ทุกวันนี้อยู่ด้วยความรู้สึกและความคิดที่ว่า ยังไงก็จะตายแล้ว ยังไงก็จะจบมันแล้ว
อยากตาย คิดอยู่ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกครั้งที่เหม่อจะเอาแต่คิดว่าทำยังไงให้ตายดี มีด? กรรไกร? หรือระเบียง? แทงลงไปแล้วจะเป็นความรู้สึกแบบไหนนะ โดดลงไปสภาพตัวเองจะเป็นยังไง จะตายทันทีหรือเปล่า จะทรมานไหม? มีวิธีที่จะไปแบบสบายกว่านี้ หลับไปเลยแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีก แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่ได้ง่ายแบบนั้น
ทุกคืนเอาปลั๊กไฟขึ้นมาชาร์ตที่เตียงข้างๆ แอบหวังว่ามันจะช๊อตให้ตายไปเลยได้ไหม แต่อีกใจก็ยังกลัว ดันออกไปห่างๆ แล้วซุกนอนอยู่ที่อีกมุมนึง
จริงๆตอนนี้คล้ายต้องการเพียงแค่ชั่วนาทีที่ห้ามตัวเองไม่ได้เท่านั้นเองค่ะ
ถ้าถามว่ายังอยากมีชีวิตอยู่ไหม แน่นอนว่าอยาก ยังมีหนังสือที่อยากอ่าน เรื่องที่อยากทำ คนที่อยากคุย ทุกวันนี้อยู่ได้ด้วยการบอกตัวเองแบบนี้ซ้ำๆ แต่ผลที่ได้มันเริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆ เริ่มเฉยชา เริ่มหยุดคิดไม่ได้ เริ่มอยากตายขึ้นเรื่อยๆ
จริงๆเข้าพวกจิตแพทย์แล้วรักษาตัวด้วยการกินยามาครึ่งปีแล้วค่ะ แต่เหมือนมันก็ไม่ช่วยอะไร เดี๋ยวดีบ้าง เดี๋ยวแย่บ้าง
มีความสุขได้ไม่นานก็เริ่มกลับมาจมอยู่กับความคิดเดิมๆ เริ่มไม่กล้าพูดคุยเรื่องความคิดของตัวเองกับใคร
เรากลัวทุกคนจะรำคาญค่ะ เรากลัวว่าจะมีคนคิดว่าเราใช้คำว่าโรคซึมเศร้ามาเป็นข้ออ้าง ทุกวันนี้ตัวเองก็ยังคิดแบบนั้น
กินยาแล้ว ทำไมไม่ดีขึ้นล่ะ? ทำไมถึงไม่มีแรงขึ้นมา ทำไมถึงได้ยังออยากตาย? อ่อนแอเองไม่ใช่หรอแบบนี้ หมอก็หาแล้ว ยาก็กินแล้ว
ยาที่หมอให้มามียานอนหลับด้วย เราทานบ้างไม่ทานบ้าง เพราะเวลาทำงานของคณะตัวเองมันไม่แน่นอน ปีสี่แล้วมันต้องมีไปทำงานหอเพื่อนบ้าง ไม่ก็ต้องนั่งทำงานโต้รุ่ง
นั่งมองยาที่เหลือแล้วคิดว่า กินหมดแผงนี่จะตายไหมนะ? ไปค้นอ่านในเน็ต เห็นแล้วก็พยายามห้ามตัวเอง มันมีคนไม่ตาย ถ้ากินแล้วไม่ตายจะยิ่งเป็นภาระมากกว่าเดิมหรือเปล่า
ทุกครั้งที่ไปหาหมอที่บ้านจะเป็นพาไปด้วย บางครั้งเขาก็เขาไปฟัง รู้สึกหนัก หนักมากกว่าเดิม เขาคาดหวังให้เราหาย พูดบ่อยๆว่ากินยาแล้วมันควรดีขึ้นสิ แต่เรายิ่งเครียด
ทุกวันนี้โทรศัพท์ดังทีไรเราสะดุ้งทุกครั้ง บางครั้งก็ขนลุก บางครั้งก็รู้สึกร้อนวูบวาบ หายใจไม่ออกจนต้องกดปิดเสียงเอาไว้ ทำเป็นไม่ได้รับ ไม่ได้ยิน เรากลัวที่จะต้องคุยกับเขา เรากลัวที่จะต้องโดนถาม
เขาลงทุนกับเราไว้สูงมากค่ะ เขายอมให้เราเรียนในสิ่งที่รัก แต่ตอนนี้เรากลับรู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่ไหวแล้ว ทุกครั้งที่นั่งทำงานจะเริ่มปวดหัวขึ้นเรื่อยๆ การกินยาแก้ปวดกลายเป็นเหมือนการกินขนมไปเลย ที่ห้องมียาอยู่เยอะมาก...กินแผงนั้นไม่ดี ก็ลองซื้อแผงใหม่มากิน ไม่งั้นเรานั่งทำงานไม่ได้
ทุกวันนี้นั่งอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล คิดอยู่แต่ว่า ทำให้เขาเสียใจมมากี่ครั้งแล้ว ผิดหวังมากี่ครั้งแล้ว ทำไมสู้ลูกพี่ลูกน้อง สู้ลูกคนอื่นไม่ได้ พ่อแม่เราฐานะหน้าที่การงานดีทุกอย่าง
แล้วทำไมเขามีลูกอย่างเรา?
