หมอบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้าให้ยามากิน คือ sertraline 50 mg กินมานานมาก
พอมีอาการหมอก็เพิ่มโดส แล้วก็ลดโดส ถ้าดีขึ้น ไปหามากี่หมอๆก็ยาตัวนี้แหละกะไดอาซีแพม

กินจนเรารู้สึกว่าที่ผ่านมาๆมันหายได้เอง อาทิตย์นึง เหมือนมันดิ่งลงจนสุดแล้วมันก็เบื่อลุกมาทำไรเอง
แต่เที่ยวนี้มันไม่เหมือนเดิม มันเศร้าซึมลึก รู้สึกสิ้นหวัง อยากอยู่แต่ในห้องมืดๆคนเดียว ไม่อยากเจอใคร
ไม่อยากไปทำงานทั้งที่เมื่อก่อนก็ฝืนๆใจได้ ไม่อยากคุยกะใครๆ วันๆก็อ่านหนังสือที่เราอยากอ่าน หายใจทิ้ง
น้ำหนักลดเพราะไม่อยากออกไปซื้ออาหาร งานอดิเรกที่เราเคยชอบเราก็มองมันเฉยๆ

เราไม่ชอบทำหลายอย่างในบ้าน ทั้งงานในบ้าน งานธุรกิจในครอบครัว เราไม่อยากทำเค้าก็ลดๆ
งานให้เรา จนเราก็อดทนฝืนมา จนมาเทึ่ยวนี้แหละ เรารู้สึกไม่สามารถฝืนใจทำให้เค้าได้อีกต่อไป แต่ไม่กล้าบอกเพราะ
ไม่มีใครทำเป็นมันเป็น technical เราบอกเค้าตั้งกี่ครั้งแล้วว่างานมันต้องมีคนทำเป็นสำรอง ไม่งั้นคนนึงทำไม่ได้ธุรกิจก็น็อก
ไม่มีใครฟัง แล้ว เราก็ลากสังขารไปทำให้  พ่อแม่ก็อยากให้ทำเพราะไม่อยากเห็นลูกอายุแค่นี้อยู่บ้านเฉยๆ

เราก็ไปเที่ยวๆๆ ตจว  ไปนอนบ้านเพื่อนสองอาทิตย์ไม่ทำงาน เออ ดีขึ้น แต่พอกลับบ้านเราป่วยอ่ะ แล้วจะให้เราไปไหน เรามี
ภาระต้องดูแลที่บ้าน นอนมองเพดานนี่ สมองก็บอก ลุกไปออกกำลังกายเถอะ ไปทำสิ่งที่ควรทำเถอะ จะได้สบายใจ ทำให้มันเสร็จๆไป
แต่ร่างกาย จิตใจมันไม่ขยับอ่ะ มันอยากจะอาเจียนก่อนจะฝืนไปทำอะไรสักอย่างที่เราไม่ชอบ

มีทางเลือกอื่นให้หายมั้ย ซึมเศร้าแท้ๆนี่ทรมานจริงๆ ไม่อยากปรึกษาหมอแล้วอ่ะ(แต่ยาอ่ะกินอยู่) หมอพูดง่าย ออกไปทำอย่างอื่น
จ้างงานมาใหม่ ย้ายบ้าน ในภาวะที่เราเป็นแบบนี้เราทำไม่ได้หรอก พี่น้องก็น้อย สมาธิสวดมนต์ยังสวดไม่จบเลย ที่บ้านเต้าก็ไม่เข้าใจเค้าว่า
เราแต่ใจตัวเอง ใครจะได้ทำงานที่ชอบได้ทุกคน ไอ้เราก็ไม่มีทางไปซะด้วยตามที่เค้าบอกจริงๆ เค้าก็ปล่อยเราไว้ในห้อง เดี๋ยวก็หายบ้าลุกขึ้นมาเอง
แต่เที่ยวนี้มันหายยากแฮะ....ทำไงดี...เราอยากลุกนะ..แต่ลุกไม่ไหว...อยากร้องไห้ตลอดเว