นี้เป็นกระทู้แรกของผมเขียนผิดหรือเข้าใจยากอย่างไรของอภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ

        ก่อนอื่นผมขอเล่าประวัติการเสพติดของผมแบบย่อๆให้เพื่อนๆฟังก่อนนะครับ ผมเริ่มมาติดกัญชาอย่างหนักตอนประมาณปีสองก่อนหน้านั้นก็เคยดูดมาบ้างเป็นครั้งคร่าวเดือนละประมาณหนึ่งอาทิตย์คือซื้อมาครั้งหนึ่งก็ดูดจนหมด แต่พอเข้าปีสองผมก็เริ่มดูดทุกวันแบบฟิวมันได้อะนะ หรือ พูดอีกอย่างผมชอบการเมามากรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เมาเอาหมดทุกอย่างขอให้เมาก่อน ดูดกัญชาหนักขนาดตื่นเช้ามาสองหลุมออกไปเรียนพักระหว่างเรียนกลับมาซ้ำ(ดูดกัญชา)อีกเป็นยังงี้เรื่อยๆมาจนถึงปีสามแล้วผมก็ได้รู้จักกับยาแก้ไอ(ยาแก้ไอผสมกับยาอีกประเภท ปล ไม่อยากชี้ช่องทางให้คนที่อยากลอง) หึหึหึ ทุกคนที่เคยทดลองมาแล้วสองอย่างนี้มันเข้ากันได้ดีเหลือเกิน ลื่นคอ วาป(เหมือนกึ่งๆหลับ)สนุกกันเลยทีเดียว ผ่านไปสักพักก็เริ่มโรยแป๊ะ(ผงเฮโรอีน)ดูดกับกัญชากินยากดประสาททให้เมากว่าเดิมคือประมาณว่าตื่นมาจำไรไม่ได้เลย รู้แต่ว่าสนุกดูคลิปที่ถ่ายไว้แบบว่าเห้ยย ไปทำอะไรแบบนี้ตอนไหนวะไม่เห็นจำได้เลย พอจบมหาลัยผมก็เริ่มลองยาบ้าคือยังกินดูดทุกอย่างเหมือนเดิมแต่เพิ่มเติมคือม้า ตอนนั้นผมก็คิดแค่ว่าสนุกดีไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเดือนร้อน จนวันหนึ่งผมได้ไปทำงานเจอความเครียดมากๆเหมือนเก็บกดคือเวลาผมเจออะไรเครียดผมจะปล่อยมันไปเหมือนเป็นคนไม่ได้คิดอะไรมากแต่เราเอากลับมาคิดแบบไม่รู้ตัว ฮ่าๆๆๆ งงปะครับ อธิบายไม่ถูก แต่เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้คิดที่จะเลิกมันอยู่ดี 420 for life man!

