ถ้าหากว่า พระองหนืง ที่ไปบินดะบาดทุกวัน แล้วสังเกดเหันว่า มีพระอีกองที่ไม่ไปบินดะบาดเลีย, พระองที่ไปบินดะบาดเลียเกีดข้อสงไสว่า ตนเองควนทำอย่างไร กับพระองน้น (พระที่ไม่ไปบินดะบาด) ชื่งยังสับสน และ มันจะขัดแย้งกับหลัก พระพุดทะสาดสะหนาไม? ชื่งมีข้อข้องใจอยู่ 2 อย่างดั่งนี้:
1. ควนจะแบ่งอาหานที่ไปบินดะบาดมาให้ พระอีกองกินเนื่องจากเหันว่า พระอีกองยังไม่ได้กินอะไลเลีย
     ในนี้จะถืว่าเปันกานเมดตาทำ ดั่งคำสอนของพระพุดทะเจ้าหลืไม่? หลืเปันกานส่งเสีมคนทำสิ่งที่ผิด?
2. ไม่สนใจอะไลเลียกับพระองนั้น เนื่องจากว่า ตนเองก่อเคียชักชวนไปบินดะบาดแล้ว แค่พระองดั่งก่าวก่อไม่ไปเอง และ อีกอย่าง พระ(ขี้เกีอด) เองก่อรู้ดีอยู่แล้วว่าหน้าที่ของตนเองควนต้องทำอะไลบ้าง ชื่งสอดค้องกับหลักคำสอนที่ว่า "ดีชั่วอยู่ที่ตวทำ สูงตำอยู่ที่ทำตว" หลืป่ราว?
     หลืนะที่นี้ จะตกในกอละนีที่ว่า เหันคนทำผิดแล้วไม่ช่วย หลื พะยายามช่วย หลื ไม่กร่าวเตือน? ชื่งเปันกานละเมีดวิไนของ พระสงใน สิน 227 ข้อ

ยังไงก่อขอฝากข้อข้องใจนี้ไว้ด้วยนะครับ เพื่อจะได้รู้คำตอบที่ชัดเจน และ ถูกต้อง

ต้องขออะไพกับกานพิมในครั้งนี้ด้วยนะครับ ที่บางคำยังไม่ถูกต้อง