เราเป็นคนเข้ากับใครไม่เก่ง เพราะเป็นพวกคิดมาก หน้าเครียด ตอนประถมย้ายโรงเรียนสามครั้งไม่มีเพื่อนสนิทเลย ต่อมามัธยม ยิ่งหนัก ต้องอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีกลุ่มทำงาน (ยกเว้นวิชาศิลปะ) ไม่มีเพื่อนที่เดินด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน โดนแกล้งเอากระเป๋าไปซ่อนบ้าง งานหายบ้าง โดนกระทั่งมีคนเอาปากกามาละเลงสมุดวาดรูปของเราจนเละทั้งเล่ม..
มีคนเคยมาถามกับเราว่า ทุกคนก็สนิทกันได้ ไม่เห็นมีปัญหาอะไร คนที่มีปัญหามันเราเองไม่ใช่หรอ? ที่ไม่ยอมปรับตัว?
ตอนนั้นก็คิดค่ะ ว่า อ่า นั่นสิ มันไม่ใช่ทุกคนมีปัญหา แต่มันอยู่ที่ตัวเรานี่แหละ เรานี่แหละตัวปัญหา
เรากลัวการเข้าหาคนอื่น เรากลัวการสนิทสนม เรากลัวการเทใจให้ไปแล้วไม่ได้กลับมา เราเห็นคนที่มีเพื่อนเยอะ ก็รู้สึกอิจฉาบ้าง แต่ยิ่งกว่าความอิจฉา ก็คือเกลียดตัวเอง ทำไมเราเป็นคนแบบนี้ ทำไมเราสนิทกับคนอื่นแบบนั้นไม่ได้ ทำไมเราไม่ตลกเหมือนคนนั้น
ความรู้สึกที่ว่าคุยกับใครก็เหมือนโดนทิ้งระยะห่างเอาไว้ยิ่งทำให้หายใจไม่ออก
พอมหาลัยเริ่มเรียน ตอนแรกๆก็ดี แต่ไปๆมาๆยิ่งเรียนยิ่งแย่ ยิ่งเรียนยิ่งท้อ ยิ่งเรียนยิ่งเครียดกับมันขึ้นทุกที
ทำอะไรไม่ดีสักอย่าง หาข้อดีอะไรก็ไม่เจอ
อยู่ไปทำไม อยู่ไปก็ทำให้ที่บ้านผิดหวัง อยู่ไปก็ยิ่งเกลียดตัวเอง อยากตาย อยากตายมาก
เผลอหยิบมีดหั่นผักมาจ่อคอตัวเองไม่รู้กี่ครั้ง เอาคมของด้ามกรรไกรตัดเล็บหันเข้าคอตัวเองไม่รู้กี่หน คัดเตอร์ก็ถือไว้ไม่ห่างมือ
เราพยายามเบี่ยงความคิดตัวเอง เอากระดาษมาฉีกบ้าง ตัดบ้าง เคี้ยวบ้าง รู้สึกวิ่งอยู่ตัวเองยิ่งไม่เหมือนคนทั่วไปมากขึ้นทุกที แต่มันหยุดทำไม่ได้ เพราะกลัวว่าต่อไปสิ่งที่หันคมใส่จะเป็นตัวเอง
เราเป็นคนอยากตาย ที่จริงๆก็ไม่ได้อยากตายเลยค่ะ...
