วงดนตรีขนาดใหญ่แบบวงออร์เคสตร้า สมมุติเอาซัก 50 คนเล่นด้วยกัน ถ้าไม่มีคนคอยกำกับ รับรองว่าสนุกครับ โน๊ตเพลงคลาสสิคเวลาใส่เครื่องหมายต่างๆ เช่นพวกความเร็ว-ช้า ความดัง-ค่อย อารมณ์เพลงของเพลง ฯลฯ พวกนี้บางทีไม่มีอะไรเป็นเกณฑ์เป๊ะๆ เป็นการประมาณเอา เช่นความเร็ว Allergro เค้าบอกเร็วอย่างมีชีวิตชีวา กระฉับกระเฉง แล้วทีนี้ไอ้คำว่ามีชีวิตชีวา กระฉับกระเฉงของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน ถ้าเล่นแค่คนเดียวก็เล่นได้ตามใจ แต่ถ้า 2 คน 3 คน 10 คน 50 คน หรือ 100 คน แล้วต่างคนต่างตีความไปคนละทิศคนละทาง เวลาเล่นด้วยกันพร้อมๆ กันมันคงจะดูไม่จืดล่ะครับ หน้าที่ของวาทยากรจึงไม่ใช่แค่แกว่งๆ ไม้ไปมาหรือยืนโยกหน้าโยกหลังให้ดูตื่นตาตื่นใจแค่นั้นครับ แต่วาทยากรคือคนควบคุมทุกอย่างในวงให้เข้าที่เข้าทาง เสียงจากวงที่เราได้ยินนั่นคือเสียงที่วาทยากรตีความบทเพลงแล้วสั่งการให้วงเล่นออกมาให้คนฟังได้รับรู้ตามที่ตนเองต้องการ เพลงเดียวกัน วงเดียวกัน แต่วาทยากรคนละคน เชื่อไหมครับ เสียงและอารมณ์เพลงต่างกันไปคนละอย่างเลย ส่วนท่าทางการสื่อสารกับวง อันนั้นแล้วแต่จะซ้อมกันมาครับเพราะวาทยากรแต่ละท่านก็มีท่าทาง รูปแบบการใช้ภาษากายที่แตกต่างกันไป เคยมีเรื่องกล่าวถึงความละเอียดละออของวาทยากรท่านนึง พอดีผมจำชื่อไม่ได้ เป็นการซ้อมวงตามปกติ แต่เผอิญวันนั้นมีนักไวโอลินคนนึงในวงลืมเอาไวโอลินประจำตัวของตัวเองมาจึงหาหยิบยืมเอาตัวอื่นมาใช้แทน การซ้อมก็เริ่มขึ้น แต่พอเล่นไปได้นิดหน่อย วาทยากรท่านนั้นก็สั่งหยุดวง คนในวงก็นั่งงงว่าเกิดอะไรขึ้น วาทยากรท่านนั้นก็ถามไปที่แนวไวโอลินว่าใครไม่ได้ใช้ไวโอลินของตัวเองในวันนี้ ก็เลยทราบว่ามีคนลืมเอาไว้ที่บ้าน ท่านจึงสั่งให้นักดนตรีคนนั้นกลับไปเอาไวโอลินของตัวเองกลับมาก่อนจึงจะเริ่มซ้อมต่อ นั่นคือความละเอียดละออและพรสวรรค์ในการแยกแยะรายละเอียดของเสียงของวาทยากรที่แม้แต่เสียงที่ได้จากกลุ่มไวโอลินที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิมเพียงแค่คนเดียวท่านก็ไม่ปล่อยผ่าน ท่านสามารถได้ยินความผิดเพี้ยนเพียงน้อยนิดของเสียงที่ออกมาได้แม้ในขณะที่วงทั้งวงกำลังเล่นพร้อมกัน นี่คงพอจะทำให้เห็นถึงความสำคัญของวาทยกรได้ครับ