สวัสดีค่าทุกโคนนนน!!...พอดีเรามีเรื่องอยากจะมาเล่าให้ทุกคนฟัง เป็นเรื่องของเราเอง ขอย้ำ!เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับตัว ไม่ได้ลอกเลียนเเบบใคร เเต่ที่จะมาเล่าให้ฟังในนี้ มีจุดประสงค์เพื่อเป็นเเรงบันดาลใจเเละกำลังใจ ให้กับผู้หญิงที่กำลังท้อเเท้ในความรัก อย่าเพิ่งหมดหวังกับความรักนะคะเพราะบางทีอาจมีใครที่กำลังรอคุณอยู่ เอาล่ะๆ จะเข้าเเล้วนะ ขอเเทนตัวเองว่าโม(นามสมมุติ)นะคะ....
เมื่อนานมาเเล้ว สมัยเมื่อตอนที่โมยังเรียนอยู่ม.4 โมเป็นผู้หญิงที่อ้วน ไม่ค่อยรักสวยรักงามตอนนั้นโมน้ำหนักประมาณ90กว่าๆได้ อ้วนใช่มั้ยหล่ะ5555+ ใช่.ตอนนั้นโมอ้วนมากก ทั้งดำ ทั้งอ้วน เเต่โมมีเพื่อนเยอะนะ เพราะโมเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย ร่าเริงยิ้มเก่ง....โมไม่เคยมีเเฟนเลยเหตุผล..ทุกคนก็น่าจะรู้ TT ความอ้วนของโม เป็นอุปสรรคในเรื่องของความรักมาโดยตลอด ถามว่าทำไมไม่ลดความอ้วนหล่ะ โมขอบอกก่อนว่า มันป็นกรรมพันธ์ุค่ะ โมอ้วนมาตั้งเเต่เด็กๆ พ่อกับแม่ก็อ้วน โมเคยไปปรึกษาคุณหมอ ตอนนั้นคุณหมอบอกว่า ลดได้ เเต่ต้องใช้เวลานานกว่าคนปกติ หลายคนทักนะคะว่าถ้าโมลดความอ้วน โมจะสวยมาก อุ้ย!จริงอ่อ555555+ โมเริ่มลดตั้งเเต่ม.3 เเต่ก็นะมันลดช้ามากกเเล้วตอนนั้นก็เรียนด้วย เราเลยโฟกัสเรื่องการเรียนมากกว่าการดูเเลสุขภาพ เเต่ก็พยายามลดมาจนถึงทุกวันนี้นะคะเอาล่ะเช้าเรื่องต่อ ช่วงนั้นเป็นช่วงใกล้ปิดเทอมก้อมีสายโทรมาจากแม่
โม: ฮัลโหลลขุ่นเเม่
แม่: โม..ใกล้ปิดเทอมเเล้ว มาอยู่กับเเม่ที่กรุงเทพซักเดือนสองเดือนมั้ยลูก แม่คิดถึงจัง
โม: โมก็คิดถึงเเม่น้าาา เเต่โมไม่อยากไปกรุงเทพอ่าาาา เเม่กลับมาหาโมสิ
เเม่: แม่ต้องทำงานนะลูก กลับไปได้วันสองวัน ยังไม่หายคิดถึงลูกเลย
โม: นั้นสิ.เเต่โมไม่อยากไปอยู่กรุงเทพอ่าา มันวุ่นวายโมไม่ชอบ
แม่: งั้นก็ตามใจเรา.ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ปล่อยให้ผู้หญิงเเก่บ้างานนั่งคิดถึงลูกอยู่คนเดียวตามลำพังก็ได้ แม่ไม่ว่าอะไรเราหรอก แม่โอเค..
ถามว่า ถ้าเป็นคุณจะตอบตกลงมั้ย แน่นอนเจอเเม่เล่นมุขนี้เข้าไป ใจอ่อนสิคะ
โม: โอเคๆ
ั้นเดี๋ยวโมไปอยู่กับเเม่เดือนครึ่งนะ
แม่: จริงนะลูกกกกกกก! (เสียงแม่ดีใจหนักมาก)
โม: ค่ะแม่...งั้นเเค่นี้ก่อนนะโมจะเข้าสอบเเล้ว
แม่: จ๊ะลูก รักลูกน้าาา
โม: ค่ะเเม่ รักเเม่เหมือนกัน
หลังสอบเสร็จโมกับเพื่อนก็ไปฉลองกันตามประสาวัยรุ่นทั่วไปที่เวลาสอบเสร็จต้องไปฉลองกันก่อนปิดเทอม เพื่อนเเก๊งค์โมมีทั้งหมด4คนค่ะรวมโมด้วย มีผู้หญิง3ผู้ชาย1 อ้อลืมบอกไปว่า โมเป็นเด็กต่างจังหวัดนะคะ คงบอกไม่ได้ว่าจังหวัดไหน
เพื่อนคนที่1(เรียกแทนว่า ตี้): อีโมปิดเทอมนี้มีเเพลนจะไปไหนป่ะ
โม: มีว่ะ..กูต้องไปอยู่กรุงเทพกับแม่เดือนครึ่งอ่ะ
เพื่อนคนที่2(เรียกเเทนว่า เเตง): โห่! รัยว่ะ พวกกูจะไปเที่ยวทะเลกันมะรืนนี้ ไม่ไปไม่ได้นะเว้ยย!
