คือ ออกตัวก่อนว่าที่มาตั้งกระทู้ ไม่ใช่เรื่องของตัวเองนะครับ แต่เป็นเรื่องของเพื่อนร่วมงาน

เพื่อนร่วมงานของผมคนนี้ เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดี ทำงานได้ดีในระดับหนึ่ง เธอมีความพยายามจะพัฒนาตัวเอง พยายามจะเก่งขึ้นกว่าเดิม

แต่เธอไม่ใช่คนสมองดี คือเป็นคนเรียกว่าหัวปานกลางค่อนไปทางน้อย ไม่ใช่เธอโง่นะครับ แต่เธอเป็นคนหัวช้า คิดช้า เรียบเรียงความคิดช้า

แต่เธอก็พยายามจะพัฒนาตัวเองให้ได้ เธอกลับไปอ่านหนังสือ เก็บเอาความเครียดที่ทำงานกลับไปด้วย บางวันเธอนอนไม่หลับ เพราะว่า

ความคิดที่เธอต้องพัฒนาตัวเองเนื่องมาจากคำติติงของหัวหน้างานมันตามหลอกหลอนเธอไปทุกขณะ บางวันเธอร้องไห้เพราะไม่เข้าใจตัวเอง

เธอรู้ตัวดีว่าเธอเป็นจุดบอดของแผนก แต่เธอก็มักจะพูดเสมอว่า "หนูต้องทำให้ได้คะพี่ หนูจะสู้คะ" ผมเองก็พยายามให้กำลังใจให้เธอตลอด

เพราะสำหรับผม ผมเห็นถึงความพยายามของเธอ ความขยันของเธอ และเอ็นดูเธอ และผมก็คิดว่าเธอก็พยายามทำเต็มที่ในระดับนึงแล้ว

แต่ด้วยอาชีพของพวกเรา เป็นอาชีพที่ค่อนข้างต้องใช้ความรู้มาประยุกต์ใช้วิเคราะห์ และสังเคราะห์ออกมา มันเลยเป็นสิ่งที่บีบเธอ

พอดีวันนี้ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอ เธอก็ปล่อยโฮ(ร้องไห้) ออกมาหนักมากด้วยความอัดอั้น ที่มันอยู่ในหัวใจเธอ เธอเริ่มท้อ เริ่มหมดแรง

เริ่มรู้สึกว่าเธอไม่เหมาะกับงานนี้ เธอแย่ เธอไม่เก่ง

มันเลยทำให้ผมเกิดคำถามในหัวใจว่า #ถ้าคนเราเกิดมาเป็นคนไม่เก่ง เป็นคนหัวช้า เป็นคนที่ไม่ฉลาด เราจะมีที่ยืนในการทำงานหรือไม่ ถ้าบริษัทฯ

ยังต้องการคนเก่งๆ คนฉลาดๆ มาทำงาน แล้วคนไม่เก่งละเขาจะยืนอยู่ตรงไหน ทำไมเขาไม่มองถึงความพยายามของคนคนนึงบ้าง

ผมอาจจะโลกสวยเกินไปรึป่าวก็ไม่แน่ใจนะครับ ผมก็พยายามจะเข้าใจว่าธุรกิจคือการแข่งขัน ดังนั้นจึงต้องการคนเก่งๆเข้ามาทำงาน

เพื่อแข่งขันกับคู่แข่ง แต่ถ้าบริษัทฯ ต้องการแต่คนเก่งๆ คนฉลาดๆ แล้วคนที่ปานกลาง คนที่ไม่ฉลาดละ เขาจะยืนอยู่ตรงไหน ถ้าเขาพยายาม

ที่จะฉลาดแล้ว พยายามที่จะพัฒนาแล้ว แต่ขีดจำกัดความสามารถของเขาทำได้เท่าที่เป็น แบบนี้รึป่าวที่เรียกว่า #อ่อนแอก็แพ้ไป

ใครมีความคิดเห็นยังไง อยากให้มาแชร์กันนะครับ ขอบคุณครับ