ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสังคมบ้านเราปลูกฝังความคิดแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว กับการที่พ่อแม่จับกลุ่มคุยเรื่องลูก แล้วอวยลูกตัวเอง ข่ม ลูกชาวบ้านกันอย่างมันส์ปาก ซึ่งผมว่าก็ไม่แปลกนะ ถ้าลูกตัวเองได้ดี แล้วจะอวย แต่บ้างครั้งก็อวยทับกันเกินไป
เหตุเกิดว่า
    เมื่อเช้าวันนี้เอง ผมนั่งทานข้าวอยู่ร้านข้าวแกงร้านนึง และได้ไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่ ผัวเมีย คู่นึง ก็ดูเป็นคนปกติดี กำลังเมาส์มอยกับโต๊ะข้างๆ อย่างเมามันส์ ซึ่งผมจับประเด็นได้ว่า ป้าที่นั่งข้างๆผม บอกว่า ดิฉัน มีลูกสี่ คนนะ คนโตนี่มหาลัย แล้ว ส่วนที่เหลือก็มัธยมกัน คนเล็กสุดกำลังจะสอบเข้าระดับมัธยม อีป้าข้างๆ ก็ อ่อ เออ ดีแล้วเกิดลูกไล่ ๆ อายุ กัน แล้วคนโตเรียนไหนหรอ ทันที อีป้าก็ตอบว่า อ่อ เรียนวิศวะ นี่เทอมนี้เค้าเครียดมากเลย นะเอาเกียรตินิยมให้ได้ มาฝากแม่ ส่วนคนที่เหลือ ก็ให้อ่านหน้งสืออย่างเดียว ไม่ให้เที่ยว จะได้เก่งๆ แบบพี่ มัน อีป้าอีกคนนึง ก็อวยลูกตัวเอง เออ ลูกดิฉัน ก็เรียน แพทย์ เครียดเหมือนกัน เค้าจะเอาเหรียญทองมาให้ ฉัน ฉันก็เป้นห่วงลูก ไม่รู้จะไหวมั๊ย แต่ฉันบอกว่าเค้าไปว่า ต้องไหวนะลูก แล้วก็อวยอีกว่า เพิ่งซื้อนั้นนี่ให้ เป็นของขวัญ เกทับกันไปต่าง ๆ นานา  ฟังอยู่รู้สึกว่า จะเกทับกันทำไมว่ะเนี้ย ผลัดกันชมไปชมมา แต่เหมือนจะกระแทกกันไปเรื่อย ๆว่า ยังไงลูกกุก็ดีกว่าลูกคุณเมิง  (หน้ากากเข้าหาชัดๆ)

คือ มีลูกดี เรียนเก่ง ก็โม้ได้นะ คนเป็นพ่อแม่ ภูมิใจ แต่ถ้าเยอะเกินไปนี่ไม่รู้สึกอึดอัดบ้างอ่อ ที่ต้องเกทับกันแบบนี้บ่อยครั้ง

ใครเคยเจอหรือได้ยินสถานการณ์อะไรแบบนี้บ้างมั๊ย หรือว่า เจออยู่ทุกวัน ความจริงเป็นอย่างไหร่ใครจะรู้ รู้แค่ตอนนี้กุโม้ไว้ก่อน 5555+  เพลีย

(ด่าได้นะแต่อย่าแรง) จุ๊บๆ