โม: ไม่ได้จริงๆว่ะ กูนัดกับเเม่ไว้เเล้ว
เพื่อนคนที่3(เรียกแทนว่า ไอ้มิค): เลื่อนนัดแม่ไปก่อนไม่ได้เหรอว่ะ เวลาตั้งเยอะไปเที่ยวกะพวกกูก่อนซักสองสามวันดิ (ไอ้เนี่ยเเหละที่เป็นเพื่อนผู้ชาย)
โม: ไม่ได้เว้ยย! กูนัดกับเเม่เเล้ว กูสงสารแม่ แม่อยากเจอกู! พวกก้อค่อยไปตอนกูกลับมาไม่ได้เหรอว่ะ
ไอ้มิค: ไม่ได้กูจองโรงแรมไว้เเล้ว เลื่อนไม่ได้ด้วย
โม: งั้นพวกก็ไปเหอะ กูต้องไปหาเเม่จริงๆ
ตี้: เออๆ งั้นก็เเล้วเเต่ งั้นพวกกูไปเที่ยวกันนะ
โม: เออ
ถามว่าตอนนั้นอยากไปกับเพื่อนมั้ย บอกเลยว่าอยากไปมากกกกกกกกก เเต่ก้อนะ สงสารเเม่ คิดถึงเเม่ดั้ว เลือกเเม่ดีกว่า เเต่ก็ยังลังเลนะ ว่าจะเลื่อนแม่ดีมั้ย555555+ พอเราฉลองกันเสร็จก็ต่างคนต่างกลับบ้าน จนเช้าวันรุ่งขี้นก่อนที่จะไปหาเเม่1วัน
พ่อ: โม!เตรียมของยัง พรุ่งนี้จะไปหาเเม่เเล้วนะ
โม: เตรียมเเล้วพ่อ ไม่ต้องห่วง
พ่อ: ดีมากลูกพ่อ
โม: พ่อ ถ้าโมอยากเลื่อนนัดแม่จะเป็นไรมั้ย
พ่อ: อ้าว! ทำไมหล่ะ
โม: ก็โมอยากไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนอ่าา
พ่อ: เเล้วเเต่เรา...เเต่พ่ออยากบอกอะไรอย่างนึงนะ แม่เขาคิดถึงลูกมาก พอรู้ว่าลูกจะไปหาเเม่เขาก็เตรียมห้อง ทำความสะอาดบ้าน เมื่อกี้ก็ตื่นเต้นโทรหาพ่อถามว่าลูกตื่นยัง เเม่กำลังไปจ่ายตลาดเตรียมของกินไว้ให้ลูก.. เพราะงี้ไงโมถึงอ้วน เป็นเพราะพ่อกับแม่แท้ๆ(ไม่เคยโทษตัวเองเลยเรา5555+)
โม: ค่ะพ่อ ไปก็ไป
-เเละเเล้วก็ถึงวันที่โมต้องไปหาเเม่-
-
-
-
-
-
-
เอาหล่ะค่ะ พักไว้เท่านี้ก่อนนะคะ ตอนนี้ทุกคนจะได้รู้จักกับเพื่อนๆ พ่อและแม่ของโม เเต่เรื่องราวความทรงจำทั้งหมดของโมจะเริ่มต้นขึ้น ตอนที่โมเริ่มไปกรุงเทพ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ เพราะตอนต่อไป ทุกคนจะได้รู้จักกับคน คนหนึ่งที่เป็นเรื่องราวความทรงจำของโมเเน่นอนค่ะ
ปล. ถ้ามีข้อผิดผลาดประการใดโมขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ เพราะนี่เป็นครั้งเเรกที่คิดจะนำเรื่องของตัวเอง มาเล่าให้เพื่อนๆฟัง โมจะพยายามเล่าออกมาให้ดีที่สุดนะคะ คำพูดบางคำที่พูดกับเพื่อนอาจจะหยาบคายบ้างนิดๆนะคะ5555+ แต่อยากบรรยายออกมาให้สมจริงกับเหตุการณ์นั้นๆที่สุดค่ะ ฝากเรื่องของโมด้วยนะค้าาาา
รักแท้ข้างในจิตใจ