        จากนี้จะเข้าเรื่องที่ทำให้ผมตัดสินใจเลิก ผมเริ่มมีปัญหาคือหวาดระแวง อารมร้อนเหวี่ยงทุกอย่าง แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์หนึ่งที่กระทบจิตใจมากทำให้จิตใจของผมอยู่ในภาวะที่แย่มาก ผมจึงตัดสินเลิกมันทั้งหมดทุกอย่างแต่ไม่ได้หักดิบนะครับเพราะบางตัวเลิกทันทีไม่ได้เพราะถ้าเลิกทันทีร่างกายผมอาจช็อคได้(ใครที่ยังไม่เลิกควรรู้นะครับว่าเอาอะไรเข้าในร่างกายละมันจะส่งผลอย่างไร) ตอนที่ตัดสินใจเลิกผลกระทบจากที่เคยใช้เจ้าพวกนี้ที่เกิดกับผม คือ เกิดอาการหวาดระแวง ซึ่มเศร้า ความจำไม่ดี คิดอะไรไม่ค่อยออก สมองช้า ไม่อยากอาหาร(ช่วงที่ติดก็กินน้อยอยู่แล้ววันละมื้อกลายเป็นสองวันสามวันมื้อ) ไม่อยากเข้าสังคมใดๆ รู้สึกความภูมิใจในตัวผมไม่เหลือเลย ไร้ค่า นี้ละครับงานงอกกครับ เป็นช่วงที่ย่ำแย่ที่สุดที่ผมเคยเจอ แต่ผมไม่ได้ไปพบแพทย์นะครับ(จริงๆควร มีเพื่อนที่เกิดอาการแบบเดียวกันหลายคน) ผมคิดว่าของงี้อยู่ที่ใจเอาวะ ผมก็ค่อยๆลดใจต้องแข็ง ผมแย่ไปช่วงหนึ่งจนผมไม่ต้องใช้พวกนี้อีกแล้วแต่อาการยังไม่หาย จังหวะนี้หางานทำสิครับรออะไร เงินมันไม่ได้งอกจากต้นไม้นะ (ตอนนั้นผมพร้อมที่จะเจอสังคมใหม่ๆแต่ยังหวาดระแวงอยู่) จนผมได้งานที่หนึ่งขอบคุณจริงๆที่รับผมเข้าทำงานครับ จุดนี้เป็นจุดสำคัญที่ช่วยผมผ่านเรื่องนี้เลยครับมันทำให้ผมไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่นสักเท่าไรเพราะต้องค่อยทำงานตลอด จนตอนนี้ผมไม่ได้ใช้สิ่งเสพติดมาสิบกว่าปีแล้วครับ เย้ๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ เรื่องของผมก็จบลงเท่านี้แหละครับแต่หลักที่ทำให้ผมเลิกได้ผมจะเขียนเป็นข้อๆให้กับคนที่พยายามเลิกหรือคิดว่าจะเลิกอยู่นะครับ

สิ่งที่ช่วยให้ผมผ่านมันมาได้
1) พิจารณาตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง(ถึงแม้จะดูยากแต่ก็ลองก่อน)
2) ออกจากสังคมเดิมๆซะ NOWWWW!!!
    ตัวคุณเปือน...พยายามจะล้างมัน เห็น คุณ...จะเดินไปเหยียบมันอีกทำไม จงเติมคำในช่องว่าง(อันนี้เปรียบเปร่ยนะ)
3) กำลังใจจากคนรอบข้าง********* (ใครที่ครอบครัวมีปัญหาตัวนี้สำคัญมากอย่าซ้ำเติม ให้ความรัก) อันนี้เป็นการคัดกรองคนที่จะอยู่ในชีวิตผมเลย        
    ฮ่าๆๆๆ  (เสริมๆ วันที่ผมล้มแล้วยังลุกขึ้นไม่ได้ ใครที่เอนตัวลงนอนกับผม ผมไม่ลืม วันนี้วันที่ผมวิ่งอย่างมั่นคง คนๆนั้นก็วิ่งข้างผม เกิดเป็นคนบุญคุณ
    ต้องทดแทน)
4) อย่าเอาคำตัดสินของคนอื่นมาตัดสินคุณ คุณรู้ตัวคุณดีที่สุดว่าทำอะไรอยู่ ถ้าคุณรู้ตัวว่าทำตัวแย่ก็ทำให้มันดีซะสิ คนเรามันพลาดกันได้ แต่อย่าพลาด
    ซ้ำๆเรื่องเดิมๆหละ เพราะถ้างั้นจะเรียกว่าโง่(ประโยคนี้เป็นตัวช่วยของผม)

ถึงคนที่มีปัญหาไม่ว่าจะเรื่องยาเสพติดหรือเรื่องภาวะจิตใจนะครับ
มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรคุณแค่ป่วย พอคุณหายป่วยคุณก็จะกลับมาวิ่งบนเส้นทางชีวิตของคุณได้อีกครั้ง
ลุกเองไม่ได้ก็ต้องมีไม้ยันช่วยแล้วหละ สู้ๆทุกคน
*** อย่ากลัวที่จะไปพบแพทย์นะครับ เค้าคือคนที่พร้อมจะช่วยคุณ ***

ขอบคุณที่อ่านกันครับ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะครับ ไฟต์ติ้ง