เรื่องมีอยู่ว่า ผมนั้นคุยกับผู้หญิงคนนึงจนสนิทกัน เราทั้งสองเป็นนักกีฬา จนผมนั้นไปรักเค้าเข้าแล้ว มีอยู่ครั้งหนึ่งเรามีโอกาศได้ไปแข่งกีฬาด้วยกัน เค้าให้กำลังใจผมดีมาก จนผมคิดไปไกลเลยหละ และแล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ขาเขาเจ็บ หลังจากการแข่ง เค้ากลับมาเขาต้องใส่เฝือกที่ขา ผมรู้สึกแบบว่า ห่วงเขามาก ห่วงแบบว่า สุดๆอ่าคิดถึงเขาตลอด ทุกๆเย็นอยากเจอเขา และผมจะไปทักเฟสเขา และถามว่า ขาเป็นไงบ้าง และให้กำลังใจ  จนมีวันนึง ผมเอาวิตตามินไปให้เขากิน โดยผมเดินจากไปซอยไปในซอย ซึ่งในนั้น หมาเยอะมาก ผมก็คิดในใจอย่างเดียว ว่าต้องให้เขากินให้ได้จะได้หายไวๆ  และเขาก็บอกกับผมว่าขอบใจน่ะ ทำไมใจดีกับเค้าจัง เขาพูดกับผมแบบนี้ ผมก็แค่ยิ้มและบอกไปว่า ผมเต็มใจ  และยิ้มให้   เค้าก็ให้หนังสือ ผมมาอ่าน ในแนวให้กำลังใจ ตัวเอง    ผมทำแบบนี้ซ้ำๆ ถามเค้าตลอดว่าขาเป็นไงบ้าง เรียนหนักไหม เหนื่อยมั้ย  ทำแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่รู้จักเขามา  และผมก็บอกรักเขาไป และคำพูดที่ทำผม ตลึงก็คือ เรามีแฟนแล้ว  ผมได้แต่ยิ้มและบอกว่าไม่เป็นไร ผมยังเหมือนเดิม  ตั้งแต่นั้นมา ผมทำไรไม่ถูก รึกๆเสียใจ แต่ผมก็ไม่รู้ทำไมผมต้องทำแบบเดิมอยู่ซ้ำๆ แต่คุยกับเค้าน้อยลง ไม่หาเรื่องให้เขาเลิกกับแฟนเขา  คือให้กำลังใจเขาทุกวัน ส่งข้อความไปหา เวลา ตอนเช้า  ตอนเที่ยง  และจากที่โทรศัพหาเค้าทุกเย็นผมก็ไม่ได้โทรอีกเลย   แต่ผมให้กำลังใจเขาแทนทุกๆวัน  แบบนี้ ผู้หญิงเขาจะเกรียจผมไหม  แต่ผมทำด้วยผมห่วงเขาจริงๆน่ะครับ