สวัสดีคะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดยังไงต้องขอโทษด้วยนะคะ
ตอนนี้เราอายุ19 พึ่งเข้าปี1 มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งคะ แต่ด้วยสังคมและการเรียนการสอนไม่โอเค เลยจะเปลี่ยนมหาลัยแต่มันติดตรงที่ว่าเรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าชอบอะไร ลองทำแบบทดสอบค้นหาตัวเอง ก็ไม่ใช่สำหรับเรา ตอนนี้มันมีแค่อยากเรียนอันนี้ อยากลงอันนี้ แต่ติดตรงที่ครอบครัวเราไม่สนับสนุนคณะที่เราจะลงเลยคะ   การเรียนเราอยู่ในระดับกลางๆคะ ไม่ดีไม่แย่จนเกินไป ตอนนี้เราไม่ไปเรียนแล้วคะตั้งใจจะอ่านหนังสือให้เต็มที่เพื่อสอบเข้ารัฐให้ได้แต่ทำไม่ได้ซะที อ่านเท่าไรก็ไม่เข้าสมองเลยคะ ตอนนี้ท้อไปหมดแล้วคะ ตอนแรกมีแต่ความตั้งใจแต่ตอนนี่มีแต่ความกังวล เหมือนเรายิ่งพยายามมันยิ่งบั่นทอนความตั้งใจลงไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ เครียดคิดมากไปหมด  และที่สำคัญที่สุดเลยนะคะ คือพ่อกับแม่ เราสงสารพ่อกับแม่มากๆที่มีลูกแย่แบบเรา อยากทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจในตัวเราบ้าง เพราะพวกท่านไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาจนเรานอยบ่อยๆ แต่ก็เก็บคนเดียวมาตลอด แต่เราไม่เคยโกรธพ่อกับแม่เลยนะคะที่พวกเขาไม่เข้าใจเรา เพราะเรารู้ว่าพวกเขาหวังดีแค่อยากให้เราได้ดี แต่เราเองตังหากที่ทำให้ไม่ได้เลย คนข้างบ้านเขามักจะพูดว่าลูกเขาเรียนเก่งแบบนั้นแบบนี้ เราก็นั่งฟังเฉยๆนะคะ แต่ในใจก็แอบคิดมากเหมือนกัน เราเป็นพวกแคทุกคนแคทุกอย่าง ยกเว้นตัวเราเองคะ แคทุกคำพูดและที่สำคัญเราชอบหนีปัญหาคะไม่ชอบคือไม่อยู่เลยตรงนั้น แต่เป็นคนคิดมาก แปลกๆมั้ย  เลยอยากจะถามเพื่อนๆว่ามีวิธีจัดการกับความเครียด คิดมาก ท้อแท้ ยังไงกันคะ แล้วเวลาอ่านหนังสือไม่เข้าใจทำยังไงถึงอ่านเข้าใจคะ  
ขอบคุณมากคะ