เราคบกัน 8 ปี เราคบห่างกันมาตลอด ตอนเรียนเราอยู่คนละมหาลัย ตอนนี้ก็ทำงานกันแล้ว ไม่ค่อยมีปัญหากันเท่าไหร่ แล้วค่อนข้างเชื่อใจกันแม้จะคบห่างกัน แต่ที่พีคคือช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา ผมไปเป็นทหาร 6 เดือน และไปบวชอีก 6 เดือน ในหนึ่งปีเราเจอกันแค่ 10 กว่าครั้ง เวลาผมว่างเธอก็พยายามมานะ แต่น้อยครั้งจริงๆที่เธอจะมา เธอชอบรับจ๊อบพิเศษเสาร์อาทิตย์ทำให้ไม่ค่อยมีเวลา ช่วงเป็นพระผมพอเข้าใจอยู่ เพราะว่าต้องสำรวม ช่วงเป็นพระนี่คือห่างกันเลย ไม่ค่อยโทรคุยกันคุยกันอาทิตย์ละครั้ง เจอกัน 2 ครั้งในหกเดือน

พอผมสึกเสร็จ ผมก็กะจะไปเที่ยวกับเธอ แต่เธองานยุ่งมาก ไม่มีเวลาเจอผม เธอมีโอกาศเจอผมสองครั้ง แต่เธอไม่ยอมมีอะไรกับผมด้วย เธอบอกทำใจไม่ได้(เหมือนห่างมานานมากเลยไม่ทำ) ผมก็ตามใจ ตอนนี้เธอเปลี่ยนงานใหม่ แล้วเธอก็บอกผมว่าจะไม่ได้เจอกันถึงสิ้นปีเลย

ทุกวันนี้ ไม่ค่อยคุยกัน ไม่ได้เจอกัน ไม่มีอะไรด้วยกัน ไม่มีเวลากัน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ห่างกัน มีเป้าหมายคนละอย่างกัน(เธออยากทำงานแถวบ้าน ผมอยากไปทำในกรุงเทพ) เธออยากให้ผมอยู่กับเธอ แต่ผมก็มีทางของผม ซึ่งเธอก็รู้ ผมอาจจะผิดในเรื่องนี้แต่ว่ามันเป็นเหตุผลของแต่ละคน

ทุกวันนี้ถ้าจะมีเรื่องคุยคือเธอจะยิ้มเงินไปทำธุรกิจอะไรของเธอ บางทีผมก็น้อยใจ โทรมาทีผมดีใจนะ แต่โทรมายิ้มเงิน ผมนี่นอยไปเลย

ผมผิดมั้ยครับที่ผมรู้สึกว่ามันไม่ไหวแล้ว มันเหมือนเราไปกันไม่ได้แล้วครับ มันแพ้เหตุผลหลายๆอย่าง เรารักกันเราเคยคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ แต่มันมีหลายเหตุผล บางคนเหตุผลแค่อย่างเดียวก็เลิกกันแล้ว ผมต้องทนหลายๆเหตุผล ผมต้องทนอีกนานแค่ไหน เหมือนเราไม่มีวันจะลงเอยกันได้เลยครับ