นี่เป็นตอนพิเศษสั้นๆชื่อ Lost Girls นั้นพ่วงมากับ ภาค Lost Girls ที่เป็นตอนพิเศษของ(คู่จิ้น)มิคาสะและแอนนี่กันคนละตอน มีทั้งเวอร์ชั่นนิยายและมังงะ



เราได้เคยทำสปอยตอนของแอนนี่ไว้ที่นี่ http://ppantip.com/topic/34575077

สำหรับตอนนี้เราแปลอิงจากทั้งสองเวอร์ชั่นซึ่งมีรายละเอียดต่างกันนิดหน่อย โดยเวอร์ชันนิยายจะบรรยายความรู้สึกนึกคิดของแอนนี่ด้วยโดยที่เวอร์ชันมังงะไม่ได้ใส่ไว้


##########


'ร่วงลงไปซะ แอนนี่...' มิคาสะพูดก่อนถีบส่งไททันหญิงลงพื้น

อาจจะเป็นครั้งแรกที่มิคาสะได้เห็นสีหน้าอื่นของแอนนี่นอกจากใบหน้าเบื่อหน่ายกับทุกสิ่งอย่าง

ร่างของไททันหญิงค่อยๆร่วงลงเบื้องล่าง ระหว่างนั้นความทรงจำของแอนนี่ก็ผุดขึ้นมามากมาย...



ความทรงจำนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น...

บ่ายวันหนึ่ง ระหว่างที่นักเรียนทหารกำลังฝึกซ้อมกันอยู่ แอนนี่ที่ได้รับเวรเตรียมอาหารก็ปอกมันฝรั่งอย่างเงียบเชียบอยู่คนเดียว..



มิคาสะเปิดประตูเข้ามา บรรยากาศมาคุทันที แอนนี่ถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่เพราะมั่นใจว่ามิคาสะไม่มีเวรทำอาหารวันนี้
มิคาสะปิดประตูครัวก่อนจะล้วงแหวนออกมา (ถ้านี่เป็นแฟนฟิคเหตุการณ์จะต้องไปอีกทางแน่นอน)

เป็นแหวนของแอนนี่นั่นเอง แอนนี่ก็เพิ่งรู้ตัวว่าแหวนของเธอไม่อยู่ในกระเป๋าเสื้อเสียแล้ว




'นี่แหวนของเธอใช่มั้ย?' มิคาสะถาม 'ฉันเจอมันตกอยู่บนสนาม'

'ใช่... ขอบใจนะ' แอนนี่ตอบก่อนจะยื่นมือออกไปรับคืน

แต่มิคาสะนอกจะไม่คืนให้แล้วยังดีดใบมีดออกมาจากแหวนด้วย

'นี่มันอะไร?'




'...อุปกรณ์ป้องกันตัวไง' แอนนี่ตอบอย่างระมัดระวัง

'ฉันไม่นึกว่าฝีมือระดับเธอจะจำเป็นต้องใช้มันด้วย' มิคาสะย้อน

'มันก็อาจจะมีบางสถานการณ์ที่ฝีมือการต่อสู้อย่างเดียวรับมือไม่ไหว' แอนนี่พยายามแถให้ดูเนียนที่สุด

'ฉันว่าถ้ามันถึงขั้นนั้นแล้ว ไอนี่ก็ดูจะช่วยไม่ได้มากหรอกนะ' มิคาสะยังไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ

'เธออยากจะพูดอะไรกันแน่???' แอนนี่ยิงสวนขึ้นมา สำหรับเธอแล้วมิคาสะเป็นคนที่ไม่แสดงอารมณ์เลย ยากที่จะบอกว่าในใจคิดอะไรอยู่

'ฉันแค่อยากจะถามว่าทำไมเธอถึงพกของแบบนี้ไว้กับตัว??' ในที่สุดมิคาสะก็เข้าประเด็น

ทำให้แอนนี่รู้สึกกดดันขึ้นมาจนเผลอกำมีดซะแน่น



'ครอบครัวฉันให้ฉันไว้ก่อนที่ฉันจะจากมา' แอนนี่โกหก 'พวกเค้าเป็นพวกวิตกจริตน่ะ จะต้องส่งลูกสาวมาที่ที่ตัวเองไม่รู้จัก ก็เลยอยากให้ฉันพกอะไรไว้หน่อยก็ยังดี พ่อแม่เธอก็อาจจะเป็นแบบเดียวกันก็ได้'

'ฉันไม่มีพ่อแม่' มิคาสะพูดหน้านิ่งยังกับอ่านออกเสียงในห้องเรียน

แอนนี่แอบปวดใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามิคาสะมาจากเขตชิกันชิน่า 'ถูกไททันฆ่าเหรอ?'

