สวัสดีค่ะ ช่วงนี้เรากำลังติดเพลง "เจ็บที่ยังรู้สึก" ของ นนท์ ธนนท์ มาก เพลงนี้ก็ปล่อยออกมาสักพักแล้ว แต่ที่เรานำมาเป็นประเด็นก็เพราะเนื้อเพลงมันตรงกับความรู้สึกของเราตอนนี้มากค่ะ เราเลยอยากแชร์ประสบการณ์ความรักของเรา อาจจะยาวบ้าง น่าเบื่อไปบ้าง แต่อย่าเกลียดอย่าว่าเค้าเลยนะ รัก.
เข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ เนื้อเพลงจะประมาณว่า เราเคยรักใครสักคนมากๆ อาจจะเป็นแฟนเก่าอะไรทำนองนี้แต่ตอนนี้เรามั่นใจว่าเราตัดใจจากเขาได้แล้ว แต่แค่ได้เห็นหน้าเขาคนนั้นอีกครั้ง ความรู้สึกทุกอย่างที่เราเคยมีให้กับเขาก็หวนกลับมา กลายเป็นว่าเราที่ผ่านมาเราไม่เคยหยุดรักได้เลย เราเชื่อว่าหลายคนอาจจะเคยประสบปัญหาแบบนี้นะคะ และเราก็เป็นหนึ่งในนั้น เราเคยชอบเพื่อนคนนึงเมื่อตอนเราอยู่ม.ปลายค่ะ แอบชอบตั้งแต่ม.4-6 ถามว่านานไหม? สำหรับเรานี่นานนะคะ เพราะเราไม่เคยชอบใครนานและชอบมากขนาดนี้ เราจำได้ว่าตอนม.4ช่วงแรกๆเราไม่ได้บอกใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิท เพราะเรากลัวโดนล้อ และอีกอย่างเขาก็คบกับเพื่อนผู้หญิงในห้องแต่คบไม่นานก็เลิก พอขึ้นม.5เขาก็มีรุ่นพี่มาจีบจนได้คบกัน ในตอนนั้นเพื่อนเริ่มสงสัยอาการของเรา จนเพื่อนสนิทเริ่มรู้ว่าเราชอบเขา แต่เพื่อนกลับบอกว่าให้เลิกชอบเถอะ ไอนี่มันไม่ใช่คนดี เขาเป็นคนที่ ใจร้อน เอาแต่ใจ เย็นชา ชอบทำอะไรไม่คิด เดาใจยากบลาๆๆๆ สรุปคือในสายตาของเพื่อนๆเราผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรให้น่าชอบเลยค่ะ แต่สำหรับเราเขาเป็นคนประเภทที่ชอบปิดทองหลังพระ ภาพลักษณ์เขาอาจจะดูเป็นคนไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่อง แต่เราได้เห็นเขาในด้านที่ไม่ค่อยมีใครเห็นบ่อยๆหรือนี่จะเป็นเหตุผลที่เราชอบเขาก็ได้มั้งคะ ในขณะที่เพื่อนพยายามพูดเตือนเราให้เราตัดใจ เราก็ตัดใจไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จนกระทั่งเขาเลิกกับรุ่นพี่ ช่วงนั้นเป็นช่วงม.6 เราเริ่มรู้สึกว่า ปีสุดท้ายแล้ว เราอยากให้เขารับรู้หัวใจของเรา เราเลยแสดงออกเลยค่ะ ว่าเราอะชอบเขานะ ตอนแรกเขาก็งงว่าอีนี่เป็นมะเขืออะราย อยู่ดีๆก็เข้ามาหากูมารุกกูแรงมากไรงี้ ลืมบอกไปว่าช่วงม.4-ม.5 เราไม่ค่อยสนิทกับเขานะคะ เพราะกว่าจะคุยแต่ละคำเรานี่แทบตายค่ะ เราใจเต้นแรงมาก แค่เขาเดินผ่านหรือแค่ใครเรียกชื่อเขาใจเราก็จะเต้นแรงขึ้นมาเลยค่ะ เราจึงคีพลุกเป็นว่า ไม่สนใจ ไม่ยุ่ง ไม่คุย เขาถามคำเราตอบคำไม่ก็พยักหน้าแบบขอไปที แต่ที่จริงแล้วเกร็งจนกระดูกกรอบแล้วค่ะ แต่พอมาตอนม.6นี่เราแบบคนละคนเลย จีบเขาแรงมาก เขาก็เขินนะคะ จนได้ชื่อว่าเป็นคู่รักของห้อง ช่วงนั้นเราสนิทกันมากค่ะ ไปเที่ยวด้วยกันทำอะไรด้วยกันเยอะแยะ เหมือนความสัมพันธ์จะไปได้ดี แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ค่ะ เรารู้สึกว่าเขามีกำแพงอยู่ตลอดเวลา เราพยายามจะทำลายกำแพงนั้นหลายครั้งจนเราเหนื่อย เพื่อนเรามาบอกว่าเขาคนนั้นกลับไปคุยกับแฟนเก่ารุ่นพี่ เป็นไปได้ว่าอาจจะกลับมาคบกัน และเพื่อนก็บอกให้เราพอ เชื่อไหมว่าพอเพื่อนเราพูดจบเราน้ำตาไหลเลยค่ะ เรารู้สึกว่าที่ผ่านมาที่เราทำลายกำแพงนั้นไม่ได้ก็เพราะว่ามีใครอีกคนที่อยู่ในนั้นนี่เอง เขาเป็นคนที่ทำให้เราเจ็บได้โดยไม่ต้องทำอะไร ถึงปากเขาจะคอยบอกเราว่าเขาไม่ได้คิดจะกลับไปคบกับแฟนเก่า แต่เราก็ยังเสียความรู้สึกอยู่ดีและมันก็เป็นอย่างนี้ซำ้แล้วซ้ำเล่า เราไม่รู้ว่าเราเสียใจเพราะเขามากเท่าไรแล้ว ถึงแม้ว่าเขาไม่เคยปฏิเสธเรา แต่ก็ไม่เคยทำให้เรามั่นใจว่าเราจะได้ใจเขา อย่างที่บอกว่าเขาเป็นคนเดาใจยาก เราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เราไม่รู้ว่าเราควรทำอะไรเราถึงจะเอาชนะใจเขาได้ ความสัมพันธ์ของเรากับเขามันจึงเหมือนครึ่งๆกลางๆดูกำกวมมาก ในที่สุด เราต่างแยกย้ายกันไปเรียน มหาลัยต่างๆ ตอนนั้นแบบ บอกกับตัวเองว่าพอเถอะนะ เจ็บมามากพอแล้ว เริ่มต้นใหม่สักที แต่เราก็ยังคอยแอบติดตามชีวิตเขาอยู่ ถามไถ่จากเพื่อนๆเขาว่าเขาเป็นไงบ้าง เรายังอดห่วงเขาไม่ได้เลย จนกระทั่งมีผู้ชายคนนึงเข้ามาในชีวิตเรา คนนี้เป็นที่ตรงข้ามกับเขาทุกอย่าง เหมือนเขาเข้ามาเติมเต็มความรู้สึกที่เราเสียไปจนกระทั่งเราคบกัน เราคิดว่าคนนี้แหละคือความสุขและเราจะรักษาเขาเอาไว้ให้นานที่สุด ผู้ชายคนนี้ทำให้เราคิดว่าเราตัดใจจากเขาได้แล้ว แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย......
