จริงๆ เราก็ไม่อยากจะเล่าเรื่องนี้นะคะ แต่เอาเถอะคุณอาจจะได้แนวทางแก้ปัญหา
เอาเรื่องหนี้สินก่อนนะคะ ถ้าต้องล้มละลาย ก็ล้มไปเลยค่ะ ง่ายดี แล้วเริ่มต้นใหม่
หนี้เยอะๆ นี่น่าล้มละลายมากๆ มันง่ายกว่าหาเงินหากินไปใช้ต้นใช้ดอก เท่าไรก็ไม่พอ

ส่วนเรื่องอาการเจ็บป่วย ถ้าไม่มีเงินจริงๆ ต้องทำใจแล้วใช้สวัสดิการรัฐค่ะ
สมัยปี 40 ต้มยำกุ้งเล่นงาน คนเคยรวยฆ่าตัวตายเป็นใบไม้ร่วง
ตอนนั้นเราอายุ 17 เรียนปี 1 ครอบครัวเรามีปัญหาธุรกิน แทบล้มละลาย ธนาคารยึดบ้านยึดที่ดิน
กับหนี้สินมากมาย กิจการไปต่อไม่ได้ เรา พี่ชาย น้องชาย ยังเด็กมาก
พ่อแม่ป่วยพร้อมกัน นอนอยู่ไอซียู (แม่สาหัส พ่อเป้นตายเท่ากัน) เงินไม่มีสักบาท
ญาติพี่น้อง ก็มีแต่มาเอาเปรียบ
เจ้าหนี้จ้องจะยึดบ้านยึดที่ เราอายุ 17 วิ่งเจรจาหนี้สิน ดิ้นรนทุกทาง
ไหนจะน้องชาย อายุ 14 ติดยางอมแงม เราแก้ปัญหาทีละเรื่อง
ในเวลานั้น เราอายุแค่ 17 18 ปี แต่สถานการณ์มันบีบให้เราเข้มแข็ง
เรากแก้ปัญหาต่างๆ ด้วยสมอง สองมือเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

แถมยังทำไรลำบาก เรากับพี่ชาย เป็นผู้เยาว์ ทำธุรกรรมอะไรไม่ได้
แถมพี่ชายก็เรียนหนังสืออยู่ไกลมาก เขาก็ลำบาก กลับมาจัดการอะไรไม่ได้
เงินจะกลับมาก็ไม่มี ต้องเรียนหนังสือลุ่มๆ ดอนๆ อยู่ห่างไกล
แต่เราก็ดิ้นรน จนผ่านมันมาได้ค่ะ

คือเรามีทรัพย์สินไง มันล้มลาลายไม่ได้ แต่หนี้ท่วมหัวค่ะ ก็ตัดขายบางส่วนถูกๆ
แค่ประทังดอกเบี้ย ให้เหลือทรัพย์สินบ้างกะที่ซุกหัวนอน ที่หนักจริงๆ คืออาการป่วยพ่อแม่ค่ะ
เราไม่มีเงินสักบาท สุดท้าย เรายอมตัดใจ ให้พ่อแม่รักษาแบบอนาถา ที่รพ.รัฐ
ด้วยสวัสดิการประกัน 500 บาท ต่อปี ของรัฐบาล (ที่ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็น 30 บาทน่ะ)

พ่อเราเป็นโรคตับแข็งจากเหล้า และความดันจากความเครียด ต้องใช้ยานอกราคาแพง
อาการหนัก ไร้ความหวัง กับการรักษาแบบอนาถา เงินไม่มีสักบาท
แต่คุณหมอยอมเคลมให้ แม่เราต้องผ่าตัดใหญ่ ด้วยโรคเนื้อเนื่อเจริญผิดที่ เสียเลือดมาก
สุดท้ายตัดมดลูกออก และรักษาอาการเรื้อรังเป็นปีๆ
สุดท้าย พ่อแม่เรารอดค่ะ ด้วยรพ. รัฐ คนไข้อนาถาเนี่ยแหละ
ปัจจุบันอายุ 60 นิดๆ สดใสแข็งแรงดี

อยากจะบอกคุณว่า เรื่องเจ็บป่วยนี่ ถ้าไม่มีเงินก็ต้องยอมอนาถา ยอมลำบากหน่อย
จมให้ลง เขาก็รักษาเราดีนะคะ แค่ไม่มีการบริการ อำนวยความสะดวก ก็ต้อง
ทำใจรับสภาพ ความเป็นความตาย บางทีก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา
ค่อยๆแก้ไปทีละเรื่องนะคะ แล้วความทุกข์ต่างๆ มันจะผ่านไป