อยู่ๆก็หดหู่ขึ้นมา คือหดหู่เฉยๆอากาศหนาว ฝนตก อยู่คนเดียว เกิดอาการฟุ้งซ่านว่าเวลาตายจะเป็นยังไงนะ ชีวิตหลังความตายมีจริงมั้ย สิ่งเดียวที่กลัวคือกลัวความทรงจำหายค่ะ ไม่กลัวเจ็บปวดแต่กลัวลืมพ่อแม่ กลัวลืมตัวเอง กลัวลืมว่าชีวิตเคยเป็นยังไง ถึงชีวิตจะไม่ได้มีความทรงจำดีเลิศอะไรแต่ก็ไม่ได้อยากจะลืมมัน กลัวว่าถ้าวันนึงพ่อหรือแม่เป็นอะไรไป จะอยู่ยังไงนะ ถ้าตอนนั้นเราไม่มีใครล่ะ เราจะมีชีวิตทำงานเก็บเงินกลับบ้านมากินข้าวคนเดียวงี้เหรอ แล้วเรามีชีวิตกันเพื่ออะไรเหรอคะ เพื่อทำงานหนัก หาเงิน แต่งงาน มีลูก เสียคนที่รักไป แก่ ตาย แค่นี้หรอคะ งั้นเราเกิดมาทำไมล่ะ เคยคิดว่าถ้ามีเงินเยอะๆจะมีความสุขแต่อยู่ๆก็รู้สึกว่า มีเงินแล้วไงอ่ะ มีเงินก็ต้องตาย มีเงินวันนึงก็ต้องเสียคนที่รัก ของภายนอกทำให้มีความสุขจริงๆเหรอ คือหดหู่มากค่ะ จะทำยังไงดีคะ อยากเลิกคิดไปเลย ไม่ก็ปลงให้ได้ ทำยังไงให้เลิกคิดเรื่องแบบนี้ดี ไม่มีความสุขเลย ตื้อๆเหมือนข้างในมันโหวงๆ อยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก บรรยากาศมันดูขมุกขมัวไปหมด ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมก็แล้วยังไม่หยุดคิด อายุ 18 รู้สึกว่าเวลาที่ผ่านมามันผ่านไปเร็วจัง สั้นจัง ควรทำยังไงให้มีความสุขดีคะ อยากเลิกคิด อยากหายจากอารมณ์หดหู่ อยากมองโลกแง่บวก อยากจะเป็นประเภทที่ยอมรับทุกอย่างได้ มองโลกแง่บวก