สมัยทำงานไม่ว่าจะกี่ที่เราไม่เคยมีปัญหากับใคร การได้ไปเที่ยวร่วมกันแถมฟรีด้วยเป็นเรื่องดีงามมาก
เพราะเวลาทำงานแทบไม่มีเวลาจะกินข้าว เวลาคุยนี่ต้องอาศัยนัดเจอกันข้างนอก หรือรอคุยกะเพื่อนตอนเลิกงานอย่างเดียว
แต่ถ้าใครจะไม่มาร่วมคุยเราก็ไม่ว่าไม่คิดอะไรนะ ของงี้มันบังคับกันไม่ได้

ส่วนสามีเราเป็นคนไม่เอาใครอยู่แล้ว จึงไม่เคยไปร่วมสังสรรค์อะไรกะใครเขาไม่ว่าจะค้างหรือไม่ค้าง
ซึ่งใครจะว่าอะไรพี่แกก็ไม่แคร์อยู่แล้ว ขนาดเจ้านายถามว่าทำไมไม่ไปงานเลี้ยงบริษัท
คุณสามีบอกเพื่อนร่วมงานเจอหน้ากันทุกวันนานกว่าเมียตัวเองอีก ผมไม่มีทางเอาเวลาว่างไปเจอเพื่อนอีกแน่
เจ้านายเลยเงียบไม่รู้จะเถียงอะไร

แต่การจะไม่แคร์ชาวบ้านได้นี่คือ คนนั้นต้องแน่จริงทำงานดีและมีผลงานนะ เพราะถ้ายังต้องอาศัยความช่วยเหลือ
หรือคอนเนคชั่นที่ดีจากเพื่อนร่วมงาน มันก็แปลก ๆ ที่จะไม่เอาใคร