แต่ไม่รู้ว่าจะห้ามตัวเองได้อีกนานแค่ไหน
เราไม่อยากอยู่แล้ว เราหายใจแทบไม่ออก เหนื่อย
แต่ก็ยังอยากจะอ่านหนังสือนิยายเล่มต่อที่ยังไม่ออกวางขาย อยากจะคุยเล่นกับเพื่อนๆที่เรารักบางคน อยากจะใช้ชีวิตให้มีความสุขแล้วยิ้มให้กับครอบครัวต่อไปเรื่อยๆ
แต่แบบนั้นก็ยังเหนื่อย ทุกวันนี้คล้ายยังอยู่ด้วยความขัดแย้งอันนี้ รู้ดีว่าถ้าตายมันจะทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว แล้วก็ไม่ได้ทำให้คนรอบข้างที่เป็นห่วงเรามีความสุขขึ้นมา
แต่ก็ยังอยากจะตาย ทั้งๆที่อยากมีชีวิตอยู่
รู้ค่ะว่าบาป รู้ค่ะว่ามันโง่ รู้ว่าทำไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น รู้ว่ามันจะทำให้ตัวเองและใครหลายๆคนเสียใจ
แต่เราจะทนไม่ไหวแล้ว ชีวิตมีแต่คำว่าแต่ แต่แบบนั้น แต่แบบนี้
เราอยากตายค่ะ อยากมาก...
ที่มาตั้งกระทู้ก็คิดนะ ว่ามันดูเหมือนพวกเรียกร้องความสนใจ คงมีใครหลายคนเข้ามาสมน้ำหน้า คิดด่าทอเราในใจว่าโง่เขลา ไม่รู้จักรักตัวเอง
น้ำหนักที่เราแบกไว้สำหรับเรามันหนักมาก ถึงมันจะดูเบาสำหรับคนอื่น
แต่เราหนักค่ะ หนักมาก..และเหนื่อยมากจริงๆ
เราก็แค่อยากระบายความในใจของเรา ก่อนตัวเองจะทนไม่ไหว อยากมีข้อความบางอย่างฝากเอาไว้ว่าครั้งนึงเราเคยได้พยายามมีชีวิตอยู่ต่อไป
และหวังว่าตัวเองจะได้มีโอกาสกลับมาอ่านมัน
พรุ่งนี้หมอนัดเราอีกครั้ง เรา..อาจจะเอากระทู้นี้ให้หมอดู..
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านคำพร่ำบ่นไร้สาระของเราค่ะ
เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ หาหมอกินยาแล้ว แต่ก็ยังหยุดความคิดอยากตายไม่ได้ ทั้งๆที่จริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากตาย
อยากตาย คิดอยู่ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกครั้งที่เหม่อจะเอาแต่คิดว่าทำยังไงให้ตายดี มีด? กรรไกร? หรือระเบียง? แทงลงไปแล้วจะเป็นความรู้สึกแบบไหนนะ โดดลงไปสภาพตัวเองจะเป็นยังไง จะตายทันทีหรือเปล่า จะทรมานไหม? มีวิธีที่จะไปแบบสบายกว่านี้ หลับไปเลยแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีก แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่ได้ง่ายแบบนั้น
ทุกคืนเอาปลั๊กไฟขึ้นมาชาร์ตที่เตียงข้างๆ แอบหวังว่ามันจะช๊อตให้ตายไปเลยได้ไหม แต่อีกใจก็ยังกลัว ดันออกไปห่างๆ แล้วซุกนอนอยู่ที่อีกมุมนึง
จริงๆตอนนี้คล้ายต้องการเพียงแค่ชั่วนาทีที่ห้ามตัวเองไม่ได้เท่านั้นเองค่ะ
ถ้าถามว่ายังอยากมีชีวิตอยู่ไหม แน่นอนว่าอยาก ยังมีหนังสือที่อยากอ่าน เรื่องที่อยากทำ คนที่อยากคุย ทุกวันนี้อยู่ได้ด้วยการบอกตัวเองแบบนี้ซ้ำๆ แต่ผลที่ได้มันเริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆ เริ่มเฉยชา เริ่มหยุดคิดไม่ได้ เริ่มอยากตายขึ้นเรื่อยๆ
