เรื่องมันมีอยู่ว่า ใน โรงเรียนแห่งหนึ่ง มีการเรียนลูกเสือวิสามัญเป็นปีแรก โดยมีครูคนหนึ่งชื่อครูเอ (นามสมมุติ) พูดกับเด็ก นักเรียนว่าเรียนแค่ม.4 ปีเดียว เรียนแบบสบายๆ นั่งเรียนในห้อง ดูประวัติความเป็นมานู่นนี่นั่น แต่พอเป็นจริงมานั่งตากแดด ครูมายืนคุยกันว่าจะเรียนอะไรยังไง แล้วให้เด็กนั่งตากแดด เด็กนักเรียนพอทน พอม.5 อ้าวเรียนอีก ครูเอบอกว่าอีกเทอมเดียว สาระๆ เทอม 2 สบายๆ แต่พอมาเทอม 2 เอ้าเรียนเหมือนเดิมนั่งตากแดดเหมือนเดิม พอ ม.6 บอกเรียนแค่เทอมแรกๆ เทอม2 สบายๆ (อีกแล้วหรอ) อ้ะนักเรียนยอม ทำให้ เรียนให้ แต่งชุดลูกเสือให้ ทั้งๆที่เด็กแทนที่จะเอาเวลามาอ่านหนังสือ ติวหนังสือสอบ แกทแพท อ้ะพอจบเทอมแรก มาเทอม 2 เอ้าเรียนจ้า คือมองบน อะไรไหนคำพูดที่ครูเอพูดไว้ ตั้งแต่ ม.4 ม.5 ม.6 เทอมแรก ไหนล้ะสัญญา เปิดเรียนมาได้ 1 อาทิตย์ นร กลุ่มหนึ่งถามครูเอว่า ครูคะ พรุ่งนี้แต่งชุด ลูกสือไหมคะ ครูเอบอกว่าไม่ต้องแต่งๆ นร รู้กันทั่ว พอวันพุธ ไม่แต่งชุดลูกเสือมา เด็กนักเรียนโดนครูซี (นามสมมุติ) ทำโทษโดยการแต่งเครื่องแบบเป็นเวลา 1 เดือน พอ นร ถามครูเอ แต่ครูเอไม่สนใจ นร แต่ทำไมครูเอ ไม่รับผิดชอบกับการที่เป็นคนบอก นร ว่าไม่ต้องแต่งเครื่องแบบ อยากรู้ว่า จรรยาบรรณของครูคืออะไรหรอ การโกหกเด็กนักเรียน ให้ความหวังนักเรียน ไม่เป็นคำพูด ไหนล้ะตัวอย่างที่ดีของเยาวชนไทย เด็กนักเรียนพวกนี้ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรเรยหรอครับ