สวัสดีค่ะทุกคน เรามีเรื่องเล่าให้ฟังทนอ่านหน่อยได้ไหมคะ?
อยากระบายนิดหน่อยค่ะแต่ไม่รู้จะระบายกับใครเข้าเรื่องเลยนะคะ
ทุกคนคงเคยประสบปัญหาเรื่องครอบครัวมาใช่ไหมคะอาจจะดูเป็นกระทู้ที่ไม่ได้เรื่องแต่สำหรับเรามันเหนื่อยมากๆเลยนะค่ะถ้าอ่านจบแล้วจะว่าเราก็ได้นะค่ะ(แต่อยากได้กำลังใจมากกว่า)
-เราอยู่กับพ่อแม่และพี่สาวอีกหนึ่งคนค่ะก็คงไม่มีอะไรมากประมาณแม่จะรักพี่สาวมากกว่าแค่แม่นะค่ะ(เพราะพ่อดูเหมือนจะเฉยๆตลอดไม่ค่อยสนใจอะไร ) เราไม่ได้น้อยใจเท่าไรหรอกค่ะแต่ก็แอบเศร้าบ้าง ตอน ม.2 เราเรียนเกรดไม่ดีทำให้เราคิดว่าแม่ไม่ชอบเราเพราะเรื่องนี้หรือเปล่าเพราะเพื่อนแม่ลูกของเขาเรียนได้ดีกันทั้งนั้น พอ ม.3 เทอม 1 ทำให้เรามีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้งเราตั้งใจมากขึ้นขยันอ่านหนังสือเชื่อไหมคะ เราสอบได้ที่ 3 เราเอาเกรดให้แม่ดูแต่แม่ก็แค่มองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราไม่รู้อะไรที่ทำให้เราไม่สามารถระบายความทุกข์คนในครอบครัวฟังได้แม้แต่พี่สาวเรา เราไม่ใจพี่สาวเราเพราะมีครั้งนึงแม่เราสั่งห้ามว่าห้ามกลับบ้านเกิน6โมงเย็น แต่มีวันนี้นึงเพื่อนเราชวนไปดูหนังด้วยความที่อยากไปกับเพื่อนเลยทำให้เราตัดสินใจไปเราเลยโทรไปบอกพี่สาวว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับแม่นะเพราะเราต้องกลับบ้านเย็นกว่าปกติแน่ๆพี่เราบอกว่าจะไม่บอกแม่ พอเรากลับมาถึงบ้านเราก็อาบน้ำทำทุกอย่างปกติแล้วพ่อแม่ก็กลับมาจากที่ทำงานแม่ถามพี่ว่า'ฝนตกตอนไหน?'แม่เราหันมาทางเราและบอกแม่ว่า'ถามมันสิมันกลับบ้านมาก่อน' เรารู้สึกว่ามันแปลกๆแต่ไม่ได้ได้คิดอะไรเพราะเราเชื่อใจพี่แต่ตอนเช้าแม่บอกเราว่าอย่าทำแบบนี้อีกมีอะไรต้องบอก เราไม่โกรธแม่หรอกเพราะเราผิดจริงแต่เราเสียความรู้สึกกับพี่สาวเรามากกว่าถ้าพี่เราไม่บอกใครจะบอกละคะจริงไหม? ความเชื่อใจที่เรามีให้พี่ไม่ค่อยเหลือหรอกค่ะเพราะถ้าเราบอกให้เก็บเป็นความลับเขาก็ไม่เคยเก็บได้แล้วอีกอย่างเขาชอบตะคอกใส่เราค่ะซึ่งเรากลัวคนตะคอกมากเป็นอะไรไม่รู้ ถ้าถามแล้วทำไมไม่ไปคุยกับพ่อล่ะ?สำหรับเราพ่อตีเราบ่อยมากตีมาตั้งแต่เด็กแต่ก็ตอนเราทำผิดเท่านั้นแหล่ะแต่พ่อไม่เคยถามเหตุผลเราเลย เหมือนตอนที่เราเผลอพูด'ว่ะ'ออกมาคำเดียวพ่อตีเราเลย พ่ออาจจะไม่อยากให้เราพูดคำหยาบมันไม่ดีเราเข้าใจ ความสนิทของเรากับพ่อเลยไม่ค่อยดีนัก ส่วนแม่ไม่ต้องคิดเลยเราไม่กล้าปรึกษาเลยล่ะ ความจริงเราไม่ใช่คนดีหนักหรอกเราเคยโดนเรียน 1ครั้งแล้วแม่จับได้ แม่ด่าเราหนักมากเราเข้าใจนะเพราะเรื่องนี้เราก็ผิด แม่เอาเรื่องที่เราโดนเรียนไปเล่าให้คนที่รู้จักในหมู่บ้านฟังมันทำให้เราอายมากทำไมแม่ต้องเล่าให้คนอื่นฟังด้วย เราเลยไม่ค่อยความสำคัญกับครอบครัวเท่าไรช่วงนั้นเราติดเพื่อนด้วยวันเกิดเพื่อนแต่เราไม่ได้ไปเพราะเราอยู่ดึกไม่ได้เราเลยไปซื้อตุ๊กตาที่ห้าง เรากลับถึงบ้านประมาณ6โมง วันนี้แม่เรากลับมาก่อนเราคิดไว้แล้วเราต้องโดนแน่ๆเป็นจริงๆแม่ด่าและบอกพี่ให้ไปหยิบไม้แขวนเสื้อมาแม่บอกให้เรายืนแล้วใช้ไม้แขวนเสื้อตีขาเราจนเป็นรอยเราเสียใจมากทำไมต้องรุนแรงด้วยเราได้แต่ร้องไห้เงียบๆคนเดียวพอไปโรงเรียนเพื่อยถามเราว่ารอยอะไรที่ขา เราไม่กล้าบอกว่าแม่ตีเลยบอกไปว่าไม่รู้ เราไม่กล้าปรึกษาใครเพราะเรื่องแบบนี้คงเกิดขึ้นเป็นปกติอยู่แล้วและกลัวว่าเล่าให้ใครคนที่สนิทฟังแล้วเขาเอาไปนินทาต่อเราคงจะเสียใจมากแน่ๆ พอเราขึ้น ม.ปลาย แม่บังคับให้เราเรียนวิท-คนิณ เราไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไรเลยเรียนตามที่แม่สั่ง พอเราโตขึ้นพ่อแม่ก็ไม่ตีเราแล้วมีแค่ตะคอก อย่างที่บอกเราไม่ชอบการตะคอกเลยเรารู้สึกไม่ดีบางทีมีแอบร้องไห้บ้าง เราเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้นเราเห็นพ่อแม่ทำงานก็นึกสงสารท่านทำงานเยอะเพื่อเราอีกมากเราไม่ควรโกรธท่าน เราทำทุกอย่างที่คิดว่าตอบแทนบุญคุณท่านมีอะไรเราก็เสนอตัวทำให้ไม่อยากให้ท่านเหนื่อยเราเชื่อว่าความดีจะช่วยทุกอย่างให้ดีขึ้นแต่เหมือนว่าเท่าเดิมเราไม่ได้สนิทกันมากขึ้น ด่าเราเหมือนเดิมทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ด่าก็ว่าแล้วแม่กับพี่เราเข้ากันได้ดีตลอดนินทาคนอื่นว่าเล่นแน่นอนเขาเคยนินทาเราด้วย เรายอมแพ้แล้วค่ะเราคิดว่าถ้าเราเรียนจบมีเงินมีงานดีๆทำเราคงไม่กลับมาแล้วล่ะค่ะแต่เราจะส่งเงินมาดูแลอยู่แน่นอนเขาเป็นคนให้กำเนิดเรามีบุญคุณเราว่าเขาคงไม่อยากเห็นหน้าหรอกค่ะเพราะตอนนี้ยังคุยกันน้อยเหมือนเดิม คุยไม่ถึง100คำก็เคยมี
เราอาจจะดูแย่ คงคิดทำไมเรื่องแค่นี้ถึงโกรธมันไม่ใช่แค่นี้นิเพราะมีเรื่องอีกมากที่ไม่ได้เล่าไปด้วยสู้อยู่ได้ตอนนี่เพราอนาคตตัวเองเราท่องไว้ว่าสักวันเราขะมีความสุข
#เราแค่อยากระบาบไม่รับฟัง ขอบคุณนะค่ะ 😁
กระทู้ที่งี่เง่าที่สุด
อยากระบายนิดหน่อยค่ะแต่ไม่รู้จะระบายกับใครเข้าเรื่องเลยนะคะ
ทุกคนคงเคยประสบปัญหาเรื่องครอบครัวมาใช่ไหมคะอาจจะดูเป็นกระทู้ที่ไม่ได้เรื่องแต่สำหรับเรามันเหนื่อยมากๆเลยนะค่ะถ้าอ่านจบแล้วจะว่าเราก็ได้นะค่ะ(แต่อยากได้กำลังใจมากกว่า)
-เราอยู่กับพ่อแม่และพี่สาวอีกหนึ่งคนค่ะก็คงไม่มีอะไรมากประมาณแม่จะรักพี่สาวมากกว่าแค่แม่นะค่ะ(เพราะพ่อดูเหมือนจะเฉยๆตลอดไม่ค่อยสนใจอะไร ) เราไม่ได้น้อยใจเท่าไรหรอกค่ะแต่ก็แอบเศร้าบ้าง ตอน ม.2 เราเรียนเกรดไม่ดีทำให้เราคิดว่าแม่ไม่ชอบเราเพราะเรื่องนี้หรือเปล่าเพราะเพื่อนแม่ลูกของเขาเรียนได้ดีกันทั้งนั้น พอ ม.3 เทอม 1 ทำให้เรามีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้งเราตั้งใจมากขึ้นขยันอ่านหนังสือเชื่อไหมคะ เราสอบได้ที่ 3 เราเอาเกรดให้แม่ดูแต่แม่ก็แค่มองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราไม่รู้อะไรที่ทำให้เราไม่สามารถระบายความทุกข์คนในครอบครัวฟังได้แม้แต่พี่สาวเรา เราไม่ใจพี่สาวเราเพราะมีครั้งนึงแม่เราสั่งห้ามว่าห้ามกลับบ้านเกิน6โมงเย็น แต่มีวันนี้นึงเพื่อนเราชวนไปดูหนังด้วยความที่อยากไปกับเพื่อนเลยทำให้เราตัดสินใจไปเราเลยโทรไปบอกพี่สาวว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับแม่นะเพราะเราต้องกลับบ้านเย็นกว่าปกติแน่ๆพี่เราบอกว่าจะไม่บอกแม่ พอเรากลับมาถึงบ้านเราก็อาบน้ำทำทุกอย่างปกติแล้วพ่อแม่ก็กลับมาจากที่ทำงานแม่ถามพี่ว่า'ฝนตกตอนไหน?'แม่เราหันมาทางเราและบอกแม่ว่า'ถามมันสิมันกลับบ้านมาก่อน' เรารู้สึกว่ามันแปลกๆแต่ไม่ได้ได้คิดอะไรเพราะเราเชื่อใจพี่แต่ตอนเช้าแม่บอกเราว่าอย่าทำแบบนี้อีกมีอะไรต้องบอก เราไม่โกรธแม่หรอกเพราะเราผิดจริงแต่เราเสียความรู้สึกกับพี่สาวเรามากกว่าถ้าพี่เราไม่บอกใครจะบอกละคะจริงไหม? ความเชื่อใจที่เรามีให้พี่ไม่ค่อยเหลือหรอกค่ะเพราะถ้าเราบอกให้เก็บเป็นความลับเขาก็ไม่เคยเก็บได้แล้วอีกอย่างเขาชอบตะคอกใส่เราค่ะซึ่งเรากลัวคนตะคอกมากเป็นอะไรไม่รู้ ถ้าถามแล้วทำไมไม่ไปคุยกับพ่อล่ะ?