สวัสดีค่ะ นี่เป็นนิยายเรื่องเเรกที่เราเเต่งขึ้นนะคะ ก็ฝากทุกคนติดตามด้วยค่ะ เรื่องวัยร้ายวัยรัก อยากบอกรักก็ไม่ได้
.
.
.
.
บทนำ
ณ ห้างชื่อดังเเห่งเมืองคอนเทค
เฮ้อออ....หนักจริงๆเลยของพวกนี้ อ๋อลืมไปนี่มันของชั้นเอง - -
(ลืมเเนะนำตัวเลย ชั้นคือ บลายธ์ นางสาว พลอยมงกุฎ สิริพัฒนากรธ์ ชั้นคือลูกสาวของท่านนายกรัฐมนตรีของเมืองคอนเทคนี่นั่นเองงงงงงง ใครจะมามีเรื่องกับชั้นหัดรู้สถานะตัวเองด้วยย่ะ
ตึกๆๆๆๆๆ
ชั้นวิ่งมาที่ร้านขายรองเท้าส้นสูง เเต่ใส่ส้นสูงมาเลยวิ่งไม่ถนัดเอาซะเลยนะเนี่ย เฮ้ยยย...รองเท้าคู่นั้นมัน...มัน...มัน...มันสวยมากกกกกกกก มันสะดุดตาจริงๆ เดินเข้าไปดูดีกว่า ไหนดูซิราคาจะเท่าไหร่กัน 25,000หรอ หึเบาๆสินะ)
เอาคู่นี้ค่ะ
(ผู้หญิงคนหนึ่งพูดตัดหน้าฉัน มันเเย่งรองเท้าของช้านไปเเล้ววววววววว)
นี่เธอ! ฉันจะซื้อก่อนนะ จะมาเเย่งฉันทำไมยะ!!
(ฉันตะคอกใส่หน้านางผู้หญิงคนนั้น หึบังอาจนัก)
เเต่ฉันเรียกพนักงานก่อนนี่คะคุณ (นางผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงดังใส่ฉันอ่ะ เเต่ชั้นไม่สนหรอกรีบจ่ายเงินเเล้วบึ่งหนีนางออกมาเลย ในที่สุดชั้นก็ได้มา! เเต่มันเหนื่อนกับการถือของมาก กลับห้องดีกว่า)
ณ คอนโดบลายธ์
(ชั้นขับรถมา พอมาถึงก้รีบขึ้นห้องเลยเพราะหนักมากกกกกก ง่วงด้วย นี่ก็2ทุ่มเเล้ว รถติดมากก่อนถึงคอนโด พอสเเกนคีย์การ์ดเข้าห้องมา เปิดไฟเสร็จสรรพ กระโดขึ้นเตียงวางของไว้นั่นเเหล่ะ นอนสบายน้ำไท่ต้องอาบมันเเล้ว ฮ่าๆๆๆๆ พรุ่งนี้จะต้องไปเรียนเเล้วสินะ มหาลียนี่เปิดเทอมเร็วจริงๆเลย อยากจะขอเลื่อนจริงๆ)
ตื้ดดดด ตื้ดดด โืรศัพท์ดังขึ้น
บลายธ์ : ฮัลโหลว่าไง
เรย์ : บลายธ์ เราขอโทษ เรากลับมาเป้ฯเหมือนเดิมได้ไหม
บลายธ์ : มันเหมือนเดิมไม่ได้อยู่เเล้วเรย์ เรื่องของเราบลายธ์จบไปนานเเล้วนะ เรย์ก็เลิกตอเเยบลายธ์สักทีได้ไหม
เรย์ : เเต่เรย์รักบลายธ์นะ
บลายธ์ : ที่เรย์ทำมันเรียกว่ารักหรอ บลายธ์ว่าเราอย่ามารู้จักกันอีกเลยจะดีกว่านะ
เรย์ : บลายธ์ เราขอระ.......ตู๊ดๆๆ (วางสาย)
(จากนั้นเีย์ก็โทรมาเรื่อยๆเลย ปิดเครื่องซะเลยจะได้จบเรื่อง น่ารำคาญ ทำเเบบนี้เเล้วยังมีหน้ามาขอโทษอีกหรอ เหอะ ไม่มีทางหรอก)
5ทุ่ม....
(ง่วงจริงๆ นอนดีกว่า เอ๊ะยังไม่ได้อาบน้ำเลย ไปอาบน้ำดีกว่าาาา)
23.30น.
