สวัสดีครับ คงจะไม่ใช่เรื่องที่น่าชื่นชมเท่าไหร่นักที่จู่ๆจะมาของานทำแบบดื้อๆนะครับ ผมพึ่งทราบว่าตัวเองติดเชื้อHIVตอนที่อยู่ต่างประเทศจากการตรวจเลือดประจำปีของบริษัทเพื่อต่อเวิร์คเพอมิธ ในการทำงานต่อที่นั่น บริษัทยกเลิกสัญญาจ้างผมและส่งตัวกลับไทยทันที ความรู้สึกแรกมันเหมือนล่องลอยเคว้งคว้างอยู่ในอากาศ เพราะอนาคตที่วางไว้พังหมด ชีวิตที่ลูกกำพร้าอย่างผมจะสามารถทำงานมีเงินส่งเสียผู้ที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กได้พังทลายหายไปกับตา ยอมรับว่าครั้งแรกที่ทราบผลเกือบฆ่าตัวตายครับ แต่ในใจกลับคิดขึ้นได้ ถ้าเราตายไปคนที่เลี้ยงเรามาจะอยู่อย่างไร แม่แก่ๆกับอาซึ่งเปรียบได้กับแม่ที่ให้กำเนิดจะอยู่อย่างไร ผมจึงรีบปาดน้ำตาตั้งหลัก คิดใหม่ว่าเราติดเอดส์ เราต้องกลัวตาย เราต้องรักษา และเราจะต้องไม้ให้คนอื่นต้องมาตายเพราะเรา และตั้งปณิธานไว้เลยว่า จะไม่ขอแพร่เชื้อให้ผู้ใดเป็นอันขาด(ผมเป็นเกย์ครับ)  เมื่อถูกส่งตัวกลับมาเมืองไทย ที่แรกที่ผมไปคือโรงพยาบาล เพื่อขอตรวจยืนยันและรับการรักษา โชคดีของผมที่ผมได้ถูกรับเข้าโครงการวิจัยของอาจารย์หมอ ตรวจและรักษา รับยาต้านฟรี จึงทำให้ผมไม่ต้องแบกรับภาระที่จะมีในอนาคตถึงแม้จะรู้ดีว่าเอดส์และยารักษาพลเมืองไทยทุกคนสามารถที่จะเข้าถึงได้แบบไม่มีค่าใช้จ่ายก็ตาม ผมได้รับการบริการที่ดีจากพี่พยาบาล แม่ๆพยาบาลทุกท่านเป็นอย่างดี จึงทำให้ผมคลายความกังวลในส่วนของการใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นไปได้บ้าง แต่ในชีวิตของความเป็นจริง สมัครงานที่ไหนก็มีแต่ตรวจเลือดเอดส์ เมื่อเป็นเอดส์คุณค่าของความเป็นคนกลับถูกลดลงอย่างได้ชัด ช่วงแรกที่ผมรับยาต้าน โฟผมเหลือแค่ 125 แต่ไม่ไม่ได้มีอาการของเอดส์เลย ผิวพรรณ หน้าตา ไม่เหมือนคนเป็นเอดส์จนหมอกล่าวชมว่าผมโชคดี ที่โฟต่ำแต่ไม่แสดงอาการ ปอดตับไตก็ดีปรกติ แต่จะขาดอยู่อย่างเดียวคือ ชีวิตที่เหมือนคนอื่น เพราะช่วงที่ผมตระเวนหางาน เจ้าหน้าที่บุคคลสัมภาษณ์งาน ซึ่งไม่เพียงแต่สัมภาษณ์เฉยๆกลับตั้งข้อสังเกตุว่า ทำไมน้องผอมจังลดหุ่นหรือเป็นโรคค่ะ พี่ลืมบอกไปว่าบริษัทเราไม่รับคนที่เป็นโรคติดต่อนะ ถ้าน้องจะทำงานกับพี่น้องต้องตรวจสุขภาพให้ผ่านนะค่ะ นี่คือการตอกย้ำจากสังคม ที่เห็นคนติดเชื้อเอดส์เป็นส่วนเกิน ทั้งๆที่การติดเชื้อมันอาจจะเกิดจากการที่เขาเหล่านั้นเลือกไม่ได้ก็ตาม ด้วยเหตุนี้ผมจึงอยากจะถามทุกท่านว่ามีที่ไหนที่พอจะเปิดโอกาสให้คนที่ติดเชื้ออย่างผมได้ทำงานบ้าง ผมจบปริญญาตรีนิติศาสตร์ และจบปริญญาโททางด้านนิติศาสตร์เช่นกัน มีประสบการในการเป็นผู้อำนวยการฝ่ายสำนักงานของบริษัทแห่งหนึ่งที่ต่างประเทศ แต่ผมก็ไม่ได้คาดหมายว่า จะได้งานในตำแหน่งเดิมนะครับ ตำแหน่งอะไรก็ได้แต่ขอให้ได้มีงานทำ
สุดท้ายนี้ผมขอมอบความในใจของผมที่ถ่ายทอดผ่านบทกลอนให้ทุกท่านได้อ่านกันนะครับ เพราะผมไม่รู้จะอธิบายได้อย่างไรหมดแต่รู้เพียงว่าผมชอบเขียนกลอน ด้นกลอน จึงขอถ่ายทอดผ่านบทกลอนก็แล้วกันนะครับ
ความในใจจากคนที่ฝันร้าย
เพราะเราต่าง กันที่มี เลือดบวกลบ
อย่าพึ่งจบ สัมพันธ์ กันเลยหนา
ใช่ว่าลบ จะดูดี มีราคา
ลบโรยรา โรครุมเร้า เคล้ามากมี
      ใช่ว่าบวก จะด้อยค่า ราคาคน
       อย่าพึ่งโยน ความเกลียด เหยียดเย้ยหยัน
       หากโลกนี้ ยังมี อนิจจัง
       บวกลบยัง ต้องตาย วายทุกคน
ใช่ว่าเรา เกิดมา อยากจะต่าง
บนหนทาง สีเทา เคล้าฝุ่นผง
บวกกับลบ คบกันได้ อย่างยืนยง
เราตกลง ไม่แพร่เชื้อ เพื่อสร้างดี
        ต่อจากนี้ ขอให้ลืม ค่าบวกลบ
        คอยผนวก เชื่อมจิต คิดฟันฝ่า
        บวกไม่แพร่ ลบไม่เกลียด เหยียดจากลา
        ซับน้ำตา เยียวยา รักษาใจ
ขอได้ไหม ที่ยืน  สังคมนี้
ขอได้ไหม ศักดิ์ศรี เสมอฉันท์
ขอได้ไหม จุดยืน เท่าคืนวัน
ขอสักวันมองที่ใจ ใช่เลือดบวก จวกตีตรา

ขอบพระคุณทุกท่านครับที่อุตส่าห์รับฟัง
ผมอยากทำงานจริงๆอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยากที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่า อยากเลี้ยงดูผู้มีพระคุณ และอยากสร้างกำลังใจดีๆให้ผู้ที่ประสบชะตากรรมเดียวกับผมได้มีแรงสู้ต่อไป ขอบคุณครับ