สวัสดีค่ะก่อนอื่นขออธิบายก่อนว่าจขกท.ขอเรียกแทนตัวเองว่าเรานะ ขออธิบายประวัติตัวเองคร่าวๆก่อนแล้วกันนะคะ
1.เราอายุ15อยุ่ปวช.1ที่วิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง
2.เราเรียนอยู่ในเกณฑ์ดี-ดีมาก
3.เราไม่ชอบคนตบกันหรือมีเรื่องกับใครแม้เราจะเรียนสายอาชีพที่ค่อนข้าง...มีความเถื่อนก้ตาม
4.เราฐานะปานกลาง
ที่เราจะเล่าก้คือเราแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งในวท.ค่ะ(วท.=วิทยาลัย) ซึ่งพี่คนนั้นเขาก้ไม่ได้หล่ออะไรมากมายเขาตัวค่อนข้างอวบๆ ผิวขาวๆ หน้าตาดีสำหรับเรานะคะ
ปล.นี่เปนรักแรกของเราเลยค่ะ

ขอเล่าย้อนกลับไปถึงตอนแรกๆที่เจอพี่เขา คือช่วงปิดเทอมที่วท.มีการจัดกิจกรรมปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของเด็กใหม่
(เราว่าชื่อกิจกรรมน่ากลัวมาก ขอเรียกเป็นกิจกรรมสานสัมพันธ์น่าจะดีกว่า55+)ซึ่งในกิจกรรมนี้ก้จะมีเด็กใหม่อยู่สองระดับชั้นคือปวช.1และปวส.1
ในวันนั้นเราไปแบบงงๆเราไม่รุ้จักใครเลยยยย เราได้ทำกิจกรรมกลุ่มเดียวกับคนคนนั้น
(ซึ่งเราขอเรียกเขาว่าพี่เอนะคะ) เราบอกเลยว่าตอนเจอกันครั้งแรกเราสะดุดตาที่พี่เขามากอ่ะ
จู่ๆก้มีความรู้สึกว่าคุ้นๆจัง ตอนนั้นยังไม่ได้ชอบเลยเปนความปลื้มว่าพี่เขานิสัยดีนะ สุภาพมากๆ นับว่าผิดวิสัยคนเรียนสายอาชีพอย่างแรง =_= พี่เขาตัวอ้วนๆ แต่ด้วยความที่เขาสูงเลยดูสมส่วน
เปนคนเงียบขรึมพูดน้อยหน้านิ่งไม่หล่ออะไรมากมายแต่เราว่าเขามีเสน่ห์สำหรับเราอ่ะ และด้วยความที่เราสะดุดตามากเลยเปนฝ่ายชวนคุยก่อนนิสนุง
เรา:สวัดดีค่ะ พี่ชื่อพี่เอหรอคะ
พี่เอ:ครับ//เรามองป้ายชื่อเล่นที่แขวนอยู่ที่คอสลับกับรอยยิ้มแบบเย็นๆหวานๆซาบซ่านไปทั้งใจ
เรา:อ๋อค่ะ
เปนการสนทนาที่เย็นชามั่กๆ แต่แค่นั้นก้นับว่าดีแล้วล่ะค่ะสำหรับการเริ่มต้น ตอนนั้นยังไม่คิดจะรู้จักมากเท่าไหร่เพราะแค่ปลื้มเฉยๆ
และพอเปิดเทอมเราก้ได้เจอพี่เอบ้างประปรายเพราะวท.เราไม่ได้กว้างใหญ่มากนักแต่ก้เห็นแบบไกลๆ ในตอนนั้นคือเราก้ชอบพี่เขานะคะ
แต่ชอบแบบปลื้มๆตามประสาผญ.ที่กรี๊ดผช.อะไรงี้มากกว่าเพราะเราไม่เคยมีความรัก