(อาบน้ำเร็วไหมล่ะ วันนี้ใส่ชุดนอนลายหมีด้วยเเหล่ะ ฮ่าๆๆๆ)
จากนั้นก็นอนนน ยาวเลยยย
วัยร้ายวัยรัก อยากบอกรักก็ไม่ได้
.
.
.
.
บทนำ
ณ ห้างชื่อดังเเห่งเมืองคอนเทค
เฮ้อออ....หนักจริงๆเลยของพวกนี้ อ๋อลืมไปนี่มันของชั้นเอง - -
(ลืมเเนะนำตัวเลย ชั้นคือ บลายธ์ นางสาว พลอยมงกุฎ สิริพัฒนากรธ์ ชั้นคือลูกสาวของท่านนายกรัฐมนตรีของเมืองคอนเทคนี่นั่นเองงงงงงง ใครจะมามีเรื่องกับชั้นหัดรู้สถานะตัวเองด้วยย่ะ
ตึกๆๆๆๆๆ
ชั้นวิ่งมาที่ร้านขายรองเท้าส้นสูง เเต่ใส่ส้นสูงมาเลยวิ่งไม่ถนัดเอาซะเลยนะเนี่ย เฮ้ยยย...รองเท้าคู่นั้นมัน...มัน...มัน...มันสวยมากกกกกกกก มันสะดุดตาจริงๆ เดินเข้าไปดูดีกว่า ไหนดูซิราคาจะเท่าไหร่กัน 25,000หรอ หึเบาๆสินะ)
เอาคู่นี้ค่ะ
(ผู้หญิงคนหนึ่งพูดตัดหน้าฉัน มันเเย่งรองเท้าของช้านไปเเล้ววววววววว)
นี่เธอ! ฉันจะซื้อก่อนนะ จะมาเเย่งฉันทำไมยะ!!
(ฉันตะคอกใส่หน้านางผู้หญิงคนนั้น หึบังอาจนัก)
เเต่ฉันเรียกพนักงานก่อนนี่คะคุณ (นางผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงดังใส่ฉันอ่ะ เเต่ชั้นไม่สนหรอกรีบจ่ายเงินเเล้วบึ่งหนีนางออกมาเลย ในที่สุดชั้นก็ได้มา! เเต่มันเหนื่อนกับการถือของมาก กลับห้องดีกว่า)
ณ คอนโดบลายธ์
(ชั้นขับรถมา พอมาถึงก้รีบขึ้นห้องเลยเพราะหนักมากกกกกก ง่วงด้วย นี่ก็2ทุ่มเเล้ว รถติดมากก่อนถึงคอนโด พอสเเกนคีย์การ์ดเข้าห้องมา เปิดไฟเสร็จสรรพ กระโดขึ้นเตียงวางของไว้นั่นเเหล่ะ นอนสบายน้ำไท่ต้องอาบมันเเล้ว ฮ่าๆๆๆๆ พรุ่งนี้จะต้องไปเรียนเเล้วสินะ มหาลียนี่เปิดเทอมเร็วจริงๆเลย อยากจะขอเลื่อนจริงๆ)
ตื้ดดดด ตื้ดดด โืรศัพท์ดังขึ้น
บลายธ์ : ฮัลโหลว่าไง
เรย์ : บลายธ์ เราขอโทษ เรากลับมาเป้ฯเหมือนเดิมได้ไหม
บลายธ์ : มันเหมือนเดิมไม่ได้อยู่เเล้วเรย์ เรื่องของเราบลายธ์จบไปนานเเล้วนะ เรย์ก็เลิกตอเเยบลายธ์สักทีได้ไหม
เรย์ : เเต่เรย์รักบลายธ์นะ
บลายธ์ : ที่เรย์ทำมันเรียกว่ารักหรอ บลายธ์ว่าเราอย่ามารู้จักกันอีกเลยจะดีกว่านะ
เรย์ : บลายธ์ เราขอระ.......ตู๊ดๆๆ (วางสาย)
(จากนั้นเีย์ก็โทรมาเรื่อยๆเลย ปิดเครื่องซะเลยจะได้จบเรื่อง น่ารำคาญ ทำเเบบนี้เเล้วยังมีหน้ามาขอโทษอีกหรอ เหอะ ไม่มีทางหรอก)
5ทุ่ม....
(ง่วงจริงๆ นอนดีกว่า เอ๊ะยังไม่ได้อาบน้ำเลย ไปอาบน้ำดีกว่าาาา)
23.30น.
(อาบน้ำเร็วไหมล่ะ วันนี้ใส่ชุดนอนลายหมีด้วยเเหล่ะ ฮ่าๆๆๆ)
จากนั้นก็นอนนน ยาวเลยยย