ครั้งหนึ่งเมื่อเกือบหนึ่งปีได้แล้ว ผู้ชายที่ฉันหลงรักข้างเดียวคนหนึ่ง ได้ขอร้องฉันเรื่องหนึ่ง เขาขอร้องให้ฉันให้อภัยผู้หญิงอีกคน  แล้วเขาก็จะให้อภัยฉัน ...
*ฉันกับผู้หญิงคนนั้นทะเลาะกันเรื่องอะไรไม่รู้ ปนเปกันไปหมด ไม่รู้ว่าใครผิดใครถูก (ส่วนใหญ่น่าจะเป็นฉันที่ผิด) แต่ฉันเกลียดและรังเกียจผู้หญิงคนนี้มาก

วันนั้นเขาให้กระดาษ A4 หนึ่งแผ่นที่เขียนเหตุผลมากมายที่ฉันควรจะเลิกเกลียดผู้หญิงอีกคน ที่ฉันควรให้อภัยเธอ และที่ท้ายกระดาษมีกลอนที่เขียนด้วยลายมือ  กลอนเขียนว่า

                     หัตถาพี่ทั้งสอง ประคองให้
                     หากว่าไร้ค่านัก พี่จักถอย
                     หากน้ำคำพี่เปลี่ยน เป็นเลื่อนลอย
                     พี่จะคอยจนกว่าเจ้า นั้นเข้าใจ
        
สำหรับฉันมันยิ่งเจ็บ เมื่อรู้ว่าหญิงคนนั้นสำคัญกับผู้ชายคนนั้นมากมายจนถึงกับต้องมาขอร้อง  ในเมื่อเขาอยากได้นัก ฉันก็จะไม่ให้อภัยเด็ดขาด  … กระดาษแผ่นนั้นก็กลายเป็นผุยผง

ทุกวันนี้ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยให้อภัยฉัน (ทั้งๆ ที่นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันอยากให้เกิดขึ้น)  เพราะฉันเองก็ไม่เคยให้อภัยผู้หญิงอีกคนหนึ่งเหมือนกัน  พวกเราทุกคนก็เลยต้องต่างคนต่างอยู่กันแบบอึดอัดในที่ทำงานเดียวกันกันไปซักอีกเจ็ดแปดปี ฉันหวังว่าอีกเจ็ดแปดปีที่ว่านี่ ฉันจะอดทนไม่เผชิญหน้า ไม่ก่อเรื่องร้ายๆ  ให้พ่อแม่หรือใครๆ ต้องทุกข์ใจก็พอ