแต่เหตุการณ์ระหว่างเราในหลายๆโมเม้นท์
กลุ้มใจกะความขี้มโนของตัวเองจริงๆ -..-"
ใครเป็นแบบเราบ้าง
แล้วหาวิธีดับมโนตัวเองยังไงมั่ง
คือเราก็รู้ ก็เข้าใจนะ
อะไรๆมันก็ชัดเจนขนาดนี้ แต่ตอนอยู่คนเดียว ก็คิดถึงเค้าทุกที เฮ้อ~
แก้อาการขี้มโนของตัวเอง ยังไงดี
ได้ไปเที่ยวด้วยกัน ในกรุ๊ปหลายๆคน
คือเป็นทริปที่รวมตัวกันจากคนหลายๆกลุ่ม
จริงๆวันแรกที่เจอเราก็มองๆดู เค้าเฉยๆ
รู้สึกว่า เออ ก็น่ารักดีนะ แต่พอวันที่สองที่สาม ... ชักรู้สึก ถูกชะตา
แค่เค้ามองมานิดๆหน่อยๆ
หรือเข้ามาทัก เพราะบังเอิญยืนใกล้กัน
ซึ่งจริงๆแล้วหลายๆครั้งเค้าก็ทำเมิน ทำไม่มอง
หรือ สบตาแล้วก็หลบสายตาไป
เราก็ชอบมโน คิดเป็นตุเป็นตะ
ว่าเค้าก็แอบสนใจเราอยู่เหมือนกันนะ
แต่แอบทำเป็นนิ่งๆ วางฟอร์มไว้ก่อน
จนจบทริป กลับบ้าน ทางใครทางเผือก
เค้าก็ไม่มีท่าทีอะไรนะ
ขนาดมีไลน์กลุ่ม แต่เค้าก็ไม่ได้แอด ไม่ได้ทักมา อะไรมา
เราก็ยั้งงง มโน คิดถึงแต่เหตุการณ์ระหว่างเราในหลายๆโมเม้นท์
กลุ้มใจกะความขี้มโนของตัวเองจริงๆ -..-"
ใครเป็นแบบเราบ้าง
แล้วหาวิธีดับมโนตัวเองยังไงมั่ง
คือเราก็รู้ ก็เข้าใจนะ
อะไรๆมันก็ชัดเจนขนาดนี้ แต่ตอนอยู่คนเดียว ก็คิดถึงเค้าทุกที เฮ้อ~