"ภิกษุทั้งหลาย เวลานี้เหล่าภิกษุยังนอนหนุนหมอนไม้ไม่ประมาท มีความขะมักเขม้น ในการบำเพ็ญเพียร มารร้ายย่อมไม่ได้ช่องไม่ได้โอกาส
แต่ในกาลนานไกลข้างหน้า เหล่าภิกษุจะเป็นผู้สำรวยอ่อนแอ มีมือเท้าอ่อนนุ่ม นอนบนเตียงฟูกฟู หนุนหมอนใหญ่หนาอ่อนนุ่ม
จนตะวันขึ้นมารร้ายก็จะได้ช่อง ได้โอกาส เพราะเหตุดังนั้นเธอทั้งหลาย พึงศึกษาอย่างนี้ว่าเราจะเป็นผู้หนุนหมอนไม้ ไม่ประมาท
มีความขะมักเขม้นในการบำเพ็ญเพียร ภิกษุทั้งหลาย เธอพึงศึกษาอย่างนี้ "
( สํ.นิ.๑๖/๖๗๔-๖ )