ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงดังนั้นการใช้ชีวิตปกติของเราจึงมักจะเป็นตารางชีวิตประจำวันไปเสียแล้ว
สมัยเรียนมหาลัย เราเรียนเสร็จนัดทำรายงานกับเพื่อน 5โมงเย็นกลับหอ น้อยครั้งที่จะเข้าหอช้า ถึงหอก็นั่งทำรายงาน
ทำความสะอาดห้อง วันหยุดก็เดินห้างคนเดียว ดูหนังคนเดียว หรือไม่ก็โทรหาเพื่อนเก่าสมัยมอปลายนั่งเม้าท์มอย
จนถึงจุดหนึ่งที่รู้สึกว่าต้องลดน.น. ลากเพื่อนไปเข้าฟิตเนสมอ เพื่อนไม่ว่างก็ไปคนเดียว (ก่อน 82 ปัจจุบัน 62)
ผับไม่เข้า เพราะหอเราปิดตรงเวลา เลยไม่คิดเข้า

เรียนจบหางานทำ ก็ทำงานมาเรื่อยๆ จวนจะครบปี งานเราไม่ต้องพบปะผู้คน ทำงานคนเดียว ติดต่อประสานงาน
โดยมากโทรศัพท์เป็นหลัก เช้ามาออกจากบ้านมาทำงาน ตกเย็นก็กลับบ้าน วนลูปแบบนี้มาหลายเดือน
กลับบ้านเสร็จงานบ้าน ก็นั่งอ่านหนังสือ วาดรูป ปักครอสติช ฟังเพลง สิงพันทิป ออกกำลังกายนานๆครั้ง
ก็ชีวิตปกติสุขดี แต่...... ทำไมมันเหงาจัง เราอยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตามีความสุข ทานข้าวด้วยกัน
ทำไมมันเหงาแบบนี้ สมัยเรียนยังอยู่คนเดียวได้เลยมาตั้งสี่ปี......

มานั่งคิด เออ หนอ FB เลิกเล่นเพราะเจอโดนว่ากระทบกระทั่งบั่นทอนจิตใจ
Line นอกจากติดต่อประสานงานก็มีแต่เพื่อนมอปลายนี่ละ
IG ลงแต่รูปแมวกับงานอดิเรก ทำอาหาร
Twitter รหัสอะไรเนี่ย สมัครไว้แล้วลืม
เพื่อนร่วมงาน อืม........... เค้าก็มีเรื่องปวดหัวเหมือนกัน
เพื่อนเก่าแก่ ทำงานเวลาไม่ตรงกัน
หาเพื่อนใหม่สิ เราจะไปหาได้ที่ไหน อยู่แต่บ้าน ขนาดไลน์ชาวบ้านแอดไปก็ไม่กล้าทัก เฮ้อ......

ใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะ จะผ่านช่วงนี้ไปได้ยังไงกัน ขอคำแนะนำด้วยค่ะ
เราเบื่อตัวเองมากค่ะ ขนาดงานอดิเรกที่ชอบทำ ยังทำจนเบื่อเลย
นิยายอ่านจนจะเกลี้ยงตู้หมดละ 5555+


ปล. ขอแท็กความรักวัยทำงานนะคะ เนื่องจากเจ้าของกระทู้โสด และทำงานแล้ว
ส่วนที่แท็กความรักวัยรุ่นเพราะเพิ่งผ่านไปหมาดๆนี่เอง 555 หากแท็กผิดห้องขออภัยด้วยค่ะ