ในหน้าฝน พระพิรุณได้โปรยปรายลงมาระลอกแล้วระลอกเล้า ไม่ปราณีคนที่อยู่ใต้ฟ้าอย่างผมเลย ใต้ศาลาเก่าๆหน้าโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งมีผมกับคุณครูหน่อยในศาลานั้น กลิ่นไอของพื้นดินมันหอมๆอย่างบอกไม่ถูก ไอเย็นๆและละอองน้ำที่ลมหอบมา มากระทบจนทั้งตัวของผมจนรู้สึกหนาวจนจับขั้วหัวใจ
“หนาวไหมจ๊ะ” คุณครูนั่งอยู่ไม่ห่างถามผม เสียงของเธอมันพอที่จะคลายความหนาวใจออกไปได้

วันนั้นผมยังจำได้ดี เป็นเวลาหกโมงเย็นฟ้าเริ่มจะมืดลงทุกทีๆแล้ว ทำไมพ่อของผมถึงยังไม่มารับซักทีนะ มันทำให้ผมนึกถึงครั้งที่เราเคยเกี่ยวก้อยสัญญากันไว้ มือก็กำหมัดแน่นขึ้นทุกทีๆ
ที่หน้าประตูโรงเรียน
“วันนี้ทำไมมารับช้าจัง” ผมกับพ่อยืนประจันหน้ากัน น้ำเสียงเล็กๆที่แสนขุ่นเคืองของเด็กตัวน้อยๆอย่างผม ถามหาเหตุผลที่วันนี้ทำพ่อมารับมันช้านัก พ่อได้แต่ยิ้มไม่ยอมตอบซักที พอเห็นหน้าแบบนั้นแล้วยิ่งทำให้ผมขุ่นเคืองมากเข้าไปอีก จนกลายเป็นอารมณ์ที่มันอัดอั้นตันใจของเด็กคนหนึ่ง ที่เหมือนเด็กทั่วไป เวลาพ่อแม่หรือรถประจำทางมารับผิดเวลา

ตาเริ่มมีน้ำใสๆมาคล้อที่เบ้าตา หน้าตาขุ่นมัวคิ้วแทบจะชนกันบอกบุญไม่รับ เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่แสนจะเหยเก จากที่ยืนกำหมัดแน่นจนรู้สึกเจ็บนิ้วไปหมด ก็พลันวิ่งตัวปลิวอ้าแขนโผเข้ากอด พ่อที่นั่งอ้าแขนรออยู่แล้ว ชนเข้าเต็มแรง
“ฮือๆๆ แง๊ๆๆ ทำไมมารับช้าจัง เพื่อนมันกลับกันหมดแล้วเห็นไหม ฮือๆๆ”
“ลูกผู้ชาย ใครเขาว่าร้องไห้กัน จุ๊ๆอายคนอื่นเขา”

คำพูดประโยคนี้ทำให้ตัวผมที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ปานกำลังจะเสียโลกทั้งใบ หยุดร้องไห้อุบ พลางเอามือน้อยๆที่กอดพ่ออยู่ข้างหนึ่งนั้นมาปาดน้ำตาตัวเอง ไม่ใช่เพราะว่าผมอายคนอื่นหรอก แต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครได้เห็นต่างหากเล่า ที่ผมทำให้ผมหยุดร้องไห้
“วันนี้พ่องานเยอะมาก อยู่ช่วยเฮียเก็บของที่ร้านน่ะ”
“จริงนะ!” เสียงน้อยถามหนักแน่น
“จริงสิ!”  เสียงตอบของพ่อหนักแน่นยิ่งกว่า

ตาของผมจับจ้องไปยังที่ตาของพ่อเพื่อค้นหา ยืนยันว่าเชื่อใจได้หรือไม่ ผมรักผู้ชายคนนี้มาก เวลาที่ได้อยู่เคียงข้างกัน ผมไม่ต้องกลัวอะไรที่ผ่านเข้ามาอีกแล้ว ไม่กลัวทั่งสิ้น เพราะพ่อคอยปกป้องผมอยู่
“มาเกี่ยวก้อยสัญญากัน ว่าพ่อจะไม่มาสายอีก” พ่อพูดพร้อมชูนิ้วก้อยขึ้นมา
ในวินาทีนั่นความโกรธของผมก็พลั่นหายไปสิ้น นิ้วก้อยเล็กๆของผมไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของพ่อ
สัญญาแล้วนะ