เราเป็นแม้กระทั่งสระว่ายน้ำ บ่อซีเมนต์ที่รองน้ำไว้อาบ ไม่กล้าล้างจานในกะลังมังไซส์ใหญ่สีทึบ ไม่กล้าอยู่ใกล้ภาชนะใส่น้ำขนาดใหญ่(แบบที่มองเห็นผิวน้ำค่ะ ถ้าไม่เห็นเช่นแทงค์น้ำ ไม่เป็นค่ะ) เวลาอาบน้ำเราไม่เคยกล้าหลับตาถ้าห้องน้ำนั้นเป็นแบบบ่อซีเมนต์ก้นบ่อมีตะไคร่เขียวๆดำๆ ทะเลกล้าเดินลงคนเดียวลึกสุดครึ่งแข้งก็เสียวขาแล้ว


ล่าสุดไปบึงฉวาก เป็นวันธรรมดา ไม่มีคน พอเรามองไปในน้ำ เห็นพวกของตบแต่งที่เขาตั้งใจให้มันดูเป็นพวกข้าวของจมใต้ทะเล เมืองจมใต้ทะเล แล้วมีตะไคร่เขียวๆเกาะทะมึน เราสติแตกแล้วลงไปร้องไห้กรี๊ดๆกับพื้นเลย แฟนพยายามปลอบ บอกให้หลับตาเขาจะพาเดินออก เราก็ไม่กล้ามันหลอนมาก หลับตาเหมือนเราไปอยู่ตรงผนังบ้านั่นเลย เราพยายามคลาน ก็ไม่รอด ไม่ไหว จนกระทั่งมีคนมา เราถึงลุกขึ้นได้


แปลกในแปลก  อาการเหล่านี้จะหายไป เมื่อมีคนอยู่บริเวณนั้นเยอะ เราสามารถวิ่งลงทะเล โดดลงสระว่ายน้ำ ถ้ามีคนเยอะแยะในน้ำ


เราเคยคิดว่าถ้ากลัวก็แค่หลีก


แต่ปัจจุบันมันรบกวนการใช้ชีวิตมากค่ะ ไม่เป็นอิสระ มันกลัวไปหมด เราอยากรู้ ว่ามีคนไปรักษาจนหายจริงๆรึเปล่า
หรือแค่ศึกษาพอรู้ว่าตัวเองกลัวก็หยุดแค่นั้น และใช้ชีวิตแบบหลีกเลี่ยงเอา