เรามีโอกาสไปนอนเต็นท์ที่บ้านหมอกตะวัน@เชียงดาว คืนวันปิยะ ที่ผ่านมา ตั้งใจจะมา เที่ยวแบบ slow life แต่แล้วความซวยก็มาเยือน...
เพราะเจอคนพักที่เดียวกัน เป็นครอบครัวตุ๊ด(คนเหนือ) ไม่ทันเห็นหน้าครบทุกคน เห็นรองเท้าที่ถอดวางไว้ระเบียงบ้านประมานเกือบ 10 คู่ได้ มีถังน้ำแข็งขนาดใหญ่ ลังเบียร์วางอยู่ ครอบครัวที่ว่านี้พักเป็นบ้าน 2 หลังติดกันอยู่ชั้นล่าง (ถัดเราลงไป 1 ชั้น เราอยู่ชั้น 2 ที่พักเป็นเต็นท์)  เหตุการณ์แย่ๆ เริ่มขึ้นประมาน 6 โมงเย็นคือ มีคนเปิดเพลงจากเครื่องเล่น ต่อมาได้ยินเสียงคนร้องเพลงอวดเสียงตัวเอง เพลง "ไสว่าสิบ่ถิ่มกัน" ถูกเปิดวนไปมาไม่รู้กี่รอบ สลับกับเสียงร้องสดของตุ๊ดคนดังกล่าว มีเพลงสตริง เสียงผู้ชายอีกคนในบ้านนั้นร้อง มีเพลงสากล (one call away) เป็นเพลงที่ไม่ได้ยินเสียงคนในบ้านนั้นร้องแทรก บางครั้งก็ได้ยินว่า "รับส้มตำไหมค่า 20 บาทเท่านั้นค่าาา!!! " (เสียงตุ๊ดป่าวประกาศ) พวกเสียงคนคุยกับเสียงหัวเราะ เราพอเข้าใจ เนื่องจากอยู่บนหุบเขา มันเงียบมากๆ แค่คุยกันเสียงดังหน่อยก็ได้ยินทั่วทั้งเวิ้งแล้ว ว่าคุยอะไรกันบ้าง แต่คำถามคือ เสียงเพลง+คนร้องนี่ละ เมื่อไหร่จะหยุด??

หลังจากกินข้าวเย็น(ที่พักจัดเตรียมไว้ให้) เสร็จตอน 18.30น. คนอื่นๆต่างทะยอยเข้าบ้านพัก/เต็นท์ เพื่อพักผ่อน
เราดูนาฬิกา ผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ตุ๊ดกับผู้ชายอีกคน ยังคงเปล่งเสียงอันโหยหวนออกมาอย่างต่อเนื่อง นี่มัน3ทุ่มครึ่งแล้วนะ เมื่อไหร่จะหยุดร้อง เราไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว... (มีอีก เดี๋ยวมาต่อ)