หรือความรู้สึกชอบใครมาก่อน จนกระทั่งถึงวันสอบกลางภาค ต้องขออธิบายก่อนว่าที่วท.นี้สอบรวมค่ะแบบสอบที่หลายห้องรวมกันจัดที่นั่งคละๆกันไปในแต่ละระดับชั้น ซึ่งวันสุดท้ายของการสอบกลางภาคนั้นเราได้สอบรวมกับพี่ปวส.1ค่ะ
แล้วกรี๊ดสิคะรอไรอยู่555+ พอถึงคราวจัดที่นั่งปรากดว่าเก้าอี้ไม่พอซะงั้น อาจารย์จึงให้พี่ปวส.1จัดการไปยกเก้าอี้มาให้น้องๆปวช.1 ตรงนี้เราแอบเห็นใจพวกพี่ๆอยู่นะเนี้ยที่เสียเวลาสอบไปตั้งสิบกว่านาที
>/\< ง่ะน้องขอโทษนะค้าาา
ขณะที่พี่เขากำลังขนโต๊ะเราก้...แชะ! แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปคร่าาา ปลื้ม~นี่เปนครั้งแรกที่ถ่ายรูปพี่เขาเลยอ่ะ ฮ้าาา~ ฟินนน~ *0*   พอได้เก้าอี้ครบตามจำนวนคนก้ถึงคราวจัดเลขที่ ซึ่งเราได้นั่นก่อน ซึ่งคนละแถวกับเพื่อนเลยอ่ะและทีนี้อาจารย์ก้เรียกพี่ปวส.มานั่งตามเลขที่ พอไล่มาจนถึงโต๊ะข้างเราที่ยังว่างอยุ่ ทันทีที่อาจารย์เรียกชื่อปุ๊บเราหับขวับทันท
ีเพราะได้ยินเปนชื่อพี่เขานึกว่าตัวเองหูฝาด
แต่เปล่าเลยพี่เขานั่งข้างเราจริงๆ
กรี๊ดดดดด >_< ฟินสิท่านรออะไรอยุ่ เชื่อมั้ยตอนทำข้อสอบเรานี้ใจเต้นตึกตักเลยค่ะ
555+ แต่พอทำไปทำมาความซวยบังเกิดค่ะ ลิขวิดเราหาย หายไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ก่อนเข้าห้องเราก้ไม่ได้เช็คด้วย เราก้เลยแบบขอยืมพี่เออ่ะนะ 555 เราบอกพี่เขาไปว่าพี่คะหนูขอยืมลิขวิดหน่อยได้มั้ยคะ ซึ่งพี่เขาก้เงยหน้าจากข้อสอบยิ้มนิดๆแล้วก้หยิบลิขวิดส่งให้ โอ้ นี่เราโดนตัวคนที่ชอบเปนครั้งเเรกเลยนะเนี้ย แอร๊ยยยยยย
(ดีนะ อาจารย์ไม่เห็นว่าเรายืมลิขวิดคนอื่นไม่งั้น ตายยยยยย)

และในวันนั้นเองที่เรามั่นใจละว่าเราชอบพี่เขาแน่ๆ
แต่เรารู้แค่ชื่อจริงกับชื่อเล่นเขาอ่ะ แถมไม่มีเฟซบุ๊กเขาอีก เราเลยใช้โอกาสที่อาจารย์ให้ไปเก็บใบรายชื่อนักศึกษาปวช.1/1ไปดูรายชื่อนักศึกษาปวส.1/1
จนได้รู้นามสกุลเขา และจากนั้นเราก้ไปเสิร์ชหา เฟซบุ๊กเขาทันทีพอเจอก้แอดไป แอดไปเย็นวันศุกร์กว่าพี่เขาจะรับโน่นเย็นวันเสาร์
เราเกือบเสียใจคิดว่าเขาไม่รับเราซะอีกT^T
แต่เขาก้รับอ่ะนะ
ทันทีที่เราเปิดเฟสแล้วเห็นแจ้งเตือนว่าเขารับแอด
กรี๊ดผนังจะถล่ม = =;;  เลยทักไป
เรา:ขอบคุณที่รับแอดค่ะ >_<
พี่เอ:เคคับ
และเราก้ถามมาจนถึง...
