ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองจะทนได้ ทนได้ทั้งอารมณ์ความรู้สึก ทนได้ทั้งอารมณ์ที่ตัวเองกักเก็บไว้ แต่พอได้พบเจอ ได้เห็นหน้า ได้มาค้างด้วยกันโดยบังเอิญแบบนั้น ก็อดไม่อยู่ ... ควบคุมไม่ได้ อยากจะพูดอยากจะบอกออกไป คิดแล้วคิดอีก ลืมตาโพลงในความมืดอยู่นาน คิดอยู่นาน .... ภาพทั้งหลายก็พร่างพรูเข้ามาในความคิด ความใจดีของพี่ว้ากคนหนึ่งที่ซ่อนไว้ใต้มาดโหดแต่ตัวจริงก็ไม่โหดเลยซักนิด ภาพความน่ารักน่าชังโก๊ะกังที่เขาแอบเก็บไว้ดื่มด่ำและชื่นชมกับตัวเองนั่นแหละที่ทำพิษ



กลายเป็นก้องภพเสียแล้วที่ "ไม่รู้" ว่าผลพวงจากถ้อยคำที่เกินควบคุมเมื่อค่ำคืนนั้นทำให้เกิดอะไรขึ้น จากค่ำคืนผ่านไปเป็นยามเช้า ถ้อยคำที่เอ่ยต่อกันก็แลดูเป็นปกติ ใช่สิเพราะหมอนั่นมันไม่รู้อะไร มีแต่เขาที่รู้ว่า "อะไร" เป็น "อะไร" ความสงสัยทั้งหมดมวลได้ความกระจ่าง แต่เป็นความกระจ่างที่ทำให้ใจของอาทิตย์อึมครึมยิ่งนัก ใจส่วนหนึ่งคิดไว้แล้วตั้งแต่ถามว่าคำตอบอาจจะเป็นอย่างที่คาด คำตอบที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวอย่างไรต่อดี เขารู้แค่ว่าต้อง "หนี" แต่หนีอะไร หนี ... เพราะรังเกียจ หนี ... เพราะ ไม่ใช่  หรือ เพราะกลัวที่จะค้นหาคำตอบให้กับตัวเอง



ความไม่สบายใจเมื่อเห็นหน้า ความไม่พอใจที่เด็กคนนั้นมันทำให้เราวุ่นวายใจถึงขนาดนี้ กลั่นออกมาเป็นความไม่อยากสนใจ ไม่อยากใส่ใจ ทำให้อีกฝ่ายได้รู้แล้วว่ามีอะไรผิดปกติ แล้วท้ายที่สุดเมื่อโดนตื๊อหนัก ๆ เข้า .... คำพูดเย็นชาก็หลุดออกจากปาก และหันหลังเดินจากไปเสียแบบนั้น เท่านี้เองคนปัญญาไว้อย่างก้องภพก็รู้ได้ .... สิ่งที่เขาคิดว่าเป็น "ความลับ" กลับไม่ใช่ "ความลับ" หากกลายเป็น "ทางตัน" ที่ไม่สามารถจะเดินไปทางไหนต่อได้อีกแล้ว