ข้าพเจ้าเป็นนึงที่เรียนมาทางวิทยาศาตร์ยันมหาวิทยาลัย มีเหตุมีผลอยู่เสมอ ตอนไปเป็นทหารก็ตั้งต้นจากพลอาสาสมัคร แต่เหตุผลมักไม่ทำให้กองทัพเดินหน้าไปได้ เพราะคนเป็นพัน มาอยู่รวมกัน ร้อยพ่อพันแม่ ร้อยสถานศึกษา ร้อยพันความคิด หากใช้เหตุผลของทุกคนมาเป็นข้ออ้าง ทุกคนก็จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ทำคนละเส้นทาง ไม่ไปในทางเดียวกัน นั่นก็เปรียบเทียบได้ว่า ไม่ถือเป็นกลุ่มหรือชุมชนหรือกองทัพ เพราะไม่มีความคิดหรือระเบียบแบบแผนไปในทางเดียวกัน
             ยกตัวอย่างเช่น การไปซุ่มโจมตีข้าศึก ในขณะที่ผบ.ร้อยสั่ง ให้เคลื่อนที่ไปข้างขณะด้วยวิธีโผ ในระยะ100เมตร แต่มีคนเดินออกไปทางซ้ายบ้าง ขวาบ้าง เกินบ้าง และถูกยิงหรือจับตัวไป ไม่เคยได้รับการถูกลงโทษ คายความลับฐานที่ตั้ง เพื่อนที่ฟังคำสั่งร่นถอยกลับที่ตั้ง ตายตอนกลางคืนด้วยการทิ้งระเบิด และโดนจารกรรมความลับของประเทศจากฐานที่ตั้ง ทำให้ประเทศต้องตกอยู่ในอำนาจของฝ่ายศัตรู เหตุการณ์เหล่านี้นั้นเคยเกิดขึ้นมาทุกยุคทุกสมัยโดยเฉพาะสงครามโลก และปัจจุบันคือ3จังหวัดชายแดนภาคใต้
             ถ้ายังไม่เคยปฏิบัติการรบจริง คุณจะไม่รู้เลยว่า คำสั่งคืออะไร เพื่ออะไร ทีมคืออะไร และการลงโทษในตอนฝึกจะช่วยให้เราทนความทรมานจากการเป็นเชลยได้มากแค่ไหน เคยฝึกรบป่าภูเขา,หลักสูตรร่ม กับอาจารย์หมวกดำและหมวกแดง อาจารย์ส่วนใหญ่ผ่านสงครามมากจริง และไม่มีผบ.ร้อยคนไหนที่ไม่เคยลงสงครามภาคใต้หรือช่วยสงครามที่อิรัก ยศและตำแหน่งแลกมาด้วยการมีประสบการณ์ร่วมรบและเคยเป็นผู้ใต้บังคับบัญชามาก่อน
             ซึ่งในความคิดของคนที่จบหลักสูตรมาได้จริงๆคือ #เพื่อชาติๆๆ #เพื่อแผ่นดินและคนในชาติได้อยู่อย่างสงบ #และแม้การฝึกจะทรมานและมันก็ทำให้ได้เรียนรู้ความสุขเล็กๆจากที่เคยสบายมา20ปีแต่ไม่มีความสุข สุขที่ได้เจอแหล่งน้ำ สุขที่ได้เจออาหารในป่า สุขที่ร่วมรบไปกับเพื่อน สุขที่ได้พักตั้งฐาน สุขที่ได้ขี้ สุขที่ไปถึงเป้าหมาย และเมื่อจบหลักสูตรจะสุขที่ครูจัด งานเลี้ยงเล็กๆฉลองความสำเร็จและขอขมาซึ่งกันและกัน
             ตลอดระยะเวลาที่เคยเป็นทหารของแผ่นดิน ไม่เคยมีวันไหนที่ครูทำโทษโดยไม่ให้เหตุผล และถึงวันนี้จะไม่ได้เป็นทหารเพราะเหตุผลทางกายภาพ แต่ก็ภูมิใจที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทหารเพื่อแผ่นดิน ภูมิใจที่ได้เป็นลูกศิทษ์ครู และภูมิใจที่เคยได้ร่วมภารกิจ
             สำหรับพ่อแม่ วางใจได้ เรื่องส่งลูกเข้าร่วมฝึกหลักสูตรต่างๆทางทหาร เพราะครูทุกคนมีครอบครัวมีลูกเหมือนกัน ให้คิดเสียว่า เราส่งลูกเราให้กับมือคนที่รักแผ่นดินนี้ยิ่งชีพ และยอมตายเพื่อปกป้องครอบครัวตนเองและครอบครัวใหญ่ ที่มีนามสกุลว่า ประเทศไทย และเมื่อจบหลักสูตรต่างๆมาได้ไม่ใช่แค่ความภูมิใจ หรือความรู้ที่ได้กลับมา แต่ยังช่วยขัดเกลาจิตใจให้สามารถอยู่บนสังคมที่เสื่อม โซเชียลที่เน่า ได้อย่างไม่สะทกสะท้าน แต่จะมีความตั้งมั่นในการถือกฏและระเบียบเข้ากระดูกดำ

ปล.เราไม่อยากให้ดราม่านะ แต่การจะทำให้แผ่นดินเดินก้าวไปข้างหน้า คือ ทุกคนจะต้องปฏิบัติตนตามกฏหมาย ประพฤติตนให้อยู่ในศีลธรรมความดี และทำหน้าที่ของประชาชน ทำงานในอาชีพของตนเองให้ดีที่สุด เพราะทุกอาชีพล้วนเป็นเฟืองขับเคลื่อนประเทศให้เดินต่อไปข้างหน้า