เรา:พี่จำหนูได้มั้ยคะ
พี่เอ:ได้ คนที่นั่งข้างตอนสอบ ใช่ปะ
เรา:ค่ะ 555 พี่ชื่อพี่อัครใช่มั้ยคะ
พี่เอ:ใช่ น้องชื่อไร
เรา:ชื่อเฟสค่ะ
นั่นไง! พี่เขาจำไม่ได้ว่าเคยเจอเราในค่ายปรับเปลี่ยนพฤติกรรม ฮืออออ~ TOT~ แต่ไม่เปนไรเราพยายามชวนคุยไปเรื่อยๆๆๆๆ

วันต่อมาก้เปนฝ่ายทักไปตลอดๆ พี่เขาก้ตอบอย่างเดียวแลดูจะรำคาญหรือมันเปนสไตล์เย็นชาแบบฉบับของเขาก้ไม่รู้อ่ะ เราพอรู้ตัวว่าทักบ่อยเขาคงรำคาญแต่ก้นะนะคนมันมีความสุขที่ได้คุยนี่นา
เเละเราก้เปนฝ่ายถามๆๆๆ ส่วนเขาก้ตอบอย่างเดียวเลย ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพซักคำ =_= แต่ก้นั่นแหละเราก้หน้าด้านทักต่อไป ส่วนใหญ่เราก้จะถามแบบประมานว่าพี่ทำไรอยุ่ พี่เขาก้จะตอบกลับมาว่าดูหนังทุกที อ๊ะ มีช่องทางชวนคุยละพี่เขาชอบดูหนังแน่ๆ เราเลยขอให้เขาแนะนำหนังให้เราดูทีซึ่งเขาก้
เเนะนำมาเรื่องนึง พอดูจบเราก้ไปเล่าให้เขาฟัง ซึ่งมันก้ดีนะเราก้ชอบคุยกะพี่เขาอ่ะ
เเต่ทีนี้เราไม่รู้อีกว่าเขามีเเฟนมั้ย
เพราะที่วท.เราเห็นเขามีเพื่อนผญ.เยอะ พอมั่นใจว่าชอบเขาเราก้ได้เจอเขาบ่อยขึ้นซะงั้น
ใจสั่นทุกครั้งที่เจอ
เราชอบเขามากแบบมองตลอด
แต่พี่เขาเปนคนไม่ค่อยเล่นเฟซคือเขาโพสต์น้อย
มากส่วนใหญ่จะมีคนอื่นแท็กเขามากกว่า แล้วที่แท็กๆมาก้เปนรูปแบบไปเที่ยวกับครอบครัวหรือเพื่อนที่รร.เก่า

และเรายิ่งชอบพี่เขามากขึ้นเรื่อยๆ ชอบจนแบบตามเซฟรูปเขาไว้ในโทสับ คอยถ่ายรูปเขาบ้างจนในโทสับเรามีรูปเขาเปนร้อยๆรูป แถมเรายังมีไดอารี่ที่เขียนถึงเขาโดยเฉพาะอีกเล่มนึง เราชอบนั่งตรงทางเข้าวท.เพราะจะได้เห็นเขาทุกเช้า ชอบนั่งกินข้าวในโรงอาหารจะได้เห็นเขา ชอบกลับบ้านช้าๆ จะได้เจอเขา เราเจอเขาบ่อยแต่ไม่เคยทักเลยสักครั้ง เพราะเราไม่กล้า เราทำแบบนี้เรื่อยๆ จนได้รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเยอะมาก
มีครั้งนึงที่วท.มีประกวดร้องเพลง ห้องพี่เขาได้รางวัลด้วย พอประกาศผลเสร็จก้จะเปนช่วงปล่อยผีคือเขาจะเปิดเพลงมันๆให้เต้นให้เล่นกัน
ซึ่งเราเข้าใจมาตลอดว่าพี่เขาเปนคนนิ่งๆ
พอเพลงเปิดเขาก้ไม่เต้น
เพื่อนๆเขาก้บอกให้พี่เขาเต้น
และในที่สุดพี่เขาก้เต้น 5555+
เพิ่งเคยเห็นพี่เอเป็นสายย่อ ตลกดีอ่ะ
ขนาดเขาเห็นว่าเรายืนดูอยู่นะ
เขาก้ยังเต้นแม้จะเปนช่วงเวลาสั้นๆ
แค่ห้าวินาทีก้เถอะ - -; พี่เขาเต้นห้าวิจริงๆ
หยิบโทสับขึ้นมาถ่ายไม่ทันเลยอ่ะ แงงงง~
ถ้านับเวลาที่เรารู้จักเขาก้ประมาณ3เดือนอ่ะนะ
แต่ถ้านับที่คุยกันในเฟสแค่ประมาน3อาทิตย์เท่านั้นแหละ

จนในที่สุด! มีอยุ่วันนึงเพื่อนในกลุ่มคุยกันเรื่องความรงความรักกัน
ส่วนใหญ่ก้มีแฟนไม่ก้คนที่ชอบคนที่ดูๆกันอยุ่ทุกคนเหลือเราคนเดียว
เราเลยโดนพวกนางแซวหนักมากเลยก้เลยตัดสินใจบอกไปว่าเรามีคนที่ชอบแล้วน้าาาา
และทันทีที่เราบอกไปว่าเราชอบใครคำตอบที่เราได้จากเพื่อนที่สนิทที่สุดในกลุ่มคือ...(เราขอเรียกนางว่าไอกะนะ)
ไอกะ:เฮ้ย! เอาดี แกชอบพี่เอเหรอวะ
เรา:อื้อ ทะ..ทำไมอ่ะ //เริ่มใจสั่นๆนิดนึง
ไอกะ:กุก้ปลื้มๆพี่แกอยุ่
เรา:=[]=!!!
