คือไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดีค่ะ ใครมีทางออกช่วยแนะนำหน่อยนะคะ
เรื่องของเรื่องคือ จขกท เคยทำงานในโรงเรียนประถมมาก่อนค่ะ แต่ไม่ได้เป็นครูผู้สอน
จากการทำงานมาหลายปีก็ทำให้เรารู้สึกมีความสุขเวลาอยู่กับเด็กๆ และอยากจะเป็นครูขึ้นมา
ติดที่ว่าไม่มีวุฒิครูก็เลยไปเรียนเพิ่ม เรียนจบก็ลองมาสอบบรรจุดูค่ะ ปรากฏว่าสอบติดและได้บรรจุทันที
แต่วิชาเอกที่สอบดันมีแต่โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่ให้เลือกบรรจุ ก็เลือกเอาโรงเรียนที่ใกล้บ้านที่สุด
วันแรกที่ไปรายงานตัวที่โรงเรียน ก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติของบรรยากาศต่างๆ ในโรงเรียนเลยค่ะ
(รับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่ทาง) นับแต่นั้นมาก็รู้สึกไม่มีความสุขในการทำงานอีกเลย ยิ่งอยู่ยิ่งทุกข์ใจ
อีกอย่างคืออาจจะเป็นเพราะไม่ชินกับเด็กมัธยม สู้ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ มันเหนื่อยแบบบอกไม่ถูก
ตอนนี้ไม่อยากไปสอน ไม่อยากไปทำงานเลย ขับรถกลับบ้านก็ร้องไห้ตลอด
คิดถึงแต่บรรยากาศโรงเรียนประถมเล็กๆ ที่เคยอยู่ เด็กน้อยไร้เดียงสากับเพื่อนร่วมงานดีๆ ที่อยู่กันเหมือนครอบครัว
อยากย้ายไปลงโรงเรียนประถมก็ทำไม่ได้เพราะเพิ่งบรรจุได้ไม่นาน จะลาออกก็ทำไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดีแล้วค่ะ
อยากลาออกแต่ทำไม่ได้
เรื่องของเรื่องคือ จขกท เคยทำงานในโรงเรียนประถมมาก่อนค่ะ แต่ไม่ได้เป็นครูผู้สอน
จากการทำงานมาหลายปีก็ทำให้เรารู้สึกมีความสุขเวลาอยู่กับเด็กๆ และอยากจะเป็นครูขึ้นมา
ติดที่ว่าไม่มีวุฒิครูก็เลยไปเรียนเพิ่ม เรียนจบก็ลองมาสอบบรรจุดูค่ะ ปรากฏว่าสอบติดและได้บรรจุทันที
แต่วิชาเอกที่สอบดันมีแต่โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่ให้เลือกบรรจุ ก็เลือกเอาโรงเรียนที่ใกล้บ้านที่สุด
วันแรกที่ไปรายงานตัวที่โรงเรียน ก็รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติของบรรยากาศต่างๆ ในโรงเรียนเลยค่ะ
(รับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่ทาง) นับแต่นั้นมาก็รู้สึกไม่มีความสุขในการทำงานอีกเลย ยิ่งอยู่ยิ่งทุกข์ใจ
อีกอย่างคืออาจจะเป็นเพราะไม่ชินกับเด็กมัธยม สู้ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ มันเหนื่อยแบบบอกไม่ถูก
ตอนนี้ไม่อยากไปสอน ไม่อยากไปทำงานเลย ขับรถกลับบ้านก็ร้องไห้ตลอด
คิดถึงแต่บรรยากาศโรงเรียนประถมเล็กๆ ที่เคยอยู่ เด็กน้อยไร้เดียงสากับเพื่อนร่วมงานดีๆ ที่อยู่กันเหมือนครอบครัว
อยากย้ายไปลงโรงเรียนประถมก็ทำไม่ได้เพราะเพิ่งบรรจุได้ไม่นาน จะลาออกก็ทำไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดีแล้วค่ะ