สวัสดีค่ะวันนี้อยากจะมาถามว่าเราต้องการความอบอุ่นหรือป่าว..เราจะเล่าเรื่องให้ฟังนะคะ

เราเป็นเด็กอายุที่ไม่ถึง15ปี อยู่ที่ร.รชื่อดังแถวแยกเจ้าคุณทหาร เป็นเด็กเรียนGift สายวิทย์-คณิต ครอบครัวของเรามีอยู่ด้วยกันสี่คน พ่อ แม่ เราและน้องชาย ในบ้านของเราเป็นบ้านที่เรียกว่าไม่ค่อยจะอบอุ่นซักเท่าไหร่ พ่อก็ไปนอนกับน้อง เราก็มานอนกับแม่ เราเป็นเด็กที่สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง เจ็บปวดง่ายโดนฝนนิดหน่อยก็ไม่สบายหนัก คนที่ค่อยดูแลเราก็มีแต่แม่ แต่ตอนนั้นมันคืออดีต..ในปัจจุบันนี้ถึงแม้ว่าเราอยู่กับครอบครัวแต่ความรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เพื่อนมีแต่ก็ไม่สนิทกันเวลาทำงานกลุ่มเราก็ต้องทำงานคนเดียว กลับบ้านมาต้องทเองทั้งหมด จะกินข้าวตอนไหนก็มากินเองไม่มีการเรียกให้ไปกินข้าวด้วยกัน หิวแค่ไหนก็ต้องหาอะไรกินอง พ่อแม่ซื้อของมาให้หมด แต่ทำไมเราถึงรู้เหมือนเป็นตัวคนเดียว มีน้องก็เหมือนไม่มี น้องชอบมาดูถูก..ดูถูกเรื่องการเรียนที่เราเรียนได้น้อยกว่า พ่อแม่เอาไปเปรียบเทียบ เวลาไม่สบายจะกลับไปนอนพักที่บ้าน น้าก็ไม่ต้อนรับ ไม่มีใครดูแล พ่อแม่ตามมาด่า เราอยากกอดใครซักคนหนึ่งที่เข้าอยากกอดเราจริงๆ เราต้องการกำลังใจ เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้า จนบาบครั้งเราก็อิจฉาเพื่อนๆที่เข้ามีพ่อแม่ที่ใส่ใจ เรารู้สึกเหงา เราต้องการกอดใหญ่ที่กอดได้นานๆ ทุกครั้งที่อ.ถามเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวเราก็อาย เราอยากจะตะโกนว่าเราต้องการกอดอุ่นๆ เรามีความฝัน แต่ความฝันนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคเครียดหรือป่าว แต่เราเป็นคนไม่ค่อยพูด ใครว่าอะไรชอบเอามาเก็บ ไม่เคยบอกให้ใครรู้ เรามีเรื่องมากมายที่อยากบอกให้พ่อแม่รู้แต่ก็ไม่กล้า ทุกๆวันแม่ พ่อแม่ไม่เคยมาเราก็รู้ว่าพ่อแม่ต้องไปทำงาน สุดท้ายเราก็ต้องมองเวลาที่พ่อแม่กอดลูกตัวเองอย่างมีความสุข เราร้องไห้ทุกวัน เหมือนกับวันนี้และตอนนี้ก็ร้องไห้อยู่ แม่ชอบบอกเราว่าเรามันตัวน่ารำคาญของครอบครัว..เรามันน่ารำคาญหรอ เราอยากจะหนีมาอยู่บ้าน มาอยู่เงียบๆ แต่ก็ทำไม่ได้..เวลาดูคลิปที่เด็กๆเค้าได้กอดกัน เราก็อยากเป็นหนึ่งในนั้นที่อยากมีคนกอดบ้าง..