เมื่อนานมาเเล้ว สมัยเมื่อตอนที่โมยังเรียนอยู่ม.4 โมเป็นผู้หญิงที่อ้วน ไม่ค่อยรักสวยรักงามตอนนั้นโมน้ำหนักประมาณ90กว่าๆได้ อ้วนใช่มั้ยหล่ะ5555+ ใช่.ตอนนั้นโมอ้วนมากก ทั้งดำ ทั้งอ้วน เเต่โมมีเพื่อนเยอะนะ เพราะโมเป็นคนที่เข้ากับคนง่าย ร่าเริงยิ้มเก่ง....โมไม่เคยมีเเฟนเลยเหตุผล..ทุกคนก็น่าจะรู้ TT ความอ้วนของโม เป็นอุปสรรคในเรื่องของความรักมาโดยตลอด ถามว่าทำไมไม่ลดความอ้วนหล่ะ โมขอบอกก่อนว่า มันป็นกรรมพันธ์ุค่ะ โมอ้วนมาตั้งเเต่เด็กๆ พ่อกับแม่ก็อ้วน โมเคยไปปรึกษาคุณหมอ ตอนนั้นคุณหมอบอกว่า ลดได้ เเต่ต้องใช้เวลานานกว่าคนปกติ หลายคนทักนะคะว่าถ้าโมลดความอ้วน โมจะสวยมาก อุ้ย!จริงอ่อ555555+ โมเริ่มลดตั้งเเต่ม.3 เเต่ก็นะมันลดช้ามากกเเล้วตอนนั้นก็เรียนด้วย เราเลยโฟกัสเรื่องการเรียนมากกว่าการดูเเลสุขภาพ เเต่ก็พยายามลดมาจนถึงทุกวันนี้นะคะเอาล่ะเช้าเรื่องต่อ ช่วงนั้นเป็นช่วงใกล้ปิดเทอมก้อมีสายโทรมาจากแม่
โม: ฮัลโหลลขุ่นเเม่
แม่: โม..ใกล้ปิดเทอมเเล้ว มาอยู่กับเเม่ที่กรุงเทพซักเดือนสองเดือนมั้ยลูก แม่คิดถึงจัง
โม: โมก็คิดถึงเเม่น้าาา เเต่โมไม่อยากไปกรุงเทพอ่าาาา เเม่กลับมาหาโมสิ
เเม่: แม่ต้องทำงานนะลูก กลับไปได้วันสองวัน ยังไม่หายคิดถึงลูกเลย
โม: นั้นสิ.เเต่โมไม่อยากไปอยู่กรุงเทพอ่าา มันวุ่นวายโมไม่ชอบ
แม่: งั้นก็ตามใจเรา.ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ปล่อยให้ผู้หญิงเเก่บ้างานนั่งคิดถึงลูกอยู่คนเดียวตามลำพังก็ได้ แม่ไม่ว่าอะไรเราหรอก แม่โอเค..
ถามว่า ถ้าเป็นคุณจะตอบตกลงมั้ย แน่นอนเจอเเม่เล่นมุขนี้เข้าไป ใจอ่อนสิคะ
โม: โอเคๆ
แม่: จริงนะลูกกกกกกก! (เสียงแม่ดีใจหนักมาก)
โม: ค่ะแม่...งั้นเเค่นี้ก่อนนะโมจะเข้าสอบเเล้ว
แม่: จ๊ะลูก รักลูกน้าาา
โม: ค่ะเเม่ รักเเม่เหมือนกัน
หลังสอบเสร็จโมกับเพื่อนก็ไปฉลองกันตามประสาวัยรุ่นทั่วไปที่เวลาสอบเสร็จต้องไปฉลองกันก่อนปิดเทอม เพื่อนเเก๊งค์โมมีทั้งหมด4คนค่ะรวมโมด้วย มีผู้หญิง3ผู้ชาย1 อ้อลืมบอกไปว่า โมเป็นเด็กต่างจังหวัดนะคะ คงบอกไม่ได้ว่าจังหวัดไหน
เพื่อนคนที่1(เรียกแทนว่า ตี้): อีโมปิดเทอมนี้มีเเพลนจะไปไหนป่ะ
โม: มีว่ะ..กูต้องไปอยู่กรุงเทพกับแม่เดือนครึ่งอ่ะ
เพื่อนคนที่2(เรียกเเทนว่า เเตง): โห่! รัยว่ะ พวกกูจะไปเที่ยวทะเลกันมะรืนนี้ ไม่ไปไม่ได้นะเว้ยย!
