คือ... ผมมีเรื่องอยากมาเล่าสู่กันฟัง  เออ...  จะเริ่มยังงัยดี   เอาเป็นว่าค่อยๆ อ่านกันนะครับ  เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว (29-10-59) ตอนช่วงประมาณสามทุ่มขณะที่ผมกำลังลงลิฟอยู่มีสายเข้ามือถือผม  ผมก็รับสายตามปกติเสียงในสายพูดกับผมแบบขาดๆ หายๆ และก็ไม่แสดงเบอร์โทรเข้า ผมก็คิดว่าเป็นเพราะกำลังลงลิฟสัญญาณอาจไม่ดี  แต่จับใจความว่าเป็นเพื่อนผมคนนึงตั้งแต่สมัยเรียนประถมโทรมา  
ผม :  สวัสดีครับ
คนโทรมา : นัทป่าว...  ใช่นัทไหม...
ผม :  ใช้ครับ  ใครครับเนี่ยะ
คนโทรมา : เรา โดม เอง  ยังจำเราได้ไหม
ผม :  โดม...  อ๋อ  เออๆๆ  จำได้...  ว่าไงเพื่อน  เสียงแปลกๆ เป็นอะไรหรือเปล่า
คนโทรมา : คือย่าเราเสียว่างๆ ก็มานะ  
ผม :  อ่อ  เออๆ เสียใจด้วยนะ  เด่วเอาเป็นว่าจะไปเสาร์นี้แล้วกันนะ
คนโทรมา : อืมๆ ขอบใจมากเพื่อน  แล้วเจอกันนะ....  ตรู๊ดๆๆ
ผม :  อ้าววว  วางสายเฉย...

พอวันเสาร์ (29-10-59)  ผมก็ออกเดินทางไปบ้านของ โดม ซึ่งอยู่จังหวัดกาญจนบุรี  แต่กว่าผมจะทำธุระเสร็จกว่าจะเดินทางไปถึงก็ประมาณ สองทุ่มแล้ว...  พอไปถึงบ้านของโดมผมก็เจอพ่อของโดม  ผมก็ท้าวความให้ท่านฟัง  แล้วก็ถามหาโดมเพื่อนผม  พ่อของโดมบอกว่าโดมอยู่ที่วัดซึ่งวัดห่งจากบ้าน 30 กว่ากิโล  ไว้พรุ่งนี้เช้าจะพาไปคืนนี้นอนกันที่บ้านก่อน  ผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็ ครับๆ ไปตามประสา  บ้านโดมเป็นบ้านไม้สองชั้นเก่าๆ หลังไม่ใหญ่มาก   พอเข้าไปในบ้านสิ่งแรกที่เห็นคือ  โลงครับ  โลงศพย่าของโดม  ตั้งอยู่ชั้นล่างของบ้าน  พ่อเอาของกินมาให้ผมและก็บอกผมว่ามาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำก่อนก็ได้  เดี๋ยวจะได้มานอนพักผ่อน  ผมมองไปรอบๆ เห็นแม่ของโดมนั่งหน้าเศร้าหันหน้ามาทางผม ผมก็ยกมือไหว้  แม่โดมก็พยักหน้ารับ  ผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  พ่อมาถามผมว่าจะนอนตรงไหนได้เอาที่นอนให้  พอดีผมเห็นชั้นล่างมีเตียงไม้ไผ่อยู่ผมเลยบอก  พ่อครับเดี๋ยวผมนอนตรงนี้ก็ได้  พ่อถามผมนอนได้นะ  ไม่กลัวนะ  ผมก็อ่อ... ได้ครับพ่อสบายมาก.... (แต่ในใจก็เสียวๆ อยู่)  ต่างจังหวัดนอนกันเร็วครับ สี่ทุ่มนิ่ก็เงียบกันหมดล่ะ  ด้วยที่ผมทำงานมาเหนื่อยบวกกับการเดินทางมาจาก กทม มา เหมืองกาญ  มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยและเผลอหลับไป...


นัทๆ เสียงเรียก เบาๆ ใกล้ๆ หูผม  ตอนกลางดึกทำให้ผมค่อยๆ ลืมตาแล้วลุกขึ้นมาดูรอบๆ ตัวผมว่าใครมาเรียกแต่ก็ไม่เห็นใคร  พอดูแล้วไม่มีใครผมคิดว่าตัวเองคงฝันหรือหูแว่วไปเอง  ก็เลยว่าไม่มีอะไรนั้นนอนต่อดีกว่าอากาศยิ่งหนาวๆ อยู่  ฝนข้างนอกก็ตก  แต่จังหวะที่ผมกำลังจะเอนตัวลงนอนหางตาผมเหลือบไปเห็นที่โลงย่าของโดม  ฝาโลงครับค่อยๆ แย้มออกด้านบน  ทันใดนั้นสิ่งที่ผมไม่อยากเชื่อตาตัวเองเลยว่าผมจะเห็นคือ  มือครับ มือจริงๆ ยืนออกมาจากในโลง  มาหยิบไข่ต้มในถ้วยที่วางไว้ข้างโลง   เอาแล้วเว้ยยยยย....   เจอแล้ววว...   ผมชาเลยครับเหมือนตัวเองขยับไม่ได้  แล้วก็ได้ยินเสียงผู้หญิงมาพูดใกล้ๆ หูผม  "นอนเถอะ  ดึกแล้ว"  แล้วก็เหมือนโลกมันมืดไป  ผมสลบไปเลยครับ...  มาสะดุ้งตื่นอีกที่เช้าแล้วครับ พ่อของโดมมาเรียก  วันนี้จะย้ายศพย่าของโดมไปไว้ที่วัด ญาติๆ ก็ช่วยกันเอาโลงย่าของโดมขึ้นรถหกล้อไปที่วัด  พอมาถึงที่วัดพ่อของโดมก็มาถามผมว่าจะไปหาโดมไหม  ผมก็ตอบไปซิครับพ่อ  แล้วพ่อก็ถามผมว่าเมื่อคืนนอนหลับสบายไหม  ผมก็ได้แต่พยักหน้า...  พ่อโดมพาผมเดินอ้อมศาลาไม้เก่าๆ วัดนี้เป็นวัดป่าครับไม่ค่อยเจริญ  พอถึงศาลาไม้เก่าๆ อีกหลังพ่อบอกกับผมว่านี่ไงโดม  สิ่งที่ผมเห็นคือ  โลงครับและก็รูปเพื่อนที่ชื่อโดม  ตั้งอยู่ข้างหน้า...  ผมพูดไม่ออกเลยครับ  รู้สึกว่าความกลัวมันเริ่มเข้ามาในหัวสมองผม  พ่อโดมบอกกับผมว่าโดมขี่มอเตอร์ไซต์ไปชนกับท้ายรถสิบล้อตายได้สามวันแล้ว  ผมนิ่ยิ่งอึ้งเลย  ย่ารู้เข้าก็ตรอมใจตายตามไปด้วย...   ผมเลยถามพ่อโดมแล้วแม่ล่ะครับไม่เห็นท่านมาด้วย  พ่อโดมบอกกับผมว่าแม่โดมเสียไปตั้งแต่ต้นปี...  ตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือพ่อคนเดียวเนี่ยะล่ะ  ยังไม่รู้จะได้ตามพวกเค้าไปวันไหนเลย...  ผมอึ้งเลยครับทำอะไรไม่ถูก...  พอช่วงบ่ายๆ ผมรู้สึกว่าตัวผมเองเริ่มไม่ไหวแล้วก็เลยลาพ่อโดมกลับมา กทม ...  กลับมาถึงอาบน้ำเสร็จสลบเลยครับ ไข้กิน เพิ่งจะฟื้นเนี่ยะแหละ  เลยมาพิมพ์ให้พวกเพื่อนสมาชิกได้อ่านประสบการณ์ที่ผมไปเจอมา...  ขอบคุณที่มาอ่านครับ

ต่อครับ... http://ppantip.com/topic/35806080