ความเคยชินบางอย่างที่ไม่ถึงกับฝังแน่น แต่มันมีอยู่ รู้ว่าคงต้องใช้เวลาที่จะลบความเคยชินนี้ แต่ ณ ช่วงเวลานี้ มันอึดอัด ไม่ถึงกับกระวนกระวายหรือรบกวนการใช้ชีวิต แต่มันยังมีอยู่ในหัว ...

รู้..รู้ว่าพอถึง ณ ช่วงเวลาหนึ่งที่นานพอ สมองก็คง delete อะไรพวกนี้ให้หายหรือเลือนไป แต่ทำไมแค่พอนึกว่า สมองตัวเองจะ delete อะไรพวกนี้ให้หายไปแบบฝังกลบ ทำไมถึงใจหายนัก คล้ายจะสมัครใจที่จะแบกก้อนหินก้อนนึงเอาไว้ทั้งที่รู้ว่า มันทำให้หนัก แต่กลับไม่พร้อมที่จะโยนมันให้หายลับตาไป ..

เข้ามาระบายค่ะ เพราะนั่งจ้องหน้าจอมาสักพักแล้ว เข้ามาระบาย..ก่อนที่ความเคยชินจะทำให้ความตั้งใจเป๋ไป และทำในสิ่งที่รู้ว่าจะทำให้ทุกอย่างวนกลับซ้ำรอยเดิม

คิดถึงไหม ไม่เชิง..หรือว่าคิดถึงก็ไม่รู้นะ มันไม่ได้ร้อนรนอะไรมาก แต่มันมี "นึกถึง" ..นึกถึงแล้วก็ถอนใจ

ขอบคุณพันทิปนะคะสำหรับพื้นที่ระบาย ขอบคุณห้องบางระกำมีพื้นที่ให้เวิ่นเว้อ อ่ะ รู้สึกดีขึ้นละ ..ใครที่หลงเข้ามาอ่านก็ขอบคุณนะคะ 555

ว่าแต่..คุณล่ะ มีความเคยชินที่ดีต่อความรู้สึกแต่อยากตัดขาดบ้างไหม.. เล่าสู่กันฟังบ้าง

ปล. แท็กออโต้ที่ขึ้นมาให้แต่ละแท็กทำไมมันดราม่าจัง 555 คือมันก็ไม่ถึงกับต้องแท็กศาลาคนเศร้า / ไม่ถึงกับต้องแท็ก hurt room / ไม่ได้เป็นปัญหาชีวิต  / ไม่ได้เป็นความรักวัยรุ่นหรือวัยทำงาน (มีเสียงกระซิบบอก งั้นเมิงไปแท็กห้องสุขภาพจิตไป 555) งั้นแท็กเองได้ไหม ..แท็กนี้ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้#คิดถึง