*เมื่อฉันจากโลกนี้ไป.....*

วันที่ฉันตาย
คนที่แค้นฉัน พากันร้องรำทำเพลงหัวเราะดีใจ
คนที่รักฉัน พากันร้องไห้ระงม

วันที่ฝังร่างของฉัน
คนที่แค้นฉัน มองไปที่หลุมศพแล้วยิ้มเย้ยที่มุมปาก
คนที่รักฉัน ได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นร่างของฉันที่กำลังจะถูกดินกลบหน้า

หนึ่งปีผ่านไป
ฉันเหลือแต่โครงกระดูก
หลุมศพถูกพายุลมฝนซัดสาด
คนที่แค้นฉัน นานๆเขาพูดถึงฉันที พูดทีไรเขาก็รู้สึกนึกชิงชังฉันอยู่
คนที่รักฉัน ไม่รู้จะบอกความในใจกับใคร จึงได้แต่ร้องไห้เดียวดายในค่ำคืนนั้น

สิบปีให้หลัง
คนที่แค้นฉัน ยังพอจำชื่อของฉันได้ แต่แทบจะจำใบหน้าของฉันไม่ได้แล้ว
คนที่รักฉัน เมื่อใดที่นึกถึงฉัน พวกเขาพากันนิ่งเงียบไปสักครู่ การดำเนินชีวิต ทำให้เขาไม่อาจที่จะหมกมุ่นคิดถึงแต่เรื่องของฉันได้อีกต่อไป

หลายสิบปีผ่านไป
หลุมศพของฉันยังคงถูกลมฝนพายุซัดกระหน่ำไม่เคยเปลี่ยน
คนที่แค้นฉัน ร่างของเขาก็ถูกฝังลงในป่าช้าเดียวกัน
คนที่รักฉัน ก็ถูกฝังไว้ในป่าช้าเดียวกับฉันเช่นกัน

ฉันกลายเป็นความว่างเปล่าของโลกใบนี้
สิ่งที่ฉันหวงแหนรักนักรักหนา ถูกเปลี่ยนมือไปเป็นของคนอื่น
สิ่งที่ฉันพยายามหามาทั้งชีวิต แม้แต่ต้นหญ้าเพียงต้นเดียว ฉันก็เอาติดตัวไปด้วยไม่ได้