สำหรับเราพ่อตีเราบ่อยมากตีมาตั้งแต่เด็กแต่ก็ตอนเราทำผิดเท่านั้นแหล่ะแต่พ่อไม่เคยถามเหตุผลเราเลย เหมือนตอนที่เราเผลอพูด'ว่ะ'ออกมาคำเดียวพ่อตีเราเลย พ่ออาจจะไม่อยากให้เราพูดคำหยาบมันไม่ดีเราเข้าใจ ความสนิทของเรากับพ่อเลยไม่ค่อยดีนัก ส่วนแม่ไม่ต้องคิดเลยเราไม่กล้าปรึกษาเลยล่ะ ความจริงเราไม่ใช่คนดีหนักหรอกเราเคยโดนเรียน 1ครั้งแล้วแม่จับได้ แม่ด่าเราหนักมากเราเข้าใจนะเพราะเรื่องนี้เราก็ผิด แม่เอาเรื่องที่เราโดนเรียนไปเล่าให้คนที่รู้จักในหมู่บ้านฟังมันทำให้เราอายมากทำไมแม่ต้องเล่าให้คนอื่นฟังด้วย เราเลยไม่ค่อยความสำคัญกับครอบครัวเท่าไรช่วงนั้นเราติดเพื่อนด้วยวันเกิดเพื่อนแต่เราไม่ได้ไปเพราะเราอยู่ดึกไม่ได้เราเลยไปซื้อตุ๊กตาที่ห้าง เรากลับถึงบ้านประมาณ6โมง วันนี้แม่เรากลับมาก่อนเราคิดไว้แล้วเราต้องโดนแน่ๆเป็นจริงๆแม่ด่าและบอกพี่ให้ไปหยิบไม้แขวนเสื้อมาแม่บอกให้เรายืนแล้วใช้ไม้แขวนเสื้อตีขาเราจนเป็นรอยเราเสียใจมากทำไมต้องรุนแรงด้วยเราได้แต่ร้องไห้เงียบๆคนเดียวพอไปโรงเรียนเพื่อยถามเราว่ารอยอะไรที่ขา เราไม่กล้าบอกว่าแม่ตีเลยบอกไปว่าไม่รู้ เราไม่กล้าปรึกษาใครเพราะเรื่องแบบนี้คงเกิดขึ้นเป็นปกติอยู่แล้วและกลัวว่าเล่าให้ใครคนที่สนิทฟังแล้วเขาเอาไปนินทาต่อเราคงจะเสียใจมากแน่ๆ พอเราขึ้น ม.ปลาย แม่บังคับให้เราเรียนวิท-คนิณ เราไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไรเลยเรียนตามที่แม่สั่ง พอเราโตขึ้นพ่อแม่ก็ไม่ตีเราแล้วมีแค่ตะคอก อย่างที่บอกเราไม่ชอบการตะคอกเลยเรารู้สึกไม่ดีบางทีมีแอบร้องไห้บ้าง เราเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้นเราเห็นพ่อแม่ทำงานก็นึกสงสารท่านทำงานเยอะเพื่อเราอีกมากเราไม่ควรโกรธท่าน เราทำทุกอย่างที่คิดว่าตอบแทนบุญคุณท่านมีอะไรเราก็เสนอตัวทำให้ไม่อยากให้ท่านเหนื่อยเราเชื่อว่าความดีจะช่วยทุกอย่างให้ดีขึ้นแต่เหมือนว่าเท่าเดิมเราไม่ได้สนิทกันมากขึ้น ด่าเราเหมือนเดิมทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ด่าก็ว่าแล้วแม่กับพี่เราเข้ากันได้ดีตลอดนินทาคนอื่นว่าเล่นแน่นอนเขาเคยนินทาเราด้วย เรายอมแพ้แล้วค่ะเราคิดว่าถ้าเราเรียนจบมีเงินมีงานดีๆทำเราคงไม่กลับมาแล้วล่ะค่ะแต่เราจะส่งเงินมาดูแลอยู่แน่นอนเขาเป็นคนให้กำเนิดเรามีบุญคุณเราว่าเขาคงไม่อยากเห็นหน้าหรอกค่ะเพราะตอนนี้ยังคุยกันน้อยเหมือนเดิม คุยไม่ถึง100คำก็เคยมี
เราอาจจะดูแย่ คงคิดทำไมเรื่องแค่นี้ถึงโกรธมันไม่ใช่แค่นี้นิเพราะมีเรื่องอีกมากที่ไม่ได้เล่าไปด้วยสู้อยู่ได้ตอนนี่เพราอนาคตตัวเองเราท่องไว้ว่าสักวันเราขะมีความสุข
#เราแค่อยากระบาบไม่รับฟัง ขอบคุณนะค่ะ 😁