ลองนึกภาพตามนะคะ ตอนนี้กำลังมีเรื่องทุกข์ใจเกี่ยวกับสามี คือเขาก็ดูแลดีค่ะ จากที่เมื่อก่อนเที่ยวค่อนข้างบ่อย ตอนนี้ก็กลับบ้านเร็วขึ้น แทบจะทุกวัน เวลาหิวก็ทำอะไรให้กินตลอด เขาทำงานกลางคืน เราทำงานกลางวัน แล้วเราก็แพ้ท้องหนักมาก เวลายาหมดจะไปหาหมอเช้าๆ เค้าก็ไม่ยอมตื่นไปส่ง บอกให้เราไปเองบ้าง แต่บางครั้งก็ยอมไป ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมเวลาเราเจ็บเราป่วยจะมีเรื่องให้น้อยใจหรือให้คิดตลอด เราก็เลยสับสนลังเลว่า ควรจะอยุ่กับเค้าต่อไปเพราะเค้าก็มีส่วนดีอยู่เพื่อลูก หรือจะหยุดอยู่แค่นี้
เหตุการณ์ที่ 1. วันรุ่งขึ้นหมอนัด ตรวจเลือด หมอบอกต้องมาทั้งสองคน เราก็บอกเค้าแล้วให้กลับบ้านเร็วๆนะ จะได้นอนเช้าๆ หมอนัดเช้า สรุปเค้าไปกินเหล้ากับที่ทำงานกลับมาซะ 6 โมงเช้าแล้วก็มีอาการเมาเราโมโหมาก แต่เขาก็ไปหาหมอกับเราเพราะเราบังคับ ตอนนั้นตลอดทางเราก็ไม่คุยกับเค้าเลย
2. วันนั้นเราแพ้ท้องหนักมากยาหมดก็เลยให้เค้าไปส่งไปหาหมอ ตอนเช้าปลุกเค้าแต่เค้าไม่ยอมตื่นบอกให้เราไปหาหมอเอง เราก็เลยโทรบอกให้พ่อมารับไปหาหมอ
3. เราเกิดปวดท้อง แสบท้องตอนกลางคืน เราโทรไปบอกเค้าว่าเราปวดท้อง เค้าบอกเค้ากินเหล้าอยู่พึ่งมาถึง เราก็เริ่มโมโหปวดท้องก็ปวดทำไมช่วยอะไรไม่ได้เค้าก็บอกจะรีบกลับมาหา เราโทรหาเค้าตั้งแต่เที่ยงคืนที่เลิกงาน ตี 2 ตี 3 ก็ไม่กลับเราก็ถามว่ายังไง (มีทะเลาะกันด้วย เราด่าเค้าด้วย)เค้าก็บอกจะกลับแล้ว จนถึง ตี 4 เราทนไม่ไหวให้พ่อมารับอีกตามเคย เราเสียใจมากว่าทำไมเค้าไม่สนใจอาการเราเลย สรุปคือ เค้ากลับบ้านตอน 7 โมงเช้า
เราก็บอกเค้าว่าพอเถอะ ถ้าไม่สนใจกันแบบนี้ก็จบๆกันไป แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่สนใจ ไม่โทรมาง้อ หรือมาถามอะไรเลย
เราก็เลยคิดว่าเราควรอยู่เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมั้ย หรือจะเอาข้อดีข้อเสียของเค้ามาหารกัน เพราะเราก็เป็นคนใจร้อนมีข้อเสียเหมือนกันและเค้าก็เป็นคนที่ทนเราได้เหมือนกัน ตอนนี้เราสับสนมาก
.
คุณแม่ยังเป็นวัยรุ่นอยู่นะคะ
ปล. บางครั้งเราก็น้อยใจว่าผู้ชายนี่ไม่ต้องลำบากรับผิดชอบอะไรก็ได้เนอะ ทำใครท้องถ้าไม่บอกก็คงไม่มีใครรู้
แต่ผู้หญิงสิ ต้องอุ้มท้อง ต้องแบกท้องไว้ ไปไหนใครๆก็รู้