จากเมื่อก่อนที่ปรกติดูด้วยความชื่นชมยินดี ในพระบารมีของท่าน
และจุกๆ กลั้นๆ เกือบทุกครั้ง เวลาท่อนพีคขึ้นที่...
"ขอบันดาล ธ ประสงค์ใด จงสฤษดิ์ดัง หวังวรหฤทัย"

แต่เมื่อวานนี้แค่เพลงขึ้น น้ำตามันก็ซึม ความรู้สึกมันซึม เป็นครั้งแรกที่รู้สึกซึมลึกไปกับภาพทุกภาพที่ปรากฏ
จดจำใบหน้าของท่านในทุกภาพ ภาพที่ท่านเยี่ยมราษฎร ภาพที่ท่านนั่งอยู่กับประชาชนของท่าน ภาพในโครงการพระราชดำริต่างๆ

จนถึงท่อนพีคท่อนนั้นอีกแล้ว "ขอบันดาล ธ ประสงค์ใด จงสฤษดิ์ดัง หวังวรหฤทัย"
ครั้งนี้มันไม่ใช่แค่จุก แต่มันลึกไปถึงหัวใจ เข้าใจจริงๆ กับคำว่า "สำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้"
คิดถึงท่านจริงๆ...


ไปดูหนังที่โรงของเมเจอร์ฯ ค่ะ คิดว่าถ้าเป็นโรงของ SF คงร้องแบบกลั้นไม่อยู่ เพราะส่วนตัวชอบเวอร์ชั่นของ SF มากกว่า
แล้วความรู้สึกแรก พวกคุณรู้สึกอย่างไรคะ...