โม: ไม่ได้จริงๆว่ะ กูนัดกับเเม่ไว้เเล้ว
เพื่อนคนที่3(เรียกแทนว่า ไอ้มิค): เลื่อนนัดแม่ไปก่อนไม่ได้เหรอว่ะ เวลาตั้งเยอะไปเที่ยวกะพวกกูก่อนซักสองสามวันดิ (ไอ้เนี่ยเเหละที่เป็นเพื่อนผู้ชาย)
โม: ไม่ได้เว้ยย! กูนัดกับเเม่เเล้ว กูสงสารแม่ แม่อยากเจอกู! พวกก้อค่อยไปตอนกูกลับมาไม่ได้เหรอว่ะ
ไอ้มิค: ไม่ได้กูจองโรงแรมไว้เเล้ว เลื่อนไม่ได้ด้วย
โม: งั้นพวกก็ไปเหอะ กูต้องไปหาเเม่จริงๆ
ตี้: เออๆ งั้นก็เเล้วเเต่ งั้นพวกกูไปเที่ยวกันนะ
โม: เออ
ถามว่าตอนนั้นอยากไปกับเพื่อนมั้ย บอกเลยว่าอยากไปมากกกกกกกกก เเต่ก้อนะ สงสารเเม่ คิดถึงเเม่ดั้ว เลือกเเม่ดีกว่า เเต่ก็ยังลังเลนะ ว่าจะเลื่อนแม่ดีมั้ย555555+ พอเราฉลองกันเสร็จก็ต่างคนต่างกลับบ้าน จนเช้าวันรุ่งขี้นก่อนที่จะไปหาเเม่1วัน
พ่อ: โม!เตรียมของยัง พรุ่งนี้จะไปหาเเม่เเล้วนะ
โม: เตรียมเเล้วพ่อ ไม่ต้องห่วง
พ่อ: ดีมากลูกพ่อ
โม: พ่อ ถ้าโมอยากเลื่อนนัดแม่จะเป็นไรมั้ย
พ่อ: อ้าว! ทำไมหล่ะ
โม: ก็โมอยากไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนอ่าา
พ่อ: เเล้วเเต่เรา...เเต่พ่ออยากบอกอะไรอย่างนึงนะ แม่เขาคิดถึงลูกมาก พอรู้ว่าลูกจะไปหาเเม่เขาก็เตรียมห้อง ทำความสะอาดบ้าน เมื่อกี้ก็ตื่นเต้นโทรหาพ่อถามว่าลูกตื่นยัง เเม่กำลังไปจ่ายตลาดเตรียมของกินไว้ให้ลูก.. เพราะงี้ไงโมถึงอ้วน เป็นเพราะพ่อกับแม่แท้ๆ(ไม่เคยโทษตัวเองเลยเรา5555+)
โม: ค่ะพ่อ ไปก็ไป
-เเละเเล้วก็ถึงวันที่โมต้องไปหาเเม่-
-
-
-
-
-
-
เอาหล่ะค่ะ พักไว้เท่านี้ก่อนนะคะ ตอนนี้ทุกคนจะได้รู้จักกับเพื่อนๆ พ่อและแม่ของโม เเต่เรื่องราวความทรงจำทั้งหมดของโมจะเริ่มต้นขึ้น ตอนที่โมเริ่มไปกรุงเทพ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ เพราะตอนต่อไป ทุกคนจะได้รู้จักกับคน คนหนึ่งที่เป็นเรื่องราวความทรงจำของโมเเน่นอนค่ะ
ปล. ถ้ามีข้อผิดผลาดประการใดโมขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ เพราะนี่เป็นครั้งเเรกที่คิดจะนำเรื่องของตัวเอง มาเล่าให้เพื่อนๆฟัง โมจะพยายามเล่าออกมาให้ดีที่สุดนะคะ คำพูดบางคำที่พูดกับเพื่อนอาจจะหยาบคายบ้างนิดๆนะคะ5555+ แต่อยากบรรยายออกมาให้สมจริงกับเหตุการณ์นั้นๆที่สุดค่ะ ฝากเรื่องของโมด้วยนะค้าาาา