จริงๆเข้าพวกจิตแพทย์แล้วรักษาตัวด้วยการกินยามาครึ่งปีแล้วค่ะ แต่เหมือนมันก็ไม่ช่วยอะไร เดี๋ยวดีบ้าง เดี๋ยวแย่บ้าง
มีความสุขได้ไม่นานก็เริ่มกลับมาจมอยู่กับความคิดเดิมๆ เริ่มไม่กล้าพูดคุยเรื่องความคิดของตัวเองกับใคร
เรากลัวทุกคนจะรำคาญค่ะ เรากลัวว่าจะมีคนคิดว่าเราใช้คำว่าโรคซึมเศร้ามาเป็นข้ออ้าง ทุกวันนี้ตัวเองก็ยังคิดแบบนั้น
กินยาแล้ว ทำไมไม่ดีขึ้นล่ะ? ทำไมถึงไม่มีแรงขึ้นมา ทำไมถึงได้ยังออยากตาย? อ่อนแอเองไม่ใช่หรอแบบนี้ หมอก็หาแล้ว ยาก็กินแล้ว
ยาที่หมอให้มามียานอนหลับด้วย เราทานบ้างไม่ทานบ้าง เพราะเวลาทำงานของคณะตัวเองมันไม่แน่นอน ปีสี่แล้วมันต้องมีไปทำงานหอเพื่อนบ้าง ไม่ก็ต้องนั่งทำงานโต้รุ่ง
นั่งมองยาที่เหลือแล้วคิดว่า กินหมดแผงนี่จะตายไหมนะ? ไปค้นอ่านในเน็ต เห็นแล้วก็พยายามห้ามตัวเอง มันมีคนไม่ตาย ถ้ากินแล้วไม่ตายจะยิ่งเป็นภาระมากกว่าเดิมหรือเปล่า
ทุกครั้งที่ไปหาหมอที่บ้านจะเป็นพาไปด้วย บางครั้งเขาก็เขาไปฟัง รู้สึกหนัก หนักมากกว่าเดิม เขาคาดหวังให้เราหาย พูดบ่อยๆว่ากินยาแล้วมันควรดีขึ้นสิ แต่เรายิ่งเครียด
ทุกวันนี้โทรศัพท์ดังทีไรเราสะดุ้งทุกครั้ง บางครั้งก็ขนลุก บางครั้งก็รู้สึกร้อนวูบวาบ หายใจไม่ออกจนต้องกดปิดเสียงเอาไว้ ทำเป็นไม่ได้รับ ไม่ได้ยิน เรากลัวที่จะต้องคุยกับเขา เรากลัวที่จะต้องโดนถาม
เขาลงทุนกับเราไว้สูงมากค่ะ เขายอมให้เราเรียนในสิ่งที่รัก แต่ตอนนี้เรากลับรู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่ไหวแล้ว ทุกครั้งที่นั่งทำงานจะเริ่มปวดหัวขึ้นเรื่อยๆ การกินยาแก้ปวดกลายเป็นเหมือนการกินขนมไปเลย ที่ห้องมียาอยู่เยอะมาก...กินแผงนั้นไม่ดี ก็ลองซื้อแผงใหม่มากิน ไม่งั้นเรานั่งทำงานไม่ได้
ทุกวันนี้นั่งอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล คิดอยู่แต่ว่า ทำให้เขาเสียใจมมากี่ครั้งแล้ว ผิดหวังมากี่ครั้งแล้ว ทำไมสู้ลูกพี่ลูกน้อง สู้ลูกคนอื่นไม่ได้ พ่อแม่เราฐานะหน้าที่การงานดีทุกอย่าง
แล้วทำไมเขามีลูกอย่างเรา?
เราเป็นคนเข้ากับใครไม่เก่ง เพราะเป็นพวกคิดมาก หน้าเครียด ตอนประถมย้ายโรงเรียนสามครั้งไม่มีเพื่อนสนิทเลย ต่อมามัธยม ยิ่งหนัก ต้องอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีกลุ่มทำงาน (ยกเว้นวิชาศิลปะ) ไม่มีเพื่อนที่เดินด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน โดนแกล้งเอากระเป๋าไปซ่อนบ้าง งานหายบ้าง โดนกระทั่งมีคนเอาปากกามาละเลงสมุดวาดรูปของเราจนเละทั้งเล่ม..
มีคนเคยมาถามกับเราว่า ทุกคนก็สนิทกันได้ ไม่เห็นมีปัญหาอะไร คนที่มีปัญหามันเราเองไม่ใช่หรอ? ที่ไม่ยอมปรับตัว?