'เปล่า..' มิคาสะตอบ แอนนี่รอให้เธอเล่าต่อ แต่มิคาสะดูเหมือนจะไม่สนใจจะเล่านัก

'โทดทีที่ถาม' แอนนี่ขอโทษ มิคาสะส่ายหน้าว่าไม่ได้ถือสาอะไร แล้วก็คืนแหวนให้แอนนี่ง่ายๆซะอย่างนั้น



'ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอใส่มันเวลาฝึกซ้อมกับเอเรน ถ้าใบมีดมันเกิดเด้งออกมาจะทำให้เอเรนบาดเจ็บได้' มิคาสะอธิบาย

'มันเป็นแค่เครื่องรางแหละ ฉันก็แทบไม่ได้ใส่มันหรอก' แอนนี่ตอบ เริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น จนปล่อยมือจากมีดได้

'โทษทีที่มากวน' มิคาสะบอกลา แอนนี่นึกว่าตัวเองจะรอดแล้ว

แต่ก่อนที่จะออกจากครัว มิคาสะก็หันกลับมาถามอีก 'แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่??'

'ไม่เห็นเหรอว่าฉันมีเวรปอกมันฝรั่งที่นี่น่ะ?' แอนนี่รีบย้อนถาม

'ไม่ใช่ ฉันหมายถึง ทำไมเธอถึงมาเป็นทหารอยู่ที่นี่?'

แอนนี่ถึงกับคิ้วกระตุก แต่ก็พยายามตั้งสติ แล้วพูดให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด 'ก็เหมือนกับคนอื่นๆแหละ ฉันอยากได้บรรจุเป็นสารวัตรทหาร จะได้ใช้ชีวิตสบายๆ ห่างไกลพวกไททันไง'

มิคาสะย้อนว่า 'ฉันเห็นหลายคนอยากเข้ากรมสารวัตรทหารเพราะรักสบายและกลัวตาย บางคนก็อยากรับใช้ราชวงศ์ ...แต่จากที่ฉันเห็น เธอน่ะไม่ใช่ทั้งสองอย่าง'

'แล้วเธอคิดว่าตกลงฉันจะเข้ากรมสารวัตรทหารทำไมกัน?' แอนนี่ถามกลับ

'เพราะเธอจำใจต้องทำ ฉันรู้สึกแบบนั้น' มิคาสะตอบ

เจอแบบนี้เข้าไป แอนนี่ก็รู้สึกอยากจะหนีไปให้ไกลจากมิคาสะ

'ฉันรู้สึกว่าเธอกำลังทนแบกรับอะไรบางอย่างมาตลอด' มิคาสะพูดต่อ 'แอนนี่... เธอแบกรับภาระอะไรอยู่??'



แอนนี่พยายามมองตามิคาสะ 'ไอ้แหวนนี่ ถึงจะไร้ประโยช์นแต่ฉันก็โยนมันทิ้งไปไม่ได้ นี่แหละภาระของฉัน'

'เพราะพ่อแม่ให้เธอเอาไว้..'

'ถึงจะไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้น แต่มันก็มีวัตถุประสงค์ที่แหวนนี่ถูกทำขึ้นมา ถึงจะไม่มีใครสนแต่ฉันก็ละเลยมันไม่ได้ นี่ละมั้งคือภาระที่ฉันแบกรับไว้' แอนนี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงพูดเสียยืดยาว

'แต่มันก็อาจจะมีประโยช์นในสถานการณ์ที่ฝีมือการต่อสู้อย่างเดียวรับมือไม่ไหว' มิคาสะทวน 'ฉันก็หวังว่าสถานการณ์นั้นจะไม่มีวันมาถึง' มิคาสะพูดหน้านิ่งเหมือนเคยก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้แอนนี่ให้อยู่เพียงลำพังอีกครั้ง



'ฉันก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน... จากก้นบึ้งของหัวใจเลยล่ะ' แอนนี่พึมพำกับตัวเอง

แต่สักวันมันก็ต้องมาถึงอย่างเลี่ยงไม่ได้ เหมือนกับวันตายนั่นแหละ



'ร่วงลงไปซะ แอนนี่...' มิคาสะพูดก่อนถีบส่งไททันหญิงลงพื้น

สงสัยคงจะต้องเป็นมิคาสะนั่นแหละ ไม่ใช่คนอื่นไกล แอนนี่บอกกับตัวเองก่อนที่จะร่วงลงสู่เบื้องล่าง






###End####


ปล. เรื่องนี้ทำให้เข้าใจว่า ทำไมตอนจับแอนนี่ พอมิคาสะเห็นแหวนถึงรู้ได้ทันทีว่าแอนนี่จะทำอะไร

ปล2 นิยายเรื่องนี้มีจุดสังเกตที่น่าสนใจอยู่คือ ในนิยายใช้คำว่าแอนนี่ 'โกหก' เรื่องแหวนของเธอถึงสองครั้ง (ถ้าอ่านเวอร์ชันมังงะอย่างเดียวจะไม่รู้ว่าที่เธอพูดนั้นโกหก) ว่าพ่อของเธอเป็นคนให้เธอมา แปลว่าแหวนของเธอจริงๆแล้วได้จากคนอื่น ซึ่งจะเป็นใครนั้นไม่รู้ว่าพวกเราจะได้รู้หรือไม่

ปล3 คิดถึงนะแอน กลับมาไวๆล่ะ