เป็นเรื่องที่น่าเศร้าสำหรับผม

ปัจจุบันผมคบกับแฟนเป็นผู้ชายคนหนึ่งได้ประมาณ 6 เดือนแล้วครับ
ขอเล่าย้อนก่อน ตั้งแต่เกิดมาผมก็ชอบผู้หญิงมาตลอดแต่ไม่เคยมีแฟน
จนเข้ามหาลัยได้มีแฟนคนแรกเป็นผู้หญิงคบกันมาจนจบมหาวิทยาลัย 4 ปี
ตอนคบกันก็ดีนะครับมีความสุขดี แต่ฐานะที่บ้านเราค่อนข้างต่างกัน ผู้หญิงรวย
ส่วนผมฐานะธรรมดา ด้วยความที่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเราใช้ชีวิตแบบแฟน
ขอเงินพ่อแม่ใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยมีเรียนกับกินเกับเที่ยวแค่นี้ จนเรียนจบได้สักพักทำงานคนละที่ก็เลยห่างๆกันและเลิกกันในที่สุด
ผู้หญิงมีแฟนใหม่  ส่วนผมไม่มีใคร(เพราะยังหาคนที่เหมือนคนเดิมไม่ได้)เวลาจะคบหรือจะจีบผู้หญิงผมมักจะเทียบกับแฟนเก่าเสมอ(นิสัยไม่ดีเลยผม)
คนเก่าจัดว่าสวยมาก เก่ง เลยไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิตผม
หลังจากทำงานมาประมาณ 6 ปีเรากลับมาเจอกันอีก ช่วงที่ผู้หญิงเลิกกับแฟนเขาพอดี เราเลยได้โอกาสกลับมาคบกันอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนตอนเรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้เรียน กิน เที่ยวอย่างเดียว ด้วยอายุมากขึ้นก็ต้องทำงานและวางแพลนอนาคตแต่งงานมีลูก
ด้วยความที่ฐานะทางบ้านเราต่างกัน ทำให้ผมคิดมากกว่าเดิม เพราะไลฟ์สไตล์ชีวิตค่อนข้างต่างกันในเรื่องสังคมเพื่อนฝูง การกินการอยู่
รวมถึงครอบครัวแต่ละฝ่าย ผมได้ปรึกษากับพ่อแม่ พ่อแม่บอกว่าแนะนำให้เลิก ไม่อยากให้พาลูกเค้า(แฟนผม)มาใช้ชีวิตเหมือนเรา
ซึ่งอาจจะเป็นเพราะคนนี้เรารักมาก เราเลยไม่อยากให้เขาลดมาใช้ชีวิตเพื่อเรา อยากให้เค้าเจอคนที่ไม่ทำให้เขาลำบาก สุดท้ายตัดใจเฟสตัวเองออกมา
แล้วเลิกกัน ไม่ได้ทะเลาะกัน เลิกกันด้วยดี เพราะผู้หญิงก็คงคิดเหมือนกันว่าฐานะเราต่างกัน เราคุยกันว่าถึงแม้จะรักกันแต่การใช้ชีวิตคู่ต้องมีปัจจัยหลายอย่างเกี่ยวข้อง

เลิกกันได้ 2 ปีล่ะ ผมก็ไม่มีใครใหม่ ก็เข้าอารมณ์เดิม ชอบเปรียบเทียบผู้หญิงคนใหม่กับคนเก่า สุดท้ายก็ไม่มีใคร
แต่เมื่อสองปีก่อนได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่งในงานสัมนาแห่งหนึ่ง แลกเฟสบุ๊คกันในฐานะคนทำงานสายงานเดียวกัน หลังจากงานสัมนาเราไม่เคยคุยกันส่วนตัว
เจอกันแต่ในเฟสแค่ไปกดไลค์ทั่วไปๆ เพราะไม่มีเหตุต้องมาเจอกัน เขาก็เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอด ต่อมาเขาก็เลิกกับแฟน
เมื่อ 9 เดือน ก่อนบังเอิญเราเจอกันอีกครั้ง(ครั้งที่สอง) งานสัมนาเหมือนเดิมเลย หลังจากงานสัมนาครั้งนี้เราคุยกันมากขึ้นจากเรื่องงาน กลายเป็นเพื่อนกัน ด้วยความที่ผมโสดไม่มีใคร และเขาก็ไม่มีใครเลยคุยกันมากขึ้นแล้วไม่รู้เป็นไงกลายเป็นสนิทกันและตกลงคบกันมาได้ 6 เดือนแล้ว
อยู่กับเขาก็มีความสุขดีครับ
ล่าสุดผมได้ไปงานแต่งงานของเพื่อนมา ขากลับผมขับรถแล้วร้องไห้ตลอดทางเพราะคิดถึงเพื่อนๆที่มางานแต่ง เพื่อนผมเริ่มทยอยแต่งงาน มีครอบครัว
บางคนก็พาลูกมา มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ในขณะที่ผมกำลังคบกับผู้ชาย ไม่เคยคิดเคยฝันว่าชีวิตนี้จะต้องมาคบกันผู้ชาย
กลับมาที่ห้องแฟนผมเห็นผมร้องไห้ เขาก็เข้ามากอดมาปลอบถามว่าเป็นไร ผมไม่ได้บอกเขาได้แต่ร้องไห้ เขาก็เป็นคนดีมากเขาบอกว่าไม่อยากบอกไม่เป็นไร เต็มใจบอกเมื่อไหร่ก็บอกได้เสมอ
ผมสับสนมาก ผมชอบเขาจริงหรือป่าวหรือผมแค่เหงา เขาชอบผมจริงหรือป่าวหรือเขาแค่เหงา แฟนผมคนเก่าผมรักเขามากเลยไม่อยากให้เขามาลำบากกับผม แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ผมถึงยอมให้เขามาลำบากกับผมได้(ความจริงไม่เรียกว่าลำบากเพราะไลฟ์สไตล์ชีวิตเราค่อนข้างคล้ายกัน)หรือเพราะเป็นผู้ชาย
เลยไลฟ์สไตล์คล้ายกัน งั้นก็ไม่เรียกว่าความรักดิ
ทำไมผมกับเขาคนใดคนหนึ่งถึงไม่เป็นผู้หญิง เราจะได้มีชีวิตที่สมบูรณ์กว่านี้ ทำไมผมถึงต้องมาเจอเขาด้วย
ชีวิตคนเรามันช่างเศร้าจริง

ใครเคยมองไม่เห็นอนาคตตัวเองเหมือนผมบ้าง รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ผมกับเค้าเจอคนสวยๆพวกเราก็ชอบมองเหมือนเดิมนะครับ เวลาเจอผู้ชายหล่อๆพวกเราไม่ได้รู้สึกชอบหรือหลงใหลอะไรเลย
เราสองคนมีอะไรก็แค่ภายนอกไม่เคยสอดใส่ เพราะว่ามันไม่ใช่แนวของเรา ตอนมีแฟนเป็นผู้หญิง เราสองคนก็มีอะไรกับแฟนผู้หญิงปกตินะครับ