ครื่นนน!! ได้ยินเหมือนเสียงฟ้าถล่ม นี่เราชอบผู้ชายคนเดียวกะเพื่อนหรอเนี้ย! ความรู้สึกตอนนั้นมันแย่มากๆ ไม่พูดไม่จาเลยทั้งวันกลับบ้านไปเรางี้แทบร้องไห้ แต่ด้วยความที่เรายึดคติว่า "ความรักคือสิ่งที่ทำให้มีความสุข ถ้ามีความรักแล้วมีความทุกข์นั่นไม่ใช่ความรัก" เราเลยพยายามไม่จินตนาการไปเอง พอดีเราเปิดเฟสแล้วเจอที่ไอกะโพสทำนองว่าวันนี้วุ่นวายหลายเรื่องเราเลยไปเม้นแซวถามตามปกติ
เรา:เปนอารายจ้ะ
นางตอบเม้นเราว่า...
ไอกะ:ป่าว กำลังจีบพี่อ.อยู่ เข้ากันได้ด้วย ไอกะกับอ.
ได้เหนแค่นั้นใจเรามันก้ห่อเหี่ยวไปหมดเลย นางเพิ่งไปขอเปนเพื่อนพี่เขาวันนี้ พอเลิกเรียนพี่เขารับแอดนางก้คงชวนคุยละมั้ง
(มารุ้ที่หลังจริงๆนางมีแฟนอยุ่แล้วและชอบพี่เขาแบบพี่ชายพยายามช่วยเราจีบด้วย)

เฮ้อออ~ คิดแล้วท้อจุง -.,- เราเลยเข้าไปส่องเฟสพี่เขาแบบละเอียดยิบ
และเราเพิ่งสังเกตว่าตรงประวัติพี่เขาระบุว่า
เคยเรียนที่รร.เอกชนแห่งหนึ่งจนจบม.3
ซึ่งรร.แห่งนั้นคือที่ที่เราจบม.3!!! แม่เจ้า! บังเอิญเกินไปมั้ย แล้ว..แล้ว!
รร.นั้นอยุ่ข้างๆกับวท.
ที่เราเรียนอยุ่ชนิดที่ว่ารั้วติดกัน!!!
พระเจ้า!! บังเอิญไปอีก
ว่าพอพี่เขาจบม.3ก้ไปต่อม.4-ม.6ที่รร.อื่น
ก่อนจะย้ายกลับมาเรียนข้างรร.เดิมเนี้ยนะ!!!
นั่นเท่ากับว่าเราต้องอายุห่างกับพี่เขาแค่3ปี
แต่!!! ดูจากปีเกิดแล้วไม่ใช่เลย
เราอ่อนกว่าตั้ง5ปี!
ซึ่งถ้าวัดกันจริงๆคือพี่เขาควรจบปวส.ไปแล้ว
แต่นี่เพิ่งเข้าปวส.1 เฮ้ย! เปนไปได้ไง พี่หายไปไหนสองปี ในช่วงสองปีนั้นในเฟสบุ๊กเขาแทบไม่ได้โพสอะไรเลย มีแต่คนอื่นแท็กรูปตอนไปเที่ยวอะไรแบบนี้
แต่มีโพสนึงที่ทำเราข้องใจ...พี่เขาแชร์รายละเอียดการรับสมัครนักศึกษาของมหาวิยาลัยแห่งนึง
ซึ่ง...มันทำให้เรด้าห์เราทำงานยิกๆว่าหรือเปนเพราะ...พี่เขาเรียนไม่จบ!!!
โอ้ย สมองคิดไปต่างๆนานา แต่บ้านพี่เขาฐานะดีนะดีกว่าเราเยอะ (เพิ่งมารู้ทีหลังเพราะแม่พี่เขาโพสรูปบ้านซึ่งบ้านเปนหมู่บ้านจัดสรร) เราอยากรู้มากๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่เขา แต่เราก้ไม่รุ้จะหาคำตอบจากที่ไหน จะถามก้กลัวโดนมองว่ายุ่งมากไป เพราะเท่านี้ก้ยุ่งมากอยู่แล้ว
และอีกหนึ่งข้อข้องใจที่เราอยากรู้มากคือ...ทำไมพี่เขาแลดูเข้าถึงยากจัง
เปนเพราะเขาโตกว่าเรามากเลยมีสุฒิภาสะสูงรึเปล่า?
เปนเพราะพี่เขาเคยมีปัญหาอะไรรึเปล่า?
โอ้โห่! อิงนิยายเข้าไปอี๊ก -^-

เอาเปนว่าเพราะอะไรก้ช่าง เราสัญญากับตัวเองว่าเราจะต้องรุ้ให้ได้ในสักวัน
แต่แล้ววันนึงเราเริ่มรุ้สึกแล้วว่าเราควรจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้...ทั้งความรุ้สึก...ทุกสิ่งทุกอย่างควรจะจบลงได้แล้ว เราจึงตัดสินใจ(แชท)บอกพี่เขาในคืนนั้นว่าเราชอบพี่เขา เราบอกชอบเขาทั้งๆที่รุ้เลยว่าโอกาสสมหวังเปนศนย์!!! คือทุกอ่ะเวลาบอกชอบใครก้หวังไว้สักนิดแหละว่าเขาจะชอบกลับ ซึ่งเราไม่หวังเลย แต่ก้เลือกที่จะบอกอย่างน้อยๆถ้าเขาตอบกลับแบบไม่ใยดีเราจะเจ็บแบบสุดๆแล้วตัดใจเลยละกัน และทันทีที่เราบอกไป
พี่เอ:อืม พี่ก้ไม่ได้คิดอะไรเลย
ผิดคาด...ทำไมมันแลดูถนอมนํ้าใจกันนิดๆ -*-
เรา:อื้อ ก้รู้
พี่เอ:คุยกันแบบพี่น้องอ่ะดีแล้ว
เรา:เพราะงั้น หนุเผื่อใจไว้แล้วว่าจะเปนน้องพี่อ่ะ
พี่เอ:5555
เรา:โอเคนะ
พี่เอ:อ่าเค
เรา:พี่อ่ะ พี่รุ้อย่างนี้แล้วพี่จะเลิกคุยกับหนูมั้ยอ่ะ
และท่อนที่เราชอบที่สุดก้มาถึง...
พี่เอ:บ้า มันไม่เกี่ยวกันเลย
เราชอบท่อนนี้มาก มันดูเหมือนว่าพี่เขาไม่ถือสาอะไรเรา ปกติถ้าบอกไปแล้วอีกฝ่ายก้มักจะหายไปแต่นี่...นี่หมายความว่าเขาจะยังอยู่เขาจะไม่หายไปสินะแถมอย่างน้อยๆเขาก้คงเห็นเราเปนน้องคนนึง
เรา:หนูพูดตรงๆเลยนะคะพี่ หนูอยากคุยกับพี่แบบสนิทใจมากกว่าแบบเจอหน้าก้ทัก มีไรก้คุยตรงๆแบบนี้มากกว่า
พี่เอ:อ่อ ก้ดี
เราเลยชวนคุยไปเรื่อยๆแบบว่าพี่มาวท.กี่โมงมายังไงโน่นนี่นั่น และเราก้จบที่ว่า
เรา:งั้นถ้าหนูเจอพี่หรือพี่เจอหนูเราจะลองทักกันได้มั้ยคะ
พี่เอ:เจอพี่ก้ทักพี่ละกัน
และจากนั้นเราก้กรี๊ดดดดดดด!! >[]<

วันต่อมาเลยไปที่วท.แต่เช้าเลย ดูเหมือนจะเช้าไปด้วยซั้า 6.48น. = =;; และเราก้นั่งแถวๆหน้าตึก...และเราก้เห็นพี่เขามา...และเราก้รีบก้มหน้าหลบ...และพี่เขาก้เดินผ่านไป
อ๊ากกก!!~ ไอ้บ้าเอ้ย แกรอโอกาสนี้มาก้นานทำไมไม่ทักเล่าาา ตายๆๆๆจะบร้าตาย ในพักเที่ยงวันนั้นเองเราเห็นพี่เขานั่งอยุ่ที่โต๊ะคนเดียวเราเลยรวบรวมความกล้าอยุ่นานก่อนจะเดินเข้าไปและ...พรึ่บ เพื่อนพี่เขามานั่งด้วย ฮื่อออ หมดกันความฝันพังทลายเราเดินตัดสินใจเดินไปเรียนแทน แต่ก้ส่งข้อความหาพี่เขา
เรา:พี่คะ หนุเห็นพี่แล้ว
พี่เอ:เจอแล้วเหรอ
เรา:ช่าย แต่เห็นพี่ไม่ว่างอ่ะ
สุดท้ายบทสนทนาก้จบแค่นั้น อยากตบหัวตัวเองจริงๆ =_=
/เดี๋ยวมาต่อในคอมเม้นน้าาา\