ขอพอก่อนนะคะ คือตอนนี้นิ้วล็อคมาก เหมือนแต่งนิยายเลยอะ55555555 แต่มันคือเรื่องจริงของเรานะคะ อย่างที่บอกว่าเราแค่อยากแชร์ประสบการณ์ของเราเฉยๆเพราะเห็นว่ามันตรงกับเนื้อเพลง ยังไงก็ขอโทษถ้าผิดพลาดอะไรตรงไหนด้วยนะคะ
"เจ็บที่ยังรู้สึก" เพลงนี้มันใช่อ้ะ!
เข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ เนื้อเพลงจะประมาณว่า เราเคยรักใครสักคนมากๆ อาจจะเป็นแฟนเก่าอะไรทำนองนี้แต่ตอนนี้เรามั่นใจว่าเราตัดใจจากเขาได้แล้ว แต่แค่ได้เห็นหน้าเขาคนนั้นอีกครั้ง ความรู้สึกทุกอย่างที่เราเคยมีให้กับเขาก็หวนกลับมา กลายเป็นว่าเราที่ผ่านมาเราไม่เคยหยุดรักได้เลย เราเชื่อว่าหลายคนอาจจะเคยประสบปัญหาแบบนี้นะคะ และเราก็เป็นหนึ่งในนั้น เราเคยชอบเพื่อนคนนึงเมื่อตอนเราอยู่ม.ปลายค่ะ แอบชอบตั้งแต่ม.4-6 ถามว่านานไหม? สำหรับเรานี่นานนะคะ เพราะเราไม่เคยชอบใครนานและชอบมากขนาดนี้ เราจำได้ว่าตอนม.4ช่วงแรกๆเราไม่ได้บอกใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิท เพราะเรากลัวโดนล้อ และอีกอย่างเขาก็คบกับเพื่อนผู้หญิงในห้องแต่คบไม่นานก็เลิก พอขึ้นม.5เขาก็มีรุ่นพี่มาจีบจนได้คบกัน ในตอนนั้นเพื่อนเริ่มสงสัยอาการของเรา จนเพื่อนสนิทเริ่มรู้ว่าเราชอบเขา แต่เพื่อนกลับบอกว่าให้เลิกชอบเถอะ ไอนี่มันไม่ใช่คนดี เขาเป็นคนที่ ใจร้อน เอาแต่ใจ เย็นชา ชอบทำอะไรไม่คิด เดาใจยากบลาๆๆๆ สรุปคือในสายตาของเพื่อนๆเราผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรให้น่าชอบเลยค่ะ แต่สำหรับเราเขาเป็นคนประเภทที่ชอบปิดทองหลังพระ ภาพลักษณ์เขาอาจจะดูเป็นคนไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่อง แต่เราได้เห็นเขาในด้านที่ไม่ค่อยมีใครเห็นบ่อยๆหรือนี่จะเป็นเหตุผลที่เราชอบเขาก็ได้มั้งคะ ในขณะที่เพื่อนพยายามพูดเตือนเราให้เราตัดใจ เราก็ตัดใจไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จนกระทั่งเขาเลิกกับรุ่นพี่ ช่วงนั้นเป็นช่วงม.6 เราเริ่มรู้สึกว่า ปีสุดท้ายแล้ว เราอยากให้เขารับรู้หัวใจของเรา เราเลยแสดงออกเลยค่ะ ว่าเราอะชอบเขานะ ตอนแรกเขาก็งงว่าอีนี่เป็นมะเขืออะราย อยู่ดีๆก็เข้ามาหากูมารุกกูแรงมากไรงี้ ลืมบอกไปว่าช่วงม.4-ม.5 เราไม่ค่อยสนิทกับเขานะคะ เพราะกว่าจะคุยแต่ละคำเรานี่แทบตายค่ะ เราใจเต้นแรงมาก แค่เขาเดินผ่านหรือแค่ใครเรียกชื่อเขาใจเราก็จะเต้นแรงขึ้นมาเลยค่ะ เราจึงคีพลุกเป็นว่า ไม่สนใจ ไม่ยุ่ง ไม่คุย เขาถามคำเราตอบคำไม่ก็พยักหน้าแบบขอไปที แต่ที่จริงแล้วเกร็งจนกระดูกกรอบแล้วค่ะ แต่พอมาตอนม.6นี่เราแบบคนละคนเลย จีบเขาแรงมาก เขาก็เขินนะคะ จนได้ชื่อว่าเป็นคู่รักของห้อง ช่วงนั้นเราสนิทกันมากค่ะ ไปเที่ยวด้วยกันทำอะไรด้วยกันเยอะแยะ เหมือนความสัมพันธ์จะไปได้ดี แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ค่ะ เรารู้สึกว่าเขามีกำแพงอยู่ตลอดเวลา เราพยายามจะทำลายกำแพงนั้นหลายครั้งจนเราเหนื่อย เพื่อนเรามาบอกว่าเขาคนนั้นกลับไปคุยกับแฟนเก่ารุ่นพี่ เป็นไปได้ว่าอาจจะกลับมาคบกัน และเพื่อนก็บอกให้เราพอ เชื่อไหมว่าพอเพื่อนเราพูดจบเราน้ำตาไหลเลยค่ะ เรารู้สึกว่าที่ผ่านมาที่เราทำลายกำแพงนั้นไม่ได้ก็เพราะว่ามีใครอีกคนที่อยู่ในนั้นนี่เอง เขาเป็นคนที่ทำให้เราเจ็บได้โดยไม่ต้องทำอะไร ถึงปากเขาจะคอยบอกเราว่าเขาไม่ได้คิดจะกลับไปคบกับแฟนเก่า แต่เราก็ยังเสียความรู้สึกอยู่ดีและมันก็เป็นอย่างนี้ซำ้แล้วซ้ำเล่า เราไม่รู้ว่าเราเสียใจเพราะเขามากเท่าไรแล้ว ถึงแม้ว่าเขาไม่เคยปฏิเสธเรา แต่ก็ไม่เคยทำให้เรามั่นใจว่าเราจะได้ใจเขา อย่างที่บอกว่าเขาเป็นคนเดาใจยาก เราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เราไม่รู้ว่าเราควรทำอะไรเราถึงจะเอาชนะใจเขาได้ ความสัมพันธ์ของเรากับเขามันจึงเหมือนครึ่งๆกลางๆดูกำกวมมาก ในที่สุด เราต่างแยกย้ายกันไปเรียน มหาลัยต่างๆ ตอนนั้นแบบ บอกกับตัวเองว่าพอเถอะนะ เจ็บมามากพอแล้ว เริ่มต้นใหม่สักที แต่เราก็ยังคอยแอบติดตามชีวิตเขาอยู่ ถามไถ่จากเพื่อนๆเขาว่าเขาเป็นไงบ้าง เรายังอดห่วงเขาไม่ได้เลย จนกระทั่งมีผู้ชายคนนึงเข้ามาในชีวิตเรา คนนี้เป็นที่ตรงข้ามกับเขาทุกอย่าง เหมือนเขาเข้ามาเติมเต็มความรู้สึกที่เราเสียไปจนกระทั่งเราคบกัน เราคิดว่าคนนี้แหละคือความสุขและเราจะรักษาเขาเอาไว้ให้นานที่สุด ผู้ชายคนนี้ทำให้เราคิดว่าเราตัดใจจากเขาได้แล้ว แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย......
ขอพอก่อนนะคะ คือตอนนี้นิ้วล็อคมาก เหมือนแต่งนิยายเลยอะ55555555 แต่มันคือเรื่องจริงของเรานะคะ อย่างที่บอกว่าเราแค่อยากแชร์ประสบการณ์ของเราเฉยๆเพราะเห็นว่ามันตรงกับเนื้อเพลง ยังไงก็ขอโทษถ้าผิดพลาดอะไรตรงไหนด้วยนะคะ