ผมเชื่อว่า การที่จะมีแฟนเรียนวิศวะ มันเป็นที่ต้องการของใครหลายๆ คน รวมถึงตัวผมด้วย และผมก็เฝ้ารอมาตลอด จนมาวันนึง ที่ผมกำลังใช้ชีวิตตามปกติของอยู่ ก็มีคำขอเป็นเพื่อนจากเฟสบุ้คดังขึ้น ผมก็เปิดดูตามปกติ คนที่แอดผมมานี่เป็นรุ่นพี่วิศวะ ใน ม. ผมนี่แหละครับ มันทำให้ผมประหลาดใจนิดหน่อยเพราะร้อยวันพันปีไม่เคยมีพี่วิศวะคนไหนแอดผมมาเลยครับ นอกจากผมจะแอดไปเอง  แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะครับ แต่จู่ๆพี่คนนี้ก็ทักผมมา มาทำความรู้จักผม เค้าชวนผมคุยตลอด เราคุยกันมาอาทิตนึงครับ จนทำให้ผมรู้สึกดีด้วย มันอาจจะดูง่ายไปนะครับ เวลาแค่หนึ่งอาทิตย์มันสามารถทำให้คนคนนึง หลงรักคนอีกคนได้  และพี่เค้าก็ชวนผมไปดูหนังเรื่อง doctor strange ครับ นั่นก็ถือเป็นเดทแรกของเรา หลังจากนั้น เราก็ไปเที่ยวด้วยกันเกือบทุกอาทิตย์ ไปทะเลบ้าง ไปทานข้าวบ้าง ไปวัดบ้าง และทุกครั้งที่ไปดด้วยกันพี่เค้าก็จะชอบพูดว่า อยากพาน้องมา เดี๋ยวจันทร์ถึงศุกร์ก็ไม่ว่างพาไปไหนอีก  จันทร์ถึงศุกร์ เราไม่ค่อยได้เจอกันหรอกครับ ถ้าจะเจอกันก็จะมานั่งทานข้าวเที่ยงด้วยกันอะไรแบบนี้อ่ะครับ พี่เค้าทำเหมือนกับผมเป็นแฟนกับพี่เค้าเลยครับ พี่เค้าเป็นคนพูดเยอะนะครับ แต่พอในแชทพี่เค้าจะชอบตอบแค่ ครับบ กับ 5555 บางทีผมก็แอบนอยนะครับบ แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกับเค้านี่ จะมีสิทธิ์ทำอะไรได้ จริงมั้ยครับ  เราคุยกันแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่ผมตื่น ถึงตอนที่พี่เค้าหลับเลยครับ พี่เค้าเป็นคนนอนเร็วเลยหลับก่อนผมเสมอ มีเช้าวันนึงครับ พี่เค้าได้ส่งรูป กระจกหน้าต่างห้องเค้ามีไอน้ำเกาะอยู่ ที่วาดเป็นรูปหน้ายิ้มมาครับ  มาให้ผม ผมเลยถามว่า ทำไมในรูปมีแค่คนเดียว ต้องมีผมด้วยสิ อะไรประมานนี้ พอเช้าอีกวันนึงพี่เค้าเลยส่งรูป หน้าต่างบางเดิมแต่วันนี้เปลี่ยนไปเพราะมีรูปคนเก้งก้างสองคนอยู่คู่กันครับ มันทำให้ผมใจสั่นมากขึ้นไปอีกครับ วันนึงผมได้มารู้ว่าพี่เค้า อยู่หอเดียวกับที่เพื่อนผมอยู่ ผมเลยย้ายไปอยู่กับเพื่อนของผมเพื่อนให้ได้ใกล้ชิดกับพี่เค้ามากขึ้นครับ ถ้าใครหลายคนมอง เราอาจจะเหมือนเป็นแฟนกันเลยครับ จนมาวันนึงครับ ผมก็ได้ไปนั่งเล่นในห้องพี่เค้าครับ เค้าก็ถามผมว่าอยากดูหนังมั้ย ดูเรื่องอะไรผมเลยลุกไปที่หน้าคอมเค้า แต่จู่ๆก็มีการแจ้งเตือนขึ้นมา จากคนอีกคนนึง ที่พี่เค้าตั้งชื่อเล่นไว้ว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เดกลิง นั่นทำให้ผมเอะใจถึงรูปๆ ที่พี่เค้าโพสเป็นรูปขนมแสนอร่อยที่เค้าซื้อให้พี่เค้า จากนั้นผมเลยทักไปถามเพื่อนสนิทของพี่เค้าว่า พี่เค้าคุยกับผมแค่คนเดียวรึป่าว ผมถามย้ำซ้ำๆหลายครั้ง แต่เพื่อนพี่เค้าก็ตอบมาแค่ว่า ใหถามพี่เค้าเองดีกว่า ผมเลยนอย แล้วบอกพี่เค้าว่า ผมกลับห้องแล้วนะ แบบแผ่วๆ พอกลับมาถึงห้อง ด้วยความคาใจ ผมเลยทักไปถาม เค้าในแชท ว่าเค้าคุยกับผมแค่คนเดียวรึป่าว เค้าได้ตอบผมว่า "ไม่ครับบบ พี่ก้อมีคนมาจีบ มาคุยเยอะครับ คนที่ไม่มีแฟนเปนตัวเปนตน ก็มีสิทธิที่จะคุยได้ครับ และอีกอย่างถ้ามีคนมาคุยด้วย คนปกติเค้าก้อจะคุยตอบ ไม่ใช่คนไม่มีสังคมหรือหยิ่งที่จะได้ไม่คุยกะใครเลย" คำตอบของพี่เค้า ทำให้ผมร้องไห้โฮ ออกมาแบบแม่น้ำเจ้าพระยาจะไหลท่วมประเทศไทยเลยครับ จากที่ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมเวลาอกหักต้องร้องไห้ มันทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกนี้เลยครับ ผมเลยได้ตัดสินใจบล้อคพี่เค้าไปครับ แล้วผมก็ได้แต่ถามตัวเองว่า ทำไม ? เค้าต้องมาทำให้ผมรู้สึกดีด้วย ครับ

ปล.ขอบคุณที่พยายามอ่านเรื่องของผม จนจบน้ะครับ ใครมีเรื่องแบบไหนมาแชร์กันได้นะครับ อาจจะมั่วๆหน่อยนะครับ

ปล2. ผมโสด