ตอนนั้นก็คิดค่ะ ว่า อ่า นั่นสิ มันไม่ใช่ทุกคนมีปัญหา แต่มันอยู่ที่ตัวเรานี่แหละ เรานี่แหละตัวปัญหา
เรากลัวการเข้าหาคนอื่น เรากลัวการสนิทสนม เรากลัวการเทใจให้ไปแล้วไม่ได้กลับมา เราเห็นคนที่มีเพื่อนเยอะ ก็รู้สึกอิจฉาบ้าง แต่ยิ่งกว่าความอิจฉา ก็คือเกลียดตัวเอง ทำไมเราเป็นคนแบบนี้ ทำไมเราสนิทกับคนอื่นแบบนั้นไม่ได้ ทำไมเราไม่ตลกเหมือนคนนั้น
ความรู้สึกที่ว่าคุยกับใครก็เหมือนโดนทิ้งระยะห่างเอาไว้ยิ่งทำให้หายใจไม่ออก
พอมหาลัยเริ่มเรียน ตอนแรกๆก็ดี แต่ไปๆมาๆยิ่งเรียนยิ่งแย่ ยิ่งเรียนยิ่งท้อ ยิ่งเรียนยิ่งเครียดกับมันขึ้นทุกที
ทำอะไรไม่ดีสักอย่าง หาข้อดีอะไรก็ไม่เจอ
อยู่ไปทำไม อยู่ไปก็ทำให้ที่บ้านผิดหวัง อยู่ไปก็ยิ่งเกลียดตัวเอง อยากตาย อยากตายมาก
เผลอหยิบมีดหั่นผักมาจ่อคอตัวเองไม่รู้กี่ครั้ง เอาคมของด้ามกรรไกรตัดเล็บหันเข้าคอตัวเองไม่รู้กี่หน คัดเตอร์ก็ถือไว้ไม่ห่างมือ
เราพยายามเบี่ยงความคิดตัวเอง เอากระดาษมาฉีกบ้าง ตัดบ้าง เคี้ยวบ้าง รู้สึกวิ่งอยู่ตัวเองยิ่งไม่เหมือนคนทั่วไปมากขึ้นทุกที แต่มันหยุดทำไม่ได้ เพราะกลัวว่าต่อไปสิ่งที่หันคมใส่จะเป็นตัวเอง
เราเป็นคนอยากตาย ที่จริงๆก็ไม่ได้อยากตายเลยค่ะ...
แต่ไม่รู้ว่าจะห้ามตัวเองได้อีกนานแค่ไหน
เราไม่อยากอยู่แล้ว เราหายใจแทบไม่ออก เหนื่อย
แต่ก็ยังอยากจะอ่านหนังสือนิยายเล่มต่อที่ยังไม่ออกวางขาย อยากจะคุยเล่นกับเพื่อนๆที่เรารักบางคน อยากจะใช้ชีวิตให้มีความสุขแล้วยิ้มให้กับครอบครัวต่อไปเรื่อยๆ
แต่แบบนั้นก็ยังเหนื่อย ทุกวันนี้คล้ายยังอยู่ด้วยความขัดแย้งอันนี้ รู้ดีว่าถ้าตายมันจะทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว แล้วก็ไม่ได้ทำให้คนรอบข้างที่เป็นห่วงเรามีความสุขขึ้นมา
แต่ก็ยังอยากจะตาย ทั้งๆที่อยากมีชีวิตอยู่
รู้ค่ะว่าบาป รู้ค่ะว่ามันโง่ รู้ว่าทำไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น รู้ว่ามันจะทำให้ตัวเองและใครหลายๆคนเสียใจ
แต่เราจะทนไม่ไหวแล้ว ชีวิตมีแต่คำว่าแต่ แต่แบบนั้น แต่แบบนี้
เราอยากตายค่ะ อยากมาก...
ที่มาตั้งกระทู้ก็คิดนะ ว่ามันดูเหมือนพวกเรียกร้องความสนใจ คงมีใครหลายคนเข้ามาสมน้ำหน้า คิดด่าทอเราในใจว่าโง่เขลา ไม่รู้จักรักตัวเอง
น้ำหนักที่เราแบกไว้สำหรับเรามันหนักมาก ถึงมันจะดูเบาสำหรับคนอื่น
แต่เราหนักค่ะ หนักมาก..และเหนื่อยมากจริงๆ
เราก็แค่อยากระบายความในใจของเรา ก่อนตัวเองจะทนไม่ไหว อยากมีข้อความบางอย่างฝากเอาไว้ว่าครั้งนึงเราเคยได้พยายามมีชีวิตอยู่ต่อไป
และหวังว่าตัวเองจะได้มีโอกาสกลับมาอ่านมัน
พรุ่งนี้หมอนัดเราอีกครั้ง เรา..อาจจะเอากระทู้นี้ให้หมอดู..
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านคำพร่ำบ่นไร้สาระของเราค่ะ