เกริ่นนะครับ ผมทำงานอยู่ไกลๆ เป็นเเพทย์ใช้ทุนต่างจังหวัด โสด อยู่ไกล อายุ 26 กำลังจะย้ายกลับไปเรียนต่อที่กทม. เคยบอกตัวเองว่าอยู่ตัวคนเดียวได้แต่ก้ต้องยอมรับความจริงว่ามันเหงานะครับ มีคนเข้ามาคุยบ้างครับเเต่คุยไปพักนึงก้ยังไม่รู้สึกคลิก ปัญหาที่เกิดคือขาดความเข้าใจตรงนี้ยากในเรื่องของการทำงานไกลที่อยู่ไกลกันมาก บางครั้งทำให้เราต้องปิดตัวเองไปเลยทั้งที่ผมก็กลับกทม.บ่อยเเทบจะทุกเดือน มีเวลาจัดสรรบริหารได้  หลายคนเข้ามาก็ชมเราหน้าตา โปรไฟล์ก็ดี นิสัยเรียบง่าย เป็นคนละเอียดใส่ใจ  เเต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็อยู่ไม่นาน55รู้สึกหาคนคุยเเละเข้าใจยากจังทั้งที่เราก็ไม่ได้เยอะอะไร
          เข้าเรื่องเลยครับคนรักกันที่อยู่ห่างไกลกันดูเเลความรักกันยังไงบ้างครับ เป็นเเฟนเเล้วต้องห่างกันดูเเลรักษามันไว้ยังไงครับ
         ผมเรื่องมากไปไหมจริงๆเเล้ว requirements คือเเค่ใส่ใส่ไม่นอกใจ โทรหากันทุกวันอย่างน้อยวันละครั้ง  life styleเข้ากันได้  
เลยพาลคิดว่าการอยู่ไกลกัน ใจมันจำเป็นต้องออกห่างกันด้วยไหม เสมอไปหรือเปล่า
         ปล.ไม่ได้ขายอะไรนะครับ เเค่สงสัยในสิ่งที่อยากรู้