เรื่องมีอยุ่ว่า เรากับเเฟนเรียนมหาลัยกันเเล้ว คนละมอคนละคณะ ของเเฟนจะไปทางทฤษฎีเยอะของเราปฏิบัติเยอะ ช่วงนี้เขาเรียนเยอะมากๆคือวันนึงคุยกันน้อยเราก็มีมุมน้อยใจเเต่ก็ทักไปให้กำลังใจทักถามกินข้าวยังกลับ

อยากให้พันทิปอยู่ยั่งยืน แต่ต้องบอกตามตรง กระทู้บางลักษณะ(ที่หมู่นี้เจอบ่อย) และเรา (โดยส่วนตัว) ต้องเมินหนี 1. กระทู้จั่วหัวแรงๆ เรียกคน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นกระทู้แรก มันน่าสงสัยตรงคนที่ไม่เคยตั้ง ไม่เค

วันนี้มีงานเเถวบ้านซึ่งเป็นงานของญาติ เราก็ไม่ได้อะไรหรอก เเต่มันเเค่รู้สึกอึดอัดที่พ่อเเม่พยายามบังคับเราให้ไปพบญาติผู้ใหญ่ เราเเค่อยากอยู่ในพื้นที่ของเราไม่อยากไปยุ่งกับใคร ถ้าเราไปก็ไม่มีอะไรจะให้เ

เนื่องจากตอนนี้ประกาศปิดจังหวัด ปิดสถานที่ต่างๆ และกักตัว มหาลัยก็เลยไม่ได้ไป(นศ.ป.โท) ทำให้ไม่ได้เจอผู้ชายที่แอบชอบเลยค่ะ คิดถึงจนจะเป็นบ้าเลยต้องมาระบายในนี้เอา มีไลน์กันก็ไม่กล้าทัก ทรมานจังเลยค่ะ

วันเวลาช่างผ่านพ้นไปได้รวดเร็วเหลือเกิน ลองคิดย้อนกลับไป ตอนที่ผมมาห้องสยามครั้งแรก ผมเปิดกระทู้แรกของผมที่นี่ด้วยกระทู้เพลง แต่ผมจำไม่ได้แระ ว่าเพลงอะไร แต่ผมจำล๊อคอินแรก ที่เข้ามาคอมเม้น เป็นเม้นแรก

ไม่มีคนคอยรับฟังปัญหา ไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติหรือคนที่ปรึกษาได้ อยู่กับความตัวเองมาตลอดคนเดียว เพลงเป็นยาที่ดีที่สุด ผมแค่อยากมาระบาย เพราะผมเหนื่อยจริงๆมีใครเป็นเหมือนผมหรือป่าว ความรู้สึกแบบนี้ โดดเดี