...ออกจะลำบากไม่น้อยนะกับสถานะภาพ “คนอีสาน”    คนอีสานส่วนใหญ่ก็ลำบากกันมาตั้งแต่เกิด    ส่วนใหญ่ก็ดิ้นรนเพื่อปัจจัย๕ที่ดีกว่า   และส่วนใหญ่ต้องต่อสู้กับภัยธรรมชาติแทบจะทุกฤดู    จะว่าไปแล้ว....สิ่งเหล่านี้ไม่จะคนภาคไหนๆ ต่างก็ล้วนประสบมากน้อยต่างกัน   แต่ก็ยังมีอีกบางอย่างที่คนภาคอื่น “โชคดี” และ “เหนือกว่า" กว่าคนภาคอีสานส่วนใหญ่   นั่นก็คือการดำรงตนอยู่ในสังคมโดยปราศจากการถูกดูหมิ่นในถิ่นกำเนิดของตนน้อยกว่าคนส่วนใหญ่จากภาคอีสาน    “ความขี้ฮ้าย  โฮมใส่พวกอ้ายแต่เดียว”  แปลเป็นภาษาไทยก็ประมาณว่า   “ความเลวร้ายอะไรๆ ก็ถูกโยนสุมมาประดังที่พวกเราอย่างเดียว"  


เมื่อพูดถึงมโนทัศน์รวมของแต่ละภาคโดยทั่วไป:-

ภาคเหนือ:  แหล่งวัฒนธรรม   ภูเขาน้ำตก  เมฆหมอกและความอ่อนช้อยงดงาม
ภาคกลาง:  ศูนย์กลางแห่งความศิวิไลซ์  ทันสมัย  แฟชั่น  แสงสีเสียง  และรากเง้าของความเป็นไทย
ภาคอีสาน: ความเป็นชนบท  ล้าหลังขาดการพัฒนา  ด้อยการศึกษา   แห้งแล้ง
ภาคตะวันออก:  ความสมบูรณ์ของพืช ผักผลไม้  ความใกล้ชิดและซึมซาบคุณสมบัติของภาคกลางมากกว่าภาคอื่น
ภาคใต้: ความสามัคคี   ฟ้าสีคราม  หาดทรายขาว  ท้องทะเล  และความมั่งคั่งทางเศรษกิจจากธรรมชาติ  ดีบุก  ยางพาราและการประมง


จะอย่างไรก็แล้วแต่....เหล่านี้คือความเป็นปัจเจกะของแต่ละภาค   เหมือนความเป็นปัจเจกะของ “ขวานทอง”   ขวานหากไม่มีด้ามก็คงไม่อาจเรียกว่าขวานได้   และหากมีแต่ด้ามก็ไม่อาจเรียกว่าขวานได้เช่นกัน   ทุกอณูส่วนล้วนเป็น “ส่วนหนึ่ง” ของขวานทองเล่มนี้และมีความสำคัญไม่ด้อยไปกว่ากัน     วันหนึ่งถ้าเกิด “ด้าม” สำคัญตนผิดว่าตัวเองคือขวานทองทั้งหมด  แล้วสลัด“ขวาน”เสียออกจากด้าม     เช่นนี้แล้วจะไปเรียกว่าขวานทองต่อไปก็คงไม่ถูก