ณ.ปราสาทบราน นิโครัส นั้งคุกเข่าต่อหน้าเจ้าชายวลาด เทเปส ยอมจำนนให้กับความผิดที่พูดตามจริงแล้ว  นิโครัส ไม่ได้ผิดเลยแม้แต่น้อย
    เมื่อย้อนกลับไปครั้งยังเด็ก นิโครัส เด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์ทางด้านการต่อสู้ ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ระยะประชิด หรือ การใช้ดาบ ได้เข้ารับการฝึกเพื่อเข้าเป็นอัศวินในปราสาทบราน และในสถานที่ฝึกอัศวินนี้เองที่ทำให้ นิโครัส และ มิเรน่า  เด็กสาวอายุ 15 ผู้ที่มีหน้าตางดงามยากจะหาหญิงใดเปรียบ ได้พบกันเป็นครั้งแรก

มิเรน่า: โอ้ยยยยย!
นิโครัส: เป็นไรมั้ย ข้าขอโทษพอดีรีบไปหน่อยไม่ทันเห็นเจ้า

นิโครัส เดินชน มิเรน่าเข้าอย่างจัง

นิโครัส: มา ให้ข้าช่วยดึงมือเจ้าลุกขึ้นจะดีกว่า
มิเรน่า: ไม่เป็นไร ข้าลุกเองได้

ทันใดนั้นเอง เมื่อนิโครัสได้เห็นหน้ามิเรน่าครั้งแรก ก็ถึงกับตะลึง อึ่งไปชั่วขณะ และได้อุทานออกมาว่า

นิโครัส: โอ้.... ชั่งงามอะไรปานนี้
มิเรน่า: ห้ะ ? ท่านว่าอะไรนะ
นิโครัส: อ่อ ป่าวหรอกข้าแค่พูดไปเรื่อยเปื่อยน้ะ
นิโครัส: ว่าแต่ เจ้าชื่ออะไรละ ข้าชื่อนิโครัสนะ
มิเรน่า: ท่านจะอยากรู้ชื่อข้าไปทำไมกัน
นิโครัส: ข้าแค่อยากรู้ชื่อคนที่ข้าเดินชนเท่านั้นเอง
มิเรน่า: ข้าชื่อ มิเรน่า

หลังจากนั้น นิโครัสได้เข้าตีสนิทและความสัมพันธ์ทั้งคู่ ก็เริ่มลึกซึ้งขึ้นเรื่อย

3 ปีต่อมา

           นิโครัสอายุครบ 20 และ ได้เข้าร่วมเป็นอัศวินในปราสาทบรานได้ทำสงครามร่วมรบกับเจ้าชายวลาด เทเปสหลายต่อหลายครั้ง วันหนึ่ง ขณะที่เจ้าชายทรงออกเยี่ยมประชาชน ได้ทรงเห็น มิเรน่า แล้วทรงถูกพระทัยยิ่งนัก ด้วยความที่เป็นคนโหดเหี้ยมอมหิต เห็นแก่ตัว จึงสั่ง ทหารคนสนิทให้นำตัว มิเรน่า เข้าไปอยู่ในปราสาทด้วย ไม่ว่านางจะไม่เต็มใจก็ตาม
        ทันทีที่นิโครัสรู้ข่าว ก็ได้เข้าไปพูดคุยเจรจากับเจ้าชายวลาด เทเปส ว่า มิเรน่า คือคนรักของตนมาก่อนแล้ว แต่เจ้าชายไม่ฟังกลับไล่นิโครัสออกไป !!!!
      เพราะเหตุนี้ของเอง ทำให้ นิโครัส และ มิเรน่า ต้องลักลอบพบกัน ครั้งแล้ว ครั้งเล่า เป็นแรมเดือน แรมปี โดยที่ไม่ให้เจ้าชายรู้
      แต่ !!!!  ในที่สุด เรื่องที่ทั้งสองลักลอบพบกันก้ได้เป็นที่ประจักแก่เจ้าชาย

เจ้าชาย: ทหารไปจับตัว ไอ่นิโครัส มา

ทันใดที่ทหารนำตัว นิโครัสมาถึงและสั่งให้นั้งคุกเข่า เจ้าชายทรงโกรธมาก

เจ้าชาย: นิโครัส เจ้าทำอย่างงี้กับข้า มันหมายความว่าไง
นิโครัส:ท่านต่างหาก ที่รู้อยู่แกใจ ว่า มิเรน่า คือคนรักของข้า ยังจะกล้าเอาไปเป็นเมียตัวเอง แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว

เจ้าชายทรงโกรธมากยิ่งขึ้นเท่าทวีคูณ เมื่อได้ยินคำพูดของนิโครัส ทันใดนั้นเอง จากฟันธรรมดาเริ่มมีเคี้ยวงอกออกมา แสดงท่าทางเหมือนคนคุ้มคั่ง

นิโครัส:คงจะจิงสินะ ที่ชาวบ้านเขาลือว่าท่านคือแดร๊กคูล่า กลางวันนอน กลางคืนออกดูดเลือดหญิงสาว
เจ้าชาย: จริงไม่จริงเจ้าจะได้รู้เอง

พอสิ้นเสียงพูดร่างของเจ้าชายวลาด เทเปส ก็พุ่งเข้าหา นิโครัส ตรงเข้ากัดที่คอของเขาอย่างจัง ไม่กี่วินาที หัวใจของนิโครัสก็หยุดลงกระทันหัน ร่างของเขา นอนกองอยู่ที่พื้นของปราสาทบรานแห่งนี้
  ด้านของ มิเรน่า เธอหนีไปตามคำสั่งของนิโครัส  นิโครัสบอกกับเธอว่าหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะหนีได้ ในที่สุดทหารของเจ้าชายวลาด เทเปส ก็ตามมาทัน และกักตัวเธอไว้รอจนกว่าเจ้าชายมาถึง เพียงไม่กี่อึดใจมิเรน่าก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของม้า นางรู้ทันทีว่าเจ้าชายมาถึงแล้ว และ คงไม่พ้นที่เธอต้องโทษประหารจากดาบของเจ้าชายแน่นอน  นางจึงอธิฐานขอรักกับนิโครัสทุกภพทุกชาติไม่รักใครอีก
    ครั่นเจ้าชายมาถึง พระองค์ไม่รอช้าคว้าดาบคู่ใจ ฟันเข้าที่คอของนางด้วยความโกธรแค้นอย่างจัง

   นิโครัส ลืมตาตื่นขึ้นในห้องที่มืดทึบ เขานึกว่าฝันไปแต่ !!! มันคือความจริง ร่างของเขาซีดเผือด