เรากับเค้าคบกันมาถ้านับวันนี้ก็7ปีแล้วเราคบกันมาตั้งม.2ความรักเราดีขึ้นเรื่อยๆจนมาถึงช่วงม.4เราทั้งสองคนต่างมีความคิดที่โตขึ้นเราเลยตัดสินใจบอกเลิกเค้าแต่เราทั้งคนก็ยังดูและรักกันเหมือนเดิมเพียงแต่ไม่เอาสถานะมาทำให้เรายึดติดจนเครียดทำให้ไม่มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหวิทยาลัยเราสองคนก็ดีกันมาตลอดดูแลกันมาตลอดเรียนพิเศษที่เดียวกันไปเรียนด้วยกันทุกเช้าแต่พอมาถึงม.6มันเป็นเวบาที่ต้องแยกย้ายเค้าติดม.ดังที่กมท.เราก็ติดม.ดังที่โคราชทำให้เราทั้งสองคนห่างกันมากขึ้นเวลาที่จะคุยกันก็น้อยลงเพราะงานที่ม.เยอะมากทั้งเรียนทั้งกิจกรรมทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยค่ะตอนแรกๆเราโทรไปหาเค้าตลอดไม่เคยห่างกันนิค่ะเป็นธรรมดาที่ต้องคิดถึงนับวันเรายิ่งห่างกันมากขึ้นคุยกันก็นิดๆหน่อยๆจนวันหนึ่งเราว่างเค้าว่างเราเลยนั่งรถไปหาเค้ายอมรับเลยว่าคิดถึงมากๆพอได้เจอโคตรดีใจเลยอยากตื่นมาเจอหน้าเค้าทุกเช้าแบบนี้ตลอดไปแร่พอเช้ามาเราก็ห่างกันอีกเพราะเราต้องกลับม.ยอมรับเลยค่ะว่าน้ำตาแตกมากไม่อยากกลับเลยค่ะแต่ต้องกลับเพราะมีสอบเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราสองคนจะอยู่ด้วยกันแล้วมันก็จิงด้วยค่ะเราห่างกันเรื่อยๆไม่ได้คุยกันเลยห่างกันไปนานมากจนเราย้ายม.มาอยู่กทม.เรากับเค้าก็ไม่ได้เจอกันเค้าไม่ได้มาหาไม่โทรหายไปเลยหายไปเราเอะใจเลยให้เพื่อนไปถามว่าเค้าคุยกับใครอยู่จนรู้ว่าเค้าคุยอยู่กับรุ่นน้องเจ็บสิค่ะเจ็บที่รู้เองไม่โทษเค้าหนอกเพราะเลิกกันแล้วแต่เจ็บที่เค้าผิดสัญญาที่กันว่าเวลาจะทำให้เราสองกลับมาคบกันสิ่งวางไว้ว่าจะมีอนาคตร่วมกันมันพังหมดเลยค่ะตอนนี้เค้าก็รักกันดีน่ะค่ะเราก็ดีใจด้วยแต่เราสิยังคิดยังจำภาพทุกภาพที่อยู่ด้วยกันที่ทำด้วยกันสถานที่ที่ไปด้วนกันมันยังวนเวียนอยู่ในใจอยู่ในความคิดของเรานเดียวเราไม่สามารถเริ่มใหม่กับใครได้เลยคนที่เข้ามาเราก็ไม่ยอมให้เขามาทำลายกำแพงที่เราสร้างไว้เรายังคงรักแฟนเก่าเรามากเราไม่ยอมให้ใครมายืนข้างๆเราเลยเรารักเค้ามากจำได้ว่าร้องไห้ทุกวันคิดตลอดว่าถ้าไม่มีเค้าเราจะอยู่ยังไงจะมีใครดูแลเราได้เท่าเค้าไหมจะมีใครรักเราได้เท่าเค้ามั๊ยTTรักยังไงมันยังคงรักเท่าเดิมไม่เคยลดไม่เคยเปลี่ยน